Η πορεία της Αργεντινής μέχρι την κορυφή του κόσμου δεν ξεκίνησε πριν ενάμισι μήνα αλλά από τον Νοέμβρη του 2018. Εκεί που ο Σκαλόνι και Αϊμάρ ανέλαβαν κατά λάθος τις τύχες της «Αλμπισελέστε» και έμελλε να γίνουν αυτοί που έσπασαν την κατάρα. 28 χρόνια φαγούρα Πριν το Copa America του 2021, η Αργεντινή είχε μείνει μακριά από τίτλους για 28 ολόκληρα χρόνια. Διάστημα τεράστιο για μια χώρα που έχει βγάλει παίκτες όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Λιονέλ Μέσι και ο Νάτσο Σκόκο. Το όνομα της ακουγόταν συχνά δίπλα από εκείνο της Αγγλίας και όποιος γνωρίζει έστω τα βασικά από ποδόσφαιρο ξέρει καλά πόσο βαρύ είναι αυτό. Από την Αργεντινή ποτέ δεν έλειψε η ποιότητα. Διαχρονικά είχε παικταράδες που στις ομάδες τους έλαμπαν, όμως με την εθνική τα έκαναν μαντάρα. Δεν έπαιζαν με ποιότητα σα να λέμε. Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα το Μουντιάλ του 2002 που ένα ρόστερ με παίκτες όπως οι Μπατιστούτα, Ζανέτι, Βερόν, Κρέσπο, Αγιάλα και πολλοί ακόμα, κατάφεραν να μείνουν εκτός από τους ομίλους. Διαχρονικά υπήρχε μια νοοτροπία «Αργεντινή είσαι» που θα οδηγούσε στους τίτλους χωρίς την παραμικρή σοβαρότητα και την παραμικρή υποψία ενός δομημένου ποδοσφαιρικού πλάνου. Οι άνθρωποι κατέβηκαν στο Μουντιάλ του 2010 με προπονητή τον συγχωρεμένο Ντιεγκίτο που μεγάλη η χάρη του, αλλά από προπονητική ήξερε όσα ξέρουμε εμείς από κβαντική φυσική. Κάπως έτσι, η διαφορά με τις ευρωπαϊκές ομάδες άρχιζε να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις και μετά τις χαμένες ευκαιρίες του 2014, του 2015 και του 2016 όλα έδειχναν ότι η Αργεντινή θα καταφέρει να αφήσει άτιτλο σε εθνικό επίπεδο τον Λιονέλ Μέσι. Ειδικά μετά την απογοητευτική παρουσία της στο Μουντιάλ του 2018, έμοιαζε ότι θα περάσουν χρόνια μέχρι να γίνει ξανά ανταγωνιστική. Και κάπου εκεί εμφανίζεται ο Σκαλόνι. Την βοήθησε να καταλάβει ποια είναι Το Νοέμβρη του 2018 δύο άνθρωποι που έχουν νιώσει στο πετσί τους τι θα πει εθνική Αργεντινής αναλαμβάνουν τις τύχες της. Προσωρινά, μέχρι να έρθει κάποιος άλλος επιστήμονας να βρει έναν ακόμη πιο συναρπαστικό τρόπο να αποτύχει. Τελικά ο Σκαλόνι από προσωρινός έγινε μόνιμος. Περισσότερο επειδή η ομοσπονδία βαρέθηκε να ασχοληθεί, παρά επειδή έπεισε με τη δουλειά του. Σε κάθε περίπτωση με εκείνον στον πάγκο η «Αλμπισελέστε», άρχισε σιγά σιγά να θυμίζει ομάδα. Δεν έπαιξε ποτέ καμιά μπαλάρα, όμως διέκρινες μια ιδέα μέσα στο γήπεδο. Ένα σύνολο σφιχτό που έπαιζε σκληρά αλλά όχι χαζά και έδινε προτεραιότητα να κρατήσει το μηδέν πιστεύοντας ότι η ποιότητα που έχει μπροστά θα φέρει κάπως και το γκολ. Στην εφαρμογή αυτού του πλάνου βοήθησε και η ύπαρξη του πιο all around επιθετικού παίκτη που έχουμε δει ποτέ. Ο Λιονέλ Μέσι σε έναν εντελώς ελεύθερο ρόλο είναι αυτός που έκανε τα πράγματα να συμβαίνουν. Ξέροντας ότι έχει γύρω του δέκα καμικάζι έτοιμους να πεθάνουν για εκείνον, ο Μέσι είχε την ελευθερία και την ασφάλεια να τα δώσει όλα στη δημιουργία. Κι αυτό από μόνο του είναι ένα πολύ καλό μαντάτο για οποιαδήποτε ομάδα. Η συσπείρωση γύρω από τον Μέσι όμως είχε πολύ μεγαλύτερα οφέλη πέρα από το ξεκλείδωμα της καλύτερης εκδοχής του που είδαμε ποτέ με την εθνική. Η πίστη στον αρχηγό την έκανε να μοιάζει καλύτερη απ’ ότι είναι Ο Μέσι ήταν από πριν ένα σύμβολο για όλους τους Αργεντίνους, πόσο μάλλον για τους συμπαίκτες του στην εθνική. Παρόλα αυτά σε αυτή την εκδοχή της εθνικής ο συμβολισμός του έκανε τους παίκτες της να μοιάζουν με μαχητές ταγμένους σε έναν ανώτερο σκοπό. Να βοηθήσουν τον αρχηγό τους να βγάλει από πάνω του τη ρετσινιά του αποτυχημένου με την εθνική. Τι κι αν ήταν ήδη πρώτος σε γκολ και συμμετοχές; Η στάμπα του άτιτλου θα αποτελούσε λεκέ στην υπέρλαμπρη καριέρα του αν έμενε έτσι μέχρι το τέλος αυτής. Κάπως έτσι ολόκληρη η εθνική βρήκε κίνητρο μέσα από αυτό. Ένα κίνητρο που σταδιακά καλλιεργούσε και που όσο έρχονταν τα αποτελέσματα μεγάλωσε τόσο σε σημείο να γίνει ιερό. Οι συμπαίκτες του Μέσι ήταν αποφασισμένοι να κάνουν ότι χρειάζεται προκειμένου να φτάσουν μαζί στην κορυφή. Η αρχή έγινε με την κατάκτηση του Copa America μέσα στο Ρίο, στο πρώτο τίτλο για τη χώρα μετά το 1993. Ακόμη και μετά από αυτό βέβαια το Μουντιάλ εξακολουθούσε να μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Εκεί θα έμπαιναν στο παιχνίδι και οι Ευρωπαίοι και το πράγμα θα ζόριζε αρκετά. Η ήττα στην πρεμιέρα από τη Σαουδική Αραβία ξύπνησε φαντάσματα του παρελθόντος, όμως η φετινή Αργεντινή τα έχει ξορκίσει και το απέδειξε στη συνέχεια. Αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα ο Μέσι ζήτησε πίστη από τον κόσμο και ακριβώς αυτό πήρε. Η Αργεντινή βρήκε τον εαυτό της και με τη γνωστή συνταγή έφτασε μέχρι το φινάλε κερδίζοντας τη Γαλλία στο ματς του αιώνα. Όχι επειδή της το χρώσταγε η τύχη, αλλά επειδή το άξιζε.
