Προχθές κάναμε την παρατήρηση ότι στη λίστα με τις 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς απ’ το Cahiers du Cinema, μόνο μία ταινία ήταν σκηνοθετημένη από γυναίκα. Πέρυσι, η Moloch ξεχώρισε 10 σκηνοθέτιδες του σήμερα με πολύ αξιόλογο έργο, το οποίο – αν εξαιρέσουμε τη Σοφία Κόππολα – είναι σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό. Στην ιστορία του κλασσικού κινηματογράφου, η αναλογία ανδρών-γυναικών στην καρέκλα του σκηνοθέτη δείχνει αν μη τι άλλο την ύπαρξη διαφορετικών στάνταρ, με τις γυναίκες σκηνοθέτιδες να λαμβάνουν θέση στο πάνθεον μόνο αν κουβαλάνε τον καινοτόμο ριζοσπαστισμό μιας Lina Wertmuller ή το ζοφερό βιογραφικό της Leni Rifenstahl. Παράλληλα, οι γυναίκες στην 7η τέχνη συνοδεύονται από κάποια ευρέως διαδεδομένα κλισέ απεικονίσεων. Σπάνια ξεφεύγουν απ’ το να βρίσκονται στην ανάγκη ενός σωτήρα (είτε στα πλαίσια μιας περιπέτειας, είτε ψυχολογικά), απ’ το να αντικειμενοποιούνται σεξουαλικά για την τέρψη του άνδρα θεατή ή απ’ το να λαμβάνουν διακοσμητικό ρόλο στα πλαίσια μιας ιστορίας. Οι περισσότερες ιδεολογίες της κινηματογραφικής παραγωγής συναντιούνται στο κοινό σημείο της προβληματικής αναπαράστασης των γυναικών και μόνο σπάνια εμφανίζονται δημιουργοί που να θέλουν να ξεφύγουν απ’ αυτό το στερεότυπο. Αυτά και άλλα πολλά διαφαίνονται και σε αριθμούς στο παρακάτω διάγραμμα που δημοσιεύτηκε στο blog του New York Film Academy.
