Γενικά, το crust και το d-beat είναι μάλλον το αγαπημένο μου υποείδος του ευρύτερου punk. Το “πρόβλημα” είναι αυτό το συγκεκριμένο υποείδος του punk, είναι μια μουσική με εξαιρετική σοβαρό περιεχόμενο, το οποίο καμιά φορά αντενδείκνυται όταν κάποιος θέλει απλώς να περάσει καλά: πόσες μπύρες να πιει κάποιος ακούγοντας την αγαπημένη μουσική να διατυπώνει ερωτήματα για το μέλλον της ανθρωπότητας; Καμιά φορά τα ερωτήματα πρέπει να περιοριστούν απλώς σε καμμένα περιπολικά και οδήγηση με υπερβολική ταχύτητα, κρατώντας την τελειότατη μουσική φόρμα του crust-punk και εμπλουτίζοντας την κατάλληλα. Το αποτέλεσμα είναι εν τέλει κάτι σαν τους Motorhead να έχουν πάρει κουμπιά αλλά όχι βαρετό: και αυτό το υβρίδιο είναι ένα από τα πιο ωραία πράγματα που μας πρόσφερε η τελευταία δεκαετία, κατά την ταπεινή μου άποψη, αγαπητοί αναγνώστες. Βρώμικο rock’n’roll ενάντια στο σύστημα. To crust punk και το d-beat έχουν τις αφετηρίες τους όσο καταλαβαίνω εγώ στα 80s και σε αναρχο-punk μπάντες τύπου Discharge και Crass, με τους μεγάλους Amebix, Nausea και Hellbastard να ολοκληρώνουν την εξέλιξη του ύφους. ενσωματώνοντας heavy metal επιρροές. Μιλάμε για ένα από τα πιο ιδιαίτερα, ατμοσφαιρικά και βαθιά πολιτικοποιημένα subgenres του punk, που συνδύαζε τον αποκαλυπτικό λόγο για την επικείμενη καταστροφή του ανθρώπινου είδους με στίχους ενάντια στην καταπίεση του ανθρώπου από άνθρωπο και την προστασία της φύσης. Αυτή η αγγλική κυρίως προσέγγιση συνυπάρχει χρονικά με την σκανδιναβική όπου μπάντες όπως οι Anti Cimex, Shitlickers και Τerveet Kadet ήταν σαφώς πιο hardcore punk και αφοσιωμένοι στην ταχύτητα, τη φασαρία, το αλκοόλ και τα μπάχαλα (επεισόδια στην διάλεκτο της TV) και ενίοτε κεφάτοι. Όλα αυτά ανήκουν στην άγνωστη και ενδιαφέρουσα ιστορία του punk. Από το μεγάλο κύμα της αναβίωσης του retro (οποιουδήποτε retro) και των μεταμοντέρνων μουσικών συγκολλήσεων και προσμίξεων, δε γλίτωσε ούτε το crust punk/d-beat. Έτσι, από τις αρχές των 00s, μια σειρά από σκηνές ξεπηδάνε από την ανατολική ακτή των ΗΠΑ, ως τη Σουηδία και τη La Coruna ανακατεύοντας το παλιακό crust με στοιχεία μελωδικού metal και rock’n’roll με τα γκάζια πάντα τσίτα και δημιουργώντας ένα μείγμα με το οποίο μπορεί κανείς να συνοδεύσει μια νυχτερινή έξοδο με τεντιμπόικες διαθέσεις ή να συμμετάσχει σε επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας με την ίδια άνεση. Απολύτως αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού του είδους είναι οι ισπανοί Black Panda. Τέτοια μεταμοντέρνα μείγματα στο Luben τα αγαπάμε πολύ. Άρα λοιπόν, καταλήξαμε να δημιουργήσουμε ένα mix για να σας κοινωνήσουμε αυτή την ένοχη αγάπη. Το mix αυτό περιλαμβάνει μια ενδεικτική καταγραφή της νεοcrust σκηνής και το οποίο μπορεί να γίνει το soundtrack ιδιαίτερων προσωπικών σας στιγμών. Ταιριάζει γάντι αν το ακούτε κατά τη διάρκεια: επίθεσης στις δυνάμεις καταστολής (συνίσταται) καταστροφής ιδιωτική περιουσία με τη χρήση κουκούλας (συνίσταται) κατανάλωσης μεγάλης ποσότητας αλκοόλ σε πάρτυ χορεύοντας έξαλλα (συνίσταται) βίας στα γήπεδα (συνίσταται) κυνηγητού με περιπολικά (συνίσταται) περνώντας τα φανάρια με κόκκινο μεθυσμένοι (δε συνίσταται – μην πίνετε και οδηγείτε – ένα κοινωνικό μήνυμα του Luben) Αυτά προς το παρόν. Καλή (έξαλλη) διασκέδαση.
