Δεν είναι απλό να μιλήσεις για τον Χάντερ Στόκτον Τόμσον, o oποίος γεννήθηκε σα χτες 80 χρόνια πριν. Είναι δύσκολο να αποφασίσεις αν είναι πιο αξιοσημείωτη η σημαντικότατη συνεισφορά του στη δημοσιογραφία ή η εξωφρενική ζωή που έζησε. Το ένα στο κάτω κάτω έτρεφε το άλλο, δίνοντας έναν αέρα ανανέωσης στο γράψιμο γενικά που είναι ακόμη αισθητός. Γιατί ο γεννημένος το 1937 στη Λιούισβιλ του Κεντάκι Χάντερ Τόμσον πάντα ένιωθε κοντά στο γράψιμο. Ξεκίνησε αυτή τη ασχολία γράφοντας λογοτεχνία και ποίηση όσο ήταν ακόμη στο λύκειο και τη συνέχισε στη θητεία του στην Αεροπορία, γράφοντας τα αθλητικά κάθε βδομάδα για την εφημερίδα της βάσης στην οποία υπηρετούσε. [break height=50] [break height=50] Ακολουθώντας το ένστικτό του έπιασε δουλειά σε κάμποσες εφημερίδες: Καμία δεν πήγε καλά. Ακολουθώντας ξανά το ένστικτό του, ο Χάντερ Τόμσον παράτησε τη σταθερή δουλειά για να πάει να γίνει freelancer για λογαριασμό διάφορων εκδοτών στη Νότια Αμερική και στο Πουέρτο Ρίκο, κάνοντας έτσι την αρχή μιας σπουδαίας καριέρας. [break height=50] [break height=50] Αφού παράτησε τελικά το Πουέρτο Ρίκο, ο Τόμσον αποφάσισε να περάσει 2 χρόνια μαζί με τους διαβόητους Hell’s Angels, τη συμμορία μηχανόβιων που τρόμαζε τα νοικοκυριά της ήσυχης ενδοχώρας των ΗΠΑ με το θόρυβο των τσόπερ της. [break height=50] [break height=50] Το βιβλίο που συμπύκνωσε αυτό το ρεπορτάζ, ονόματι Ηell’s Angels έκανε πάταγο και το όνομα του Τόμσον σαν ατρόμητου ερευνητή και ταλαντούχου γραφιά άρχισε να κυκλοφορεί. Η δουλειά του για το περιοδικό Rolling Stone ειδικά έχει μείνει. Από την τεράστια καριέρα του Τόμσον δύο πράγματα ακόμη αξίζει να σημειωθούν. Το Fear and Loathing In Las ήταν το βιβλίο που καθιέρωσε τη gonzo δημοσιογραφία του: Μια χειμαρρώδη αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο με το διαβρωτικό, σουρεαλιστικό χιούμορ να κυριαρχεί, όπου η γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας χανόταν με μαεστρικό τρόπο. Όπως λέει και ο υπότιτλος, ήταν “ένα αδυσώπητο ταξίδι στην καρδιά του Αμερικανικού Ονείρου“. Ακόμη, το Fear and Loathing: On the Campaign Trail ’72 ήταν με τη σειρά του μια εξαιρετικά διαυγής τομή της προεκλογικής εκστρατείας του 1972, την οποία κέρδισε ο Ρίτσαρντ Νίξον. [break height=50] HUNTER THOMPSON FACTS Το Fear and Loathing in Las Vegas μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον σπουδαίο σκηνοθέτη Τέρι Γκίλιαμ, με πρωταγωνιστές τους Τζόνι Ντεπ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο. Ο Ντεπ ως Ραούλ Ντιουκ ενσαρκώνει πρακτικά τον ίδιο το συγγραφέα και θα τον θυμόμαστε για τα φοβερά πουκάμισα και τα τσιγάρα με πίπα. [break height=50] [break height=50] Ο δε Ντελ Τόρο ως δόκτωρ Γκόνζο ενσαρκώνει τον φίλο του Τόμσον στην πραγματική ζωή, Όσκαρ Ζέτα Ακόστα. O Aκόστα ήταν μια ακόμη εξωφρενική φυσιογνωμία και μορφή στην ιστορία του Λος Άντζελες. Ως ακτιβιστής δικηγόρος έδωσε φοβερές μάχες για τα δικαιώματα των μεξικανοαμερικάνων πολιτών, γνωστών ως τσικάνος οι οποίοι έπεφταν θύματα ρατσιστικών διακρίσεων. [break height=50] [break height=50] O Όσκαρ Ακόστα μέχρι το τέλος έζησε κι αυτός μια μυθική ζωή. Εξαφανίστηκε τελικά κάπου στην ακτή του Μαζατλάν στο Μεξικό και μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει μάθε τι απέγινε. Το Rum Diaries ήταν το πρώτο δείγμα του γραφής και η μόνη του λογοτεχνική απόπειρα, την οποία ολοκλήρωσε πριν κλείσει τα 25. Εκδόθηκε τελικά χρόνια μετά το 1998. Οι κριτικές ήταν πολύ κολακευτικές. Για να γράψει το Hell’s Angels o δημοσιογράφος δεν κώλωσε πουθενά και έζησε από μέσα την εκτός νόμου ζωή των μηχανόβιων σαν ένας από αυτούς. [break height=50] [break height=50] Έχει δηλώσει σύμφωνος με τον Καρλ Μαρξ σε μια επιστολή, τον οποίο σύγκρινε με έναν από τους πολιτικούς πατέρες των ΗΠΑ, τον Τόμας Τζέφερσον. Στον τοίχο του σπιτιού του είχε πάντα μια αφίσα του Τσε Γκεβάρα σύμφωνα με το φίλο του Μπενίσιο ντελ Τόρο. Φόραγε επίσης μπλουζάκια με τον Τσε, όπως μπορείτε να δείτε. [break height=50] [break height=50] Έχει πει επίσης πως το τελευταίο υγιές πράγμα που υπήρξε στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ ήταν οι IWW, οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου. Ο Χάντερ Τόμσον θα παρέμενε για όλη του τη ζωή ένα junkie της πολιτικής, όπως έλεγε ο ίδιος. Για το Νίξον συγκεκριμένα, ο οποίος ήταν ο αυθεντικός Φρανκ Άντεργουντ όταν ο Κέβιν Σπέισι ήταν ακόμη παιδί, θα δήλωνε αργότερα πως “ήταν ένας απατεώνας“. [break height=50] Ρίτσαρντ Νίξον, 1971. [break height=50] Παρότι μισούσε τον Ντικ Νίξον και ό,τι αυτός αντιπροσώπευε, είχε πει ότι αν κατέβαινε υποψήφιος ενάντια “στη μοχθηρή συμμορία των Μπους – Τσέινι, θα τον ψήφιζε μετά χαράς“. Παραδόξως ήταν φανατικός θαυμαστής και υποστηρικτής των όπλων και του δικαιώματος στην οπλοφορία, με μεγάλη συλλογή όπλων. [break height=50] [break height=50] Ήταν και εξίσου ακραιφνής οπαδός κάθε είδους ναρκωτικών, έχοντας εκφραστεί σαφώς υπέρ της νομιμοποίησης. Έχει δώσει μάλιστα αυτή την επική συνέντευξη στο γνωστό μας Κόναν ο’Μπρίεν, στην οποία πίνουνε ποτάρες σε υπαίθριο μπαρ που τους σερβίρει μπάρμαν και ρίχνουν με πολυβόλα. Ο Τόμσον έχει (κατά δήλωσή του) πάρει LSD πριν από όλο αυτό το σόου. [break height=50] [break height=50] Aφού μιλάμε για εξωφρενικές συνεντεύξεις, υπάρχει και αυτή η συνέντευξη που είχε πάρει από τον Κιθ Ρίτσαρντς των Ρόλινγκ Στόουνς. Ο Ρίτσαρντς είχε κλειδωθεί στο δωμάτιό του και αρνούνταν να βγει αν δεν πληρωθεί. Η λύση ήταν φυσικά να αναθέσεις έναν παλαβό σε έναν παλαβό: [break height=50] https://www.youtube.com/watch?v=0UKBQgR97R8 [break height=50] Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων και εχθρός αυτών που αντιλαμβανόταν ως “λευκές δομές εξουσίας“. Κατέβηκε επίσης (αποτυχημένα) υποψήφιος για σερίφης στο Άσπεν του Κολοράντο τo 1972. Στην κηδεία του τo 2005 μεταξύ άλλων εμφανίστηκαν ο πρώην πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, ο γερουσιαστής Τζον Κέρι, ο Τζακ Νίκολσον, ο Μπιλ Μάρεϊ, o Mπενίσιο ντελ Τόρο, ο Τζον Κιούζακ και ο Τζόνι Ντεπ. [break height=50] Tα λείψανα του Χάντερ Τόμσον εκτοξεύονται στο διάστημα [break height=50] Ο δε Τζόνι Ντεπ φημολογείται πως ξόδεψε κάπου 3 εκατομμύρια δολάρια για τη κηδεία του Τόμσον. [break height=50] [break height=50] Μια εξωφρενική κηδεία για μια εξωφρενική ζωή. Πηγές: 1, 2, 3)
