“Nobody could’ve landed the plain like I did” – Whip Whitaker Ύστερα από ένα αεροπορικό δυστύχημα, το οποίο οφειλόταν στο δυσλειτουργικό αεροπλάνο, η έρευνα που ακολουθεί θα φέρει στην επιφάνεια τους προσωπικούς δαίμονες του αλκοολικού και εξαρτημένου από ναρκωτικές ουσίες πιλότου του, Whip Whitaker (Denzel Washington). Το “Flight” σηματοδοτεί τη θριαμβευτική επιστροφή του σκηνοθέτη Robert Zemeckis – ενός κινηματογραφικού χαμαιλέοντα όπως μας έχει αποδείξει με την τριλογία “Back To The Future”, το “Forrest Gump”, το “Contact”, το “What Lies Beneath” και το “Cast Away” – σε live-action μονοπάτια, μετά την 12ετη του ενασχόληση με το είδος του animation και πιο συγκεκριμένα με τα “The Polar Express”, “Beowulf” και “A Christmas Carol”, εκτελώντας ε ακρίβεια το όχι και τόσο ρεαλιστικό σενάριο του John Gatins (“Real Steel”). Η πτήση με την οποία τιτλοφορείται το έργο, δεν είναι η πτήση της συντριβής του αεροσκάφους, αλλά η προδιαγεγραμμένη πορεία της συντριβής ενός αλκοολικού και γι’ αυτό ο σκηνοθέτης ακολουθεί μια σκοτεινή προσέγγιση στο σκηνοθετικό του ύφος, προσθέτοντας περίσσιο 70’s στιλ σε μερικές από τις μη μελοδραματικές σκηνές της ταινίας. Τα πρώτα 30 λεπτά είναι ότι πιο συναρπαστικό συνέβη κινηματογραφικά τη σεζόν που διανύουμε και είναι κρίμα που δεν το απολαύσαμε στη μεγάλη οθόνη, μιας και η συγκεκριμένη ταινία δεν έχει παιχτεί ακόμα στην Ελλάδα. Η μουσική επιμέλεια είναι σεμιναριακού επιπέδου με ιδανικές επιλογές τραγουδιών, όπως το “Under The Bridge” των Red Hot Chili Peppers, όταν η Nicole (Kelly Reily) παίρνει θανατηφόρο δόση, ενώ και το score που υπογράφει ο συνθέτης Alan Silvestri είναι χαλαρωτικά μελωδικό. Το “Flight” δεν είναι παρά η προκλητικά στοχαστική μελέτη του χαρακτήρα που ερμηνεύει καθηλωτικά ο χαρισματικός Denzel Washington, ένας από τους πιο σύνθετους ρόλους που του έχουν ανατεθεί και τον οποίο καταφέρνει να απογειώσει μέσω μιας οδυνηρής προσωπικής διαδρομής. Έχεις απέναντι σου έναν πραγματικό ήρωα που θες να τον χτυπήσεις σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, καθώς σε απογοητεύει συνεχώς με όλες τις λάθος επιλογές του. Ο Washington καταφέρνει να σε κάνει να νοιαστείς γι’ αυτόν λες και είναι δικός σου άνθρωπος – κι αυτό κυρίες και κύριοι είναι υποκριτική – επειδή δόθηκε ολοκληρωτικά στο ρόλο του και καταφέρνει κάθε ενέργεια του να γίνεται απίστευτα πιστευτή. Εδώ ο Washington έχει την τύχη να συναντηθεί ξανά με τον John Goodman μετά το “Fallen”. Ο πιο-συμπαθής-δε-γίνεται ευτραφής ηθοποιός μας χαρίζει μερικές από τις πιο απολαυστικές στιγμές στο έργο μπαίνοντας στα ερμηνευτικά σανδάλια του “The Dude”. To μικρό πέρασμα του James Badge Dale (“24”, “Iron Man 3”) αποδεικνύει πως είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους αμερικανούς ηθοποιούς και πως κάποια στιγμή κάποιος πρέπει να του εμπιστευθεί ένα μεγάλο ρόλο. Για μια από τις πιο μεγάλες ταινίες της χρονιάς, που δεν παίχτηκαν ποτέ στη μεγάλη οθόνη, τίποτα λιγότερο από… 3.5/5 Υ.Γ. Αν χρόνια είχες την απορία για το πώς είναι γυμνό το στήθος της καμαριέρας από το “My Name Is Earl”, η απάντηση στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Πάρε το trailer της ταινίας: Από το ήδη λατρεμένο soundtrack της ταινίας: http://www.youtube.com/watch?v=NiTcmahEjiY
