Συνήθως κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνει ο Άρειος Πάγος και προφανώς δεν είναι όλες οι αποφάσεις του κοινού ενδιαφέροντος, αλλά σε κάποια θέματα ενδεχομένως ενδεχομένως να έπρεπε. Ο Άρειος Πάγος είναι στο κάτω κάτω το ανώτατο δικαστήριο της χώρας και και το όργανο που θα έχει τον τελευταίο λόγο αν αποφασίσετε να τραβήξετε στα άκρα τη δεκαετή διαμάχη σας με τον/την πρώην σύντροφό σας για το ποιος θα έχει την επιμέλεια του Χαρίλαου του γάτου. [break height=50] Σου χρωστάνε δεδουλευμένα; Καλή τύχη Κι επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων της Ελλάδας δεν είναι ιδιοκτήτης πολυεθνικής και δουλεύει για κάποιον, η υπέρ της εργοδοσίας απόφαση περί δεδουλευμένων πριν λίγες εβδομάδες ήταν η πρώτη ακούστηκε αρκετά. «Μόνη όμως η καθυστέρηση καταβολής του μισθού δεν συνιστά βλαπτική, υπό την εκτεθείσα έννοια, μεταβολή των όρων της σύμβασης εργασίας, εκτός αν γίνεται δολίως και δη για να εξαναγκασθεί ο μισθωτός σε αποχώρηση από την εργασία του» Σε περίπτωση που δε θυμάστε, ο Άρειος Πάγος με την απόφαση 677/2017 άφησε τους εργαζόμενους που μένουν απλήρωτοι για μεγάλο διάστημα εκτεθειμένους, καθώς το γεγονός αυτό δε θεωρεί βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας, αν δεν τεκμηριώνεται ότι ο εργοδότης το κάνει αυτό με σκοπό να απολυθούν. Αυτό σημαίνει πως αν σου χρωστάνε, δεν δικαιολογείται αποζημίωση απόλυσης και ο εργοδότης μπορεί να απαιτήσει να συνεχίσεις να δουλεύεις επ’αόριστον απλήρωτος. [break height=50] Η επίσχεση εργασίας επιτρέπεται μόνο στην περίπτωση που δε χρειάζεται Η συγκεκριμένη απόφαση τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά δεν ήταν η μόνη σε αντίστοιχο πνεύμα για το τρέχον έτος. Αντίστοιχη ήταν και η ΑΠ 114/2017. Ποιο ήταν εκεί το επίμαχο χωρίο; Η επίσχεση εργασίας του μισθωτού θεωρείται ως καταχρηστικώς ενασκούμενο δικαίωμα όταν, μεταξύ άλλων, η καθυστέρηση εκπλήρωσης των υποχρεώσεων του εργοδότη «δεν οφείλεται σε υπαιτιότητά του» αλλά σε απρόβλεπτες περιστάσεις ή αντιξοότητες ή σε πρόσκαιρη οικονομική δυσπραγία ή σε εξαιρετικά δυσμενείς γι’ αυτόν περιστάσεις ή όταν η επίσχεση προξενεί δυσβάσταχτη και δυσανάλογη ζημία στον εργοδότη, σε σχέση με το σκοπούμενο αποτέλεσμα ή όταν αναφέρεται σε ασήμαντη αντιπαροχή του εργοδότη. Επίσχεση εργασίας σημαίνει το νόμιμο δικαίωμα να σταματήσεις να δουλεύεις όταν μένεις απλήρωτος. Η παραπάνω απόφαση σημαίνει ότι δυσχεραίνουν πολύ οι όροι στο να ασκήσει κάποιος το νόμιμο δικαίωμά του (όντας μάλιστα απλήρωτος), καθώς οι εξαιρέσεις που ορίζει είναι πολύ αφηρημένες. Πάντα ένας εργοδότης μπορεί να επικαλεστεί εξαιρετικά δυσμενείς ή απρόβλεπτες περιστάσεις, ό,τι κι αν είναι αυτές. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να επικαλεστεί μια εργοδοσία κάτι τέτοιο στην Ελλάδα το 2017 ακόμη κι αν δεν είναι αλήθεια; Αυτό που πρακτικά σημαίνει η απόφαση είναι ότι οι εργαζόμενοι δικαιούνται να κάνουν επίσχεση μόνο όταν η επιχείρηση πηγαίνει τρένο, σαν είναι δικιά τους ευθύνη κάτι τέτοιο. Αν ένα καράβι βουλιάζει όμως συνήθως φταίει ο ιδιοκτήτης ή έστω ο καπετάνιος, για να κάνουμε μια πλοιοφιλική αναλογία. [break height=50] Δε θα υπάρχει αργομισθία αν απολυθούν όλοι Για να κλείσει ο κύκλος υπάρχει κι άλλη μια απόφαση. Συγκεκριμένα το ανώτατο δικαστήριο της χώρας με την απόφαση ΑΠ 11/2017 δικαιώνει το νόμο 4046/2012(Μνημόνιο ΙΙ) και τη Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) 6/2012 που έκαναν πράξη τη σημαντική μείωση των εγγυήσεων για τις απολύσεις. Τα παλιά τα χρόνια που υπήρχαν αυτά τα πράγματα που λέγονταν συλλογικές συμβάσεις για να μη συζητάει ο κάθε φουκαράς που ψάχνει δουλειά μόνος του τα εργασιακά του με το αφεντικό του, υπήρχαν και ρήτρες βάσει νόμου για να περιορίζονται οι απολύσεις, έτσι ώστε να μη μπορεί ο κάθε εργοδότης να έχει την απόλυση σαν βασικό εργαλείο για τη μείωση του κόστους όποτε θέλει. Η αιτιολόγηση είχε να κάνει και με το ότι το συγκεκριμένο μέτρο είναι προαπαιτούμενο (μας το ζητούν οι κακοί ξένοι δηλαδή) και πως θα βοηθήσει τις επιχειρήσεις να είναι πιο ανταγωνιστικές. Το ενδιαφέρον είναι πως η συγκεκριμένη απόφαση είναι αντίθετη και με τον Αναθεωρημένο Ευρωπαïκό Κοινωνικό Χάρτη που υπερψήφισε πρόσφατα η ελληνική Βουλή με το νόμο 4359/20.1.2016. Τώρα που οι συλλογικές συμβάσεις σε πολλούς κλάδους είναι κειμήλιο από το μακρινό παρελθόν και οι υπάρχουσες δε μπορούν να προστατέψουν αυτούς που καλύπτουν από την απόλυση όπως παλιά, σίγουρα θα έρθει η επιχειρηματικότητα και η ανταγωνιστικότητα και θα ζήσουμε όλοι το Βαλκανικό Όνειρο ή κάτι τέτοιο. Το ζήτημα είναι το εξής: Οι επιχειρήσεις φαίνονται να προστατεύονται από τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Τον κόσμο όπως αυτή τη γυναίκα που έμεινε 15 μήνες απλήρωτη τη στιγμή που ο εργοδότης της έκανε ατάραχος μπίζνες αλλού, ποιος την προστατεύει; (πηγή)
