Η νοσταλγία που διέπει τις κοινότητες των φανατικών της τέχνης των βιντεοπαιχνιδιών είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα στοιχεία τους. Όχι τυχαία: Η άμεση αλληλεπίδραση με ένα έργο τέχνης, ειδικά σε πολύ μικρή ηλικία για πολλές ώρες και συχνά μαζί με τους φίλους του, είναι κάτι που στιγματίζει βαθιά ένα παιδί. Σε αυτό το κλίμα, το παρόν αφιέρωμα αφήνει κατά μέρος οποιαδήποτε ψευδαίσθηση αντικειμενικής ανάλυσης του ζητήματος που εξετάζει, ειδικά εφ’ όσον αφορά πρώτον τα βιντεοπαιχνίδια και δεύτερον παιδικές αναμνήσεις. Αυτό το άρθρο είναι ένα βιωματικό άρθρο. Τα παιχνίδια που παρατίθενται σίγουρα δεν είναι τα σημαντικότερα, τα καλύτερα ή τα πιο πρωτότυπα της δεκαετίας του ’90. Τα παιχνίδια για τα οποία θα διαβάσετε αποτελούν απλώς τη ραχοκοκαλιά των δικών μου gaming 90s, μεταφέροντας πρώτες εμπειρίες ζωής, συναισθήματα συλλογικά και ατομικά, εν τέλει ένα μεγάλο μέρος του πώς βίωσα την παιδικότητά μου. Κι επειδή όλα αυτά ανάμεσά τους δεν βαθμολογούνται, ούτε ιεραρχούνται, η σειρά είναι τυπική και τυχαία. Απολαύστε υπεύθυνα. 1. Donkey Kong Country 2 – Diddy’s Kong Quest Ό,τι εκφράζει για ‘μένα αυτό το παιχνίδι μπορεί να συμπυκνωθεί σ’ αυτό το μυρμηγκιαστικό σφίξιμο στο στήθος, που σε πιάνει όταν καταφέρνεις να επαναφέρεις ένα αρχαίο συναίσθημα για ένα φευγαλέο δευτερόλεπτο. Σ’ αυτήν την ανατριχίλα που έρχεται κάθε φορά που αντικρύζω τα κίτρινα ξεφτισμένα γράμματα της Pirate Panic και το κενό save folder όταν αποφασίζω να το ξανατερματίσω. Για τους υπόλοιπους που δεν ευτύχισαν να είναι αυτό το πρώτο παιχνίδι που έπαιξαν ποτέ σε κονσόλα, είναι απλώς ένα από τα καλύτερα platforms που είδε και θα δει ποτέ ο κόσμος, με φανταστικό χειρισμό και αμίμητα καλαίσθητο level design, απίστευτες ιδέες που επέκτειναν μια για πάντα το gameplay του είδους και κυρίως ένα απ’ αυτά τα παιχνίδια που σε ρουφάνε μέσα τους για τα καλά μέχρι το τέλος. Δεκαοχτώ χρόνια μετά, οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους. BONUS: Το όνομα. Diddy’s Kong Quest. Conquest. Όχι Diddy Kong’s Quest. 2. Heroes of Might and Magic III Το – σχεδόν εκλιπόν σήμερα – είδος των turn-based strategies είδε στη σειρά των HoMM την πιο όμορφη πραγμάτωσή του. Με στοιχεία RPG (κυρίως στην ανάπτυξη και τον εξοπλισμό του ήρωα), οι παίκτες καλούνταν να μαζέψουν πόρους και να αναπτύξουν στρατούς ώστε να κυριαρχήσουν στο χάρτη. Αξεπέραστη ανάμνηση για τα παιδιά των 90s είναι σίγουρα και το hot seat, το οποίο (λόγω είδους) επέτρεπε σε δύο παίκτες να παίζουν ένα strategy στον ίδιο υπολογιστή ταυτόχρονα, σε μια εποχή που τα LAN parties, τα internet cafes αλλά ακόμα και το ίδιο το internet αποτελούσαν σπάνια προνόμια. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει και στο OST του συγκεκριμένου παιχνιδιού, αλλά και όλης της σειράς. Απίστευτα μουσικά κομμάτια συνόδευαν πάντα τις περιπέτειες σε σειρές των ηρώων και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι βετεράνοι έχουν συνδέσει το HoMM III με την εισαγωγή της πρώτης οθόνης. Ξέρετε. Το http://www.youtube.com/watch?v=jWBmgMnP-D0&feature=youtu.be BONUS: Η unskippable μετά από κάθε installation εισαγωγή. Seven weeks have passed since we set sail from Enroth… 3. Command and Conquer: Red Alert 2 Ένα από τα πιο απολαυστικά στο παίξιμό τους strategies των 90s (εντάξει, early 00s, είπαμε τα 90s είναι άρωμα, πνεύμα και ατμόσφαιρα, δεν ορίζονται αυστηρά χρονολογικά) ευτύχησα να ανακαλύψω εντελώς τυχαία, στο «αντιγραφάδικο» της γειτονιάς μου, γύρω στην πέμπτη δημοτικού. Τεράστια ποικιλία units, πολυσχιδές gameplay, φοβερή campaign με πραγματικούς ηθοποιούς και cut-scenes γυρισμένες σε επαγγελματικά στούντιο, leveling units, πυρηνικά όπλα, εκρήξεις και ξανά εκρήξεις. Μια επική μάχη Ρώσων – Αμερικάνων με γενναίες δόσεις χιούμορ και νικητές όλους εμάς. BONUS: Η Tanya. Το “Boris Reeeeady”. 4. Pokemon Red & Blue Θα κωλώναμε, νόμιζαν. Δεν θα το αντέχαμε, είπαν. Θα ήταν μεγάλο το τίμημα της μπακουροσύνης, θρυλλούνταν. Κυρίες και κύριοι, το Luben στηρίζει τον εαυτό του μέχρι το τέλος, φέρει με καμάρι τα σημάδια του και κοιτάει την πραγματικότητα στα μάτια. Η οποία είναι: Ότι το αυθεντικό Pokemon υπήρξε ένα από τα καλύτερα και πιο βαθιά team-raising RPGs της προ-περασμένης δεκαετίας, με ιδέες και σενάριο που έκαναν εφτάχρονα πιτσιρίκια να χαζεύουν για ώρες μετά το «παιδικό» (anime) Σάββατο πρωί ένα πράγμα το οποίο οριακά δεν είχε γραφικά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με τον ξαδερφό μου ξέραμε τόσο λίγα αγγλικά που για μήνες δεν μπορούσαμε να κάνουμε το πρώτο quest, νομίζοντας ότι το όλο παιχνίδι ήταν να γυρνάμε την πρώτη πόλη πολεμώντας χαμηλού level Pokemon, έχοντας στην ομάδα μας μόνο το αρχικό. Όταν δε το αρχικό πέθαινε, ξαναρχίζαμε το παιχνίδι από την αρχή. Και ήταν «γαμώ τα παιχνίδια, φίλε», τόσο που με trial and error (κάνοντας δηλαδή περίπου οτιδήποτε υπήρχε για να γίνει, στην τύχη) το τερματίσαμε μέτα από κανά χρόνο. Χαλάλι η επανέκδοση του ίδιου ουσιαστικά παιχνιδιού οχτώ φορές με τη μηδαμινή έμπνευση που χαρακτήριζε τα sequels. BONUS: Ο Μισίγκνο. Όχι ο MissingNo. Ο Μισίγκνο. Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα: 5. Tekken 3 Το απόλυτο παιχνίδι παρέας τα βράδια του Σαββάτου για όσους ενηλικώθηκαν με μπάλα στις αλάνες, άλμπουμ Πανίνι, τάπες Tazos και το πρώτο Playstation. Ατελείωτες ώρες μπροστά από μια Φίλιπς δεκατεσσάρων ιντσών–πηγή πονοκεφάλου πατώντας κουμπιά στην τύχη, διαδικασία συχνά διακοπτόμενη από διαγωνισμούς real Tekken, βρωμόξυλο στο σαλόνι δηλαδή, προσέφερε στη δική μου παρέα ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς των fighting games στα 90s. Η κόντρα Heihachi – Kazuya, ο Eddy με το «ελικοπτεράκι», ο Paul που με το πίσω-δέλτα-τετράγωνο εξουδετέρωνε τους αντιπάλους του με τη μία ήταν πράγματα που ζούσαμε και συζητούσαμε παίζοντας ή όχι Tekken για ώρες. BONUS: Ο Μπρους, που το βρακί του γράφει Μπρους. 6. ISS Pro: Evolution Για όσους ήταν πολύ μικροί για το Kick Off και πολύ μεγάλοι όταν η σειρά FIFA άρχιζε να παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της, η σειρά των «Pro» ήταν η μόνη διέξοδος για μια ρεαλιστική ψηφιακή αναμέτρηση στο χόρτο. Το πρώτο σε μια σειρά με μεγάλο μέλλον ISS δεν είχε σχεδόν κανένα official license, τα γραφικά του ήταν σαφώς κατώτερα του FIFA και δεν διέθετε, όπως εκείνο, ελληνική μετάφραση. Παρ’ όλα αυτά, αυτό που βλέπαμε στην οθόνη αντικατόπτριζε σαφώς πιστότερα ό,τι αντιλαμβανόμασταν ως ποδόσφαιρο παίζοντας το πρωί στο σχολείο. Η μπάλα δεν κόλλαγε στα πόδια των παιχτών, οι κινήσεις δεν ήταν αυστηρά scripted και οι φάσεις που μπορούσαν να δημιουργηθούν σε έναν αγώνα ήταν στο μυαλό μας σχεδόν άπειρες. Ήταν, τέλος, η πρώτη φορά που αντιληφθήκαμε τον ουσιαστικό ρόλο που διαδραματίζει ένα σύστημα, οι οδηγίες των παικτών στον αγωνιστικό χώρο. Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε ζητήσει τίποτα παραπάνω για το ψηφιακό μας κλωτσοσκούφι, σαν μια φουρνιά παιδιών που το ποδόσφαιρο στοιχειοθετούσε ένα τεράστιο μέρος έφκρασης της παιδικότητάς τους. 7. Crash Bandicoot 3: Warped Η πορτοκαλί αλεπού, για όσο υπήρξε στα χέρια της Naughty Dog, πρωταγωνίστησε σε τρία (ή τέσσερα, αναλόγα με την επιείκεια τουκριτή) αριστουργηματικά platforms, με το τρίτο κατά σειρά παιχνίδι να αποτελεί σημείο κορυφής και αναφοράς για όλους τους συνεχιστές του είδους (Sly Raccoon, Jak and Daxter και άλλους). Με τον Crash και την Coco βολτάραμε στο Σινικό Τείχος, πετάξαμε με ανεμόπτερο, τρέξαμε σε μοτοσυκλετιστικούς αγώνες αλλά απολαύσαμε με την καρδιά μας και λιγότερο extravagant, περισσότερο κλασικά platform περιβάλλοντα. Το τερμάτισα σε ένα σαββατοκύριακό, παίζοντας σερί ανάμεσα στο σχολείο. BONUS: Η σκέτη τρέλα του να το τερματίσεις στο 100% του. 8. Warcraft III: Reign of Chaos Δεν θα επεκταθώ καν στην ικανότητα της Blizzard να πραγματοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οποιαδήποτε ιδιοφυή ιδέα προκύπτει στον μαγικό κόσμο του gaming, ούτε στο πώς το Warcraft III συμπυκνώνει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αυτήν την λειτουργική αρχή της εταιρείας. Όλα αυτά έχουν γίνει ξανά και ξανά, καλύτερα και εκτενέστερα σε περιοδικά του ειδικού τύπου. Αυτό που δεν έχω διαβάσει ποτέ όμως, αυτό που έχω την ανάγκη να μεταφέρω, είναι το πόσο unreal υπήρξε για μια μεγάλη φουρνιά των παιδιών των 90s η εμπειρία του Battle.net μετά το τρίτο Warcraft. Τα ίντερνετ καφέ γνώρισαν στην Ελλάδα τη μεγαλύτερη άνθισή τους, με πιτσιρικάδες και φοιτητές να παίζουν συνεχώς αφ’ ενός ranked games, αφ’ ετέρου να εξερευνούν τον ατελείωτο και συναρπαστικό κόσμο τον custom games. Η Blizzard ήξερε πολύ καλά τι έκανε όταν άνοιξε εντελώς τον editor των χαρτών του παιχνιδιού και άφησε την αχαλίνωτη φαντασία των παικτών να οργιάσει: Απ’ αυτό το εγχείρημα ξεπήδησαν χάρτες που ούτε στην πιο τρελή της φαντασία δεν θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει μια κλειστή ομάδα δημιουργών, όπως το Pudge Wars, το Run Kitty Run, X-Hero Siege, διάφορα TDs και φυσικά η κορωνίδα όλων αυτών, η γνωστή μας DotA. Η συμμετοχή μου στις τότε communities του παιχνιδιού, οι παρέες που έκανα σε αυτά τα μέρη, το ESL League θα μείνουν για πάντα μία από τις πιο δυνατές multiplayer (τι άλλο θα μπορούσε να είναι άλλωστε) αναμνήσεις που μου προσέφερε το gaming. BONUS: Coil-Nova-Coil στην ψωλή, έχει item θ’ αναστηθεί. 9. Quake III: Arena Μια λίστα παιχνιδιών με οποιαδήποτε θεματική δεν μπορεί παρά να μην είναι πλήρης χωρίς ένα FPS. Το τρίτο Quake τα είχε όλα: Ταχύτητα, αδρεναλίνη, πολλά όπλα, levels ιδανικά για στρατηγικά υπολογισμένες μάχες και τακτικές για κάθε γούστο. Ειδικά με τά την έλευση του Team Arena και την απογείωση του multiplayer μιλάμε πλέον για το σήμα κατατεθέν των 90s στο είδος. Η προσωπική μου ιστορία με το Quake είναι αρκετά ιδιαίτερη. Στο φροντιστήριο αγγλικών (!) που πήγαινα τότε, μια οικογενειακή επιχείρηση, ο διευθυντής και απολύτως πορωμένος με οτιδήποτε ηλεκτρονικό κύριος Αντρέας, διοργάνωνε συχνά-πυκνά τουρνουά βιντεοπαιχνιδιών, σε μια εποχή που ελάχιστοι από ‘μας είχαν δεύτερο χειριστήριο στην κονσόλα και κανείς δεν ήξερε τι είναι LAN party. Το τουρνουά Quake ήταν το κάτι άλλο: Δέκα υπολογιστές συνδεδεμένοι μαζί, άλλα τόσα πιτσιρίκια στην ίδια αίθουσα και το avatar του φίλου μας εκεί που για χρόνια υπήρχαν απλά άψυχα bots. Δεν μας ξεκόλλαγαν απ’ την καρέκλα. Μπράβο κυρ-Αντρέα. BONUS: Ότι μας κέρδισε η αδερφή του φίλου μου του Μιχάλη. Στην αρχή έναν-έναν και μετά όλους μαζί. 10. Diablo II Αντιπαθώ γνησίως τα hack & slash games. Αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Στα πρώιμα gaming χρόνια μου, όταν το να βλέπω sprites να αλληλεπιδρούν στην οθόνη έχοντας λόγο πάνω σε αυτό ήταν το πιο συναρπαστικό πράγμα στον κόσμο, τα hack & slash παιχνίδια με έστελναν σε έναν ανεγκέφαλο παράδεισο. Ένα χαοτικά μεγάλο παιχνίδι με απύθμενο replay value και για ακόμα μια φορά συγκλονιστική Battle.net εμπειρία έμελλε να δώσει στους RPGάδες της εποχής ακριβώς αυτό που ζητούσαν: Ατελείωτα μπουντρούμια, σφαγές επί σφαγών, σπαθιά, τόξα, βέλη, ξόρκια. Σε φρενήρεις ρυθμούς. BONUS: Το εμπνευσμένο The 4th Coming. Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
