Γενικά, τα Όσκαρ δεν θα λέγαμε ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικά. Δηλαδή, ΟΚ, είναι τα βραβεία με τα οποία το Χόλιγουντ χτυπάει απαλά τον εαυτό του στην πλάτη. Υπάρχουν και κάποια όρια στην σημασία τους για την κοινωνική ζωή, την τέχνη, την ανθρωπότητα. Παρ’ όλα αυτά, μακριά από μας οι αντιλήψεις που θέλουν τα Όσκαρ να αποτελούν ένα «πανηγυράκι» που υπνωτίζει και αποβλακώνει όποιον ασχολείται μαζί τους. Διατηρούμε, με λίγα λόγια, το δικαίωμα να χαζεύουμε και να σχολιάζουμε τα Όσκαρ, έχοντας ταυτόχρονα βαθιά επίγνωση της ματαιότητάς τους. Αυτό κάνει κι ο περισσότερος κόσμος, εδώ που τα λέμε. Κι αν βλέπετε ανθρώπους να τσακώνονται στα καφενεία στα social media για το αν η τάδε ή η δείνα ταινία άξιζε να πάρει Όσκαρ ή σνομπαρίστηκε σκληρά από την Ακαδημία, είναι γιατί ο λαός ψάχνει αφορμή να συζητήσει πολιτισμένα πλακωθεί μέχρι θανάτου για τα γούστα και τις προτιμήσεις του με άγνωστους ανθρώπους που έχουν τις αντίθετες τέτοιες. Για παράδειγμα, πόσοι και πόσοι δεν σπατάλησαν bandwidth ώστε να τσακωθούν για το αν το The Shape of Water του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο ήταν μια αποθέωση του φανταστικού λαϊκού σινεμά ή ένα παραμυθάκι επιπέδου Disney β’ διαλογής; Και τώρα, λοιπόν, που έχουμε μπει για τα καλά στον Οκτώβριο, αρχίζει η μεγάλη κυνηγετική περίοδος των επόμενων Όσκαρ. Είναι η περίοδος κατά την οποία τα μεγάλα studio ρίχνουν στην πιάτσα τις ταινίες στις οποίες έχουν ποντάρει περισσότερο για βραβεία, ξεκινώντας παράλληλα την εκστρατεία προώθησης και το lobbying για την επόμενη απονομή. Και φυσικά, ανάμεσα στις ταινίες που βγαίνουν αυτήν την περίοδο, την τιμητική τους έχουν τα Oscar baits, δηλαδή οι ταινίες που σκοπεύουν στο να πατήσουν όλα τα κατάλληλα κουμπιά για να προλειάνουν το έδαφος της Ακαδημίας, κυρίως μέσω ιστορικών θεμάτων, δακρύβρεχτων ιστοριών ή υποκριτικών ακροβασιών. Σκεφτείτε για παράδειγμα το περσινό Darkest Hour που έφερε το Όσκαρ στον Γκάρι Όλντμαν, και αναλογιστείτε πως το επόμενο διάστημα έρχονται τα First Man, Βeautiful Boy και Bohemian Rhapsody, μεταξύ άλλων. Όπως και να ‘χει πάντως, καθώς η κούρσα των βραβείων σιγά-σιγά αρχίζει, είναι μια καλή ευκαιρία να φέρουμε κοντά δύο αγαπημένες μας συνήθειες. Πρώτον, τους αδικαιολόγητους ξαφνικούς κινηματογραφικούς μαραθώνιους που θυσιάζουν μεγαλοπρεπώς το πρόγραμμα και την κοινωνικότητά μας. Δεύτερον, την νευρωσική ανασκόπηση κι επεναξέταση του τι χάσαμε από την περασμένη σεζόν, αν αυτά που μας άρεσαν βλέπονται ακόμα κι αν αυτά που μας ξενέρωσαν τελικά άξιζαν μια δεύτερη ευκαιρία. Και γι’ αυτό βάλαμε κάτω τις ταινίες που μάζεψαν τα βασικότερα Όσκαρ το 2018 και τσεκάραμε αν θα τα θυμόμαστε ακόμα και μετά από μια δεκαετία. The Shape of Water Πόσες υποψηφιότητες είχε: 13, σχεδόν σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες. Πόσα Όσκαρ κέρδισε: 4, καλύτερη ταινία, καλύτερη σκηνοθεσία, καλύτερη μουσική και καλύτερο production design. Θα το θυμόμαστε σε 10 χρόνια: Ναι, θα το θυμόμαστε. Δεν είναι η καλύτερη ταινία του Ντελ Τόρο (αυτή προφανώς και είναι ο Λαβύρινθος του Πάνα), αλλά είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε από το μαζικό, λαϊκό σινεμά του φανταστικού. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri Πόσες υποψηφιότητες είχε: 7, κι εδώ σχεδόν σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες, εκτός σκηνοθεσίας. Πόσα Όσκαρ κέρδισε: 2, α’ γυναικείου και β’ ανδρικού ρόλου. Θα το θυμόμαστε σε 10 χρόνια: Μμμ, ναι. Και πάλι, σίγουρα δεν είναι η καλύτερη δουλειά του ΜακΝτόνα (τα Six Shooter και In Bruges φαντάζουν αξεπέραστα), αλλά η χειρουργική ικανότητά του στο γράψιμο είναι πάντα εντυπωσιακή κι είναι μια ταινία που δικαίως έχτισε το hype της – αν και πολλοί από τους φανατικούς της φίλους αρνούνταν πεισματικά να δουν ότι είχε και ελαττώματα. Darkest Hour Πόσες υποψηφιότητες είχε: 6, ανάμεσά τους και καλύτερης ταινίας. Πόσα Όσκαρ κέρδισε: 2, για τον Γκάρι Όλτνμαν και το μακιγιάζ του. Θα το θυμόμαστε σε 10 χρόνια: Δύσκολο, φίλοι και φίλες, δύσκολο. Ήταν μια χρονιά με πολύ καλές υποψηφιότητες καλύτερης ταινίας, αλλά το Darkest Hour (όπως και το The Post του Σπίλμπεργκ) ήταν τόσο προκάτ πρεστίτζιους βιογραφικό δράμα που, αν δεν ήταν το όχημα για το χρωστούμενο Όσκαρ στον Όλντμαν, μετά βίας θα είχε ακουστεί. Call Me By Your Name Πόσες υποψηφιότητες είχε: 4, από καλύτερη ταινία και α’ ανδρικό ρόλο μέχρι καλύτερο διασκευασμένο σενάριο. Πόσα Όσκαρ κέρδισε: 1, για το προαναφερθέν διασκευασμένο σενάριο του σπουδαίου Τζέιμς Άιβορι (το τρίτο χρωστούμενο Όσκαρ της χρονιάς μετά τον Γκάρι Όλντμαν και τον Ρότζερ Ντίκινς). Θα το θυμόμαστε σε 10 χρόνια: Σαφώς. Ήταν μια ταινία απ’ την οποία περιμέναμε πολλά κι η οποία μας έδωσε ακόμα περισσότερα – σε κινηματογραφική ομορφιά και ανθρώπινο συναίσθημα. Get Out Πόσες υποψηφιότητες είχε: 4, σχεδόν σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες. Πόσα Όσκαρ κέρδισε: 1, για το πρωτότυπο σενάριο του Τζόρνταν Πιλ. Θα το θυμόμαστε σε 10 χρόνια: Ναι, θα το θυμόμαστε. Όχι πως το Get Out είναι αριστούργημα, αλλά το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Τζόρνταν Πιλ κατάφερε να σχολιάσει έξυπνα την κοινωνική επικαιρότητα στις ΗΠΑ, να βοηθήσει στην mainstream αποδοχή του καλοφτιαγμένου ανεξάρτητου τρόμου και να αποτελέσει μια ιδιαίτερα διασκεδαστική ταινία. Τα Call Me By Your Name και Three Billboards Outside Ebbing, Missouri προβάλλονται σε Α’ τηλεοπτική προβολή στη Nova.
