Ένα αγαπημένο κλισέ της εποχής είναι ότι τόση μπάλα και τόσους μπάτσους από τη χούντα είχαμε να δούμε. Σωστό σε ότι αφορά τα όργανα της τάξης. Επί του ποδοσφαίρου όμως, η δική μου αίσθηση είναι πως εκεί που νομίζαμε ότι η πραγματικότητα μας παίρνει μόνο το σήμερα, μας παίρνει και το χτες. “Σήμερα είναι Κυριακή…” και έχει μπάλα: το γήπεδο είναι ο τόπος εκείνος που θα υποδεχτούμε ως και το νούμερο 24 (το Λουκά Βύντρα) με την πράσινη φανέλα με ένα όλε (γιατί είναι πράσινη φανέλα) και άμα κερδέψουμε, στη διαδρομή από τα σουβλάκια ως το κρεβάτι ο κόσμος θα είναι ακέραιος και ανθισμένος και νέος: μπορεί μιας συνομήλικης μου να άσπρισαν τα μαλλιά, μπορεί να πέρασαν τα χρόνια αλλά υπάρχει ένα δικαίωμα τόσο αναφαίρετο όσο και το 8ωρο: να είναι γιορτή κάθε Κυριακή, να γινόμαστε όλοι ξανά 7 χρονών, τότε που ο μύθος του Γουέμπλεϊ και ο συνταγματάρχης Πούσκας γελάγανε στα μούτρα της ρουτίνας και αρκούσε ένα γκολ για να φτιάξει η ψυχολογία. Και οι ήρωες της πράσινης, της ερυθρόλευκης, της κιτρινόμαυρης φανέλας να μπορούν να τρέχουν πάνω από τις πολυκατοικίες στη φαντασία των κανονικών και των αιώνιων παιδιών σα σημαίες της αξιοπρέπειας και της μάχης μέχρι τέλους, σα να παίζουν και να παίζουμε σε ένα ντέρμπι που μέχρι το ρολόι να δείξει τα 90 και κάτι λεπτά, τίποτα δεν έχει τελειώσει, όλα ανατρέπονται, θα βγούμε νικητές. Βγαίνει πολλή κλάψα και δεν πρέπει. Οι παιδικοί μας ήρωες ή ακόμα και τα διάφορα cult ταγάρια που θυμάται κανείς με συγκίνηση μου φαίνονται αλλόκοτα απολιθώματα μιας μακρινής εποχής στο πλαίσιο της προτελευταίας αγωνιστικής της σύγχρονης (ο Αλλάχ να την κάνει) Σούπερ Λίγκας. Ήρωες είναι τα χοντρά λεφτά των χοντρών συνήθως ιδιοκτήτων – μαφιόζων –Προέδρων που ****** και δέρνουν. Που θα “προστατέψουν την ομάδα”. Θα καθαρίσουν με τους μπάτσους και τους διαιτητές. Θα λατρευτούν σαν θεοί, θα αποκτήσουν ίσως και στρατιές πιστών υποτακτικών, θα γίνουν σύνθημα κατά των αλλόθρησκων. Μπορείς να γίνεις και συ πρόεδρος αν ξεπεράσεις τους προηγούμενους σε χυδαιότητα. Ούτε να βάζεις λεφτά δε χρειάζεται πια. Ανακαλύπτω τον τροχό θα μου πείτε. Εδώ και 30 χρόνια για τέτοιους δε μιλάμε, Βαρδινογιάννη, Νταϊφά, Μελισσανίδη; Απλά τώρα οι ίδιοι άνθρωποι του θεάματος μας παίρνουν τον άρτο από το στόμα για να μας χαρίσουν το θέαμα. Ή και όχι. Οι φίλοι του Ολυμπιακού Πειραιώς σίγουρα δε θέλουν να επιστρέψουν στην ένδοξη, αθώα, άχαρη εποχή του μουστακαλή Τσιαντάκη και των πέτρινων χρόνων. Κάτι δεν τους καλύπτει πάντως, άμα κρίνει κανείς από τα μπινελίκια που πέφτανε κατά του Πρόεδρα μια βδομάδα πριν τη φιέστα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Καθότι για τα πολλά λεφτά, όταν έρχεται η κρίση, ο κόσμος είναι η τελευταία προτεραιότητα. Το σκληρότερο μάθημα της εποχής μας, τώρα διδάσκεται και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Η ΑΕΚ έπεσε κατηγορία την προηγούμενη Κυριακή. Εδώ που τα λέμε δεν άξιζε να μείνει. Δεν είχε μέσα της το σθένος, το πνεύμα του νικητή που έσπρωξε δύο άλλες ομάδες που παρέπεαν να κερδίσουν με πέντε γκολ την προτελευταία αγωνιστική και να παραμείνουν στην κατηγορία ή στην κωμωδία αναλόγως πως το βλέπει κανείς. Με το σπαθί τους. «Τι σε νοιάζει ρε φίλε;» ίσως μου πείτε. Όπως έστρωσε κοιμήθηκε. Δεν είχε παίχτες, δεν είχε Πρόεδρο και τα λοιπά. Απλά η απαξίωση της ΑΕΚ, τόσο κόσμο και ιστορία και καταγωγή εμένα προσωπικά μου προκαλεί κατάθλιψη. Είναι συνώνυμη της απαξίωσης της Λίγκας. Συνώνυμη της απαξίωσης της ζωής μας. Και θα συμφωνήσω σε κάτι: η απαξίωση της ζωής μας δεν απαντιέται με αξιοπρέπεια στη φτώχια. Απαντιέται με ντου. Δε θα ακούσετε εδώ για τη βία στα γήπεδα. Όχι αυτές τις μέρες που το κάθε νούμερο στα κανάλια ανακαλύπτει με κατάπληξη ότι η χώρα της Ολυμπιάδας έγινε χώρα της Μανωλάδας. Ακόμα και η βία είχε αθωότητα, κάποτε στα ρομαντικά 80s-90s των πάνκηδων/μαλλιάδων/μεταλλάδων, της αφρόκρεμας των δρόμων Αθήνας-Πειραιά. Ακόμα κι αυτή η αθωότητα χάθηκε, μέσα στα κυκλώματα των προέδρων-μαφιόζων, των πληρωμένων αστυνομικών, των πληρωμένων δικαστών, των πληρωμένων οπαδών των νόμιμων χούλιγκαν-δημοσιογράφων στις φυλλάδες, των σάπιων παραγόντων. Των θεσμών γενικά. Που σκίζουν τα ιμάτια τους για τη βία. Που την καταδικάζουν απ’όπου κι αν προέρχεται αφού δημιουργήσουν τους όρους για την ύπαρξη της. Ακριβώς όπως εκπαιδεύεται η κοινωνία τα χρόνια της κρίσης. Την ίδια στιγμή η ποδοσφαιρική κατάθλιψη και ματαιότητα της Ελλάδος ξεγελάει τη δυστυχία της με high-end όνειρα που θυμίζουν την εποχή του περίφημου εκσυγχρονισμού, για επενδύσεις, ακριβά γήπεδα, κυριλέ κόσμο, vip lounge, αυστηρούς νόμους για τους οπαδούς, κάμερες και κυρίως, ακριβά εισιτήρια για να βλέπουν μπάλα οι γιάπηδες και οι ευρωπαίοι επίτροποι. Δε θα πάρουμε κύριοι. Κουραστήκαμε από τόση ανάπτυξη, θέλουμε λίγη στασιμότητα να ηρεμήσουμε. Μην αγχώνεστε όμως. Δεν πτοούμαστε. Το ποδόσφαιρο εκ φύσεως μας ανήκει. Όπως και η ζωή μας γενικά. Και θα μας τα επιστρέψουν θέλοντας και μη. Θέλουμε πίσω όλη τη βδομάδα και θα ξεκινήσουμε από την Κυριακή.
