Βρισκόμαστε στο 1985. Ο Michael Jackson κι ο Lionel Richie έχουν μόλις κυκλοφορήσει με μεγάλη επιτυχία το “We Are The World” με συμμετοχή των μεγαλύτερων ονομάτων της παγκόσμιας δισκογραφίας. Όπως ήταν φυσικό, πριν ακόμη κρυώσει το βινύλιο στην πρέσσα της A&M records, η ελληνική μουσική σκηνή περνάει στην αντεπίθεση. Πόσο πιο 80ς μπορεί να ’ναι μια εικόνα; Η αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού, ονόματα όπως ο Μητροπάνος, η Μαρινέλλα, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Άννα Βίσση, ο Γιάννης Πάριος αλλά και cult ονόματα της εποχής όπως ο Τάκης Μπινιάρης κι ο Δάκης και πολλοί άλλοι μαζεύονται στο στούντιο να εκτελέσουν το μεγαλειώδες φιλανθρωπικό άσμα «Για τα παιδιά» σε μουσική Αλέξη Παπαδημητρίου (“Είσαι παντού και πουθενά”) και στίχους Φίλιππα Νικολάου (“Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα”). Ηχηρή απουσία, ο Γιώργος Νταλάρας. Τάκης Μπινιάρης και Πάνος Καμμένος σε σύγχρονη live εκτέλεση του «Για τα παιδιά» Κι όμως, ο δίσκος ποτέ δεν έγινε τριπλά πλατινένιος, δεν υπήρξε ούτε βιντεοκλίπ όπου όλοι χαμογελαστοί και αγκαλιασμένοι τραγουδάνε το ρεφραίν και το κομμάτι έχει περάσει εντυπωσιακά απαρατήρητο αν κανείς αναλογιστεί το βάρος των ονομάτων που σχετίζονται με αυτό. Αναρωτιέστε γιατί μια τέτοια μεγάλη στιγμή για το ελληνικό τραγούδι θάφτηκε με τέτοιο τρόπο; Απλά ακούστε τους στίχους: Η Ελένη Δήμου και η Χαρούλα Αλεξίου μας παίρνουν από το χέρι γι’αυτό το ταξίδι που θα μας βυθίσει στην politically incorrect κόλαση με τους πρώτους στίχους του κομματιού: “Τα παιδιά που ’χουν στα μάτια την ατέλειωτη νυχτιά και βαδίζουν ψηλαφώντας, είναι άνθρωποι κι αυτά” Αυτό το κομμάτι θεωρεί ότι πρέπει να μας θυμίσει ότι τα τυφλά παιδιά είναι άνθρωποι. Δεν ξέρω πόσο πίσω ήμασταν σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων το 1985, αλλά είμαι αρκετά σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Αυτός ο στίχος δίνει και το στίγμα ολόκληρου του τραγουδιού. Και μιας και λέμε για στίγμα ο Τάκης Μπινιάρης κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου συνεχίζουν: Και σ’ εκείνα που κυλάει μες στο αίμα τους αργά της Μεσόγειος το Στίγμα, είναι άνθρωποι κι αυτά. Ας αγνοήσουμε για μια στιγμή ότι το στίγμα της μεσογειακής αναιμίας δε θα μπορούσε ποτέ να αντιμετωπιστεί ρατσιστικά μιας και το στίγμα από μόνο του δεν είναι εμφανές σε καμία περίπτωση στην εμφάνιση κάποιου που το έχει κι ας πάμε στο προφανέστατο τραγικό γραμματικό λάθος! ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ! Δηλαδή ο Παπακωνσταντίνου μπήκε στο στούντιο, του δώσανε αυτό το χαρτί με τους στίχους που έγραφε πάνω «της μεσόγειος» και δεν έφερε καμία αντίρρηση; Επειδή το «της Μεσογείου» δεν κολλάει στο μέτρο την κάναμε άκλιτη τη λέξη; Κάτι τέτοια μας κάνουν ρεζίλι σε ολόκληρη την Μεσόγειος! Θα προσπεράσουμε τους στίχους που μιλάνε για τα παιδάκια της Αφρικής που πεινάνε (all time classic) και για τα παιδιά που δεν μπορούνε να μιλήσουνε σωστά (Τι εννοεί εδώ ο ποιητής; Δυσλεξία;) και θα προχωρήσουμε στο πιο ζουμερό τετράστιχο του άσματος: Τα παιδιά των ιδρυμάτων, τα αγριεμένα σαν θεριά σε κλουβιά παραπτωμάτων, είναι άνθρωποι και αυτά. Τα παιδιά που τα χωρίζει των γονιών η διαφορά ίδια μοίρα τα ορίζει, είναι άνθρωποι κι αυτά. Εδώ τραγουδάνε η Μαρινέλλα, ο στιχουργός του κομματιού, μια κυρία που λέγεται απλά Χριστιάνα (χωρίς επίθετο) κι ο Αντώνης Καλογιάννης που με μια σύντομη έρευνα ανακαλύψαμε ότι έχει τραγουδήσει το κομμάτι με τον επικό τίτλο «ΑΓΑΠΗ ΑΠΟ ΓΥΑΛΟΧΑΡΤΟ». Εδώ ξεκινάμε με την παρομοίωση των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα με άγρια ζώα και συνεχίζουμε με την πιο WTF αναφορά, στα παιδιά χωρισμένων γονιών, τα οποία παρουσιάζονται στην ίδια μοίρα με άτομα με αναπηρία, πράγμα προσβλητικό τόσο για τα παιδιά διαζευγμένων όσο και για τα άτομα με αναπηρία. Σε περίπτωση που δεν ήσασταν σίγουροι, είναι άνθρωποι κι αυτά. Η δική μας προσθήκη στους στίχους του κομματιού Το κομμάτι περιλαμβάνει κι άλλα highlights όπως τις τελείως αχρείαστες τσαχπινιές του Κώστα Χατζή στο φινάλε, τον Τόλη Βοσκόπουλο να παρομοιάζει τα παιδιά με (αδέλφια μου αλήτες) πουλιά, τη Λίτσα Διαμάντη να αποδέχεται τα παιδιά «όποια να’ναι, όπως να’ναι» (εδώ που φτάσαμε αφού δε λέει και «ό,τι κάτσει» να’μαστε ευχαριστημένοι) και τον Γιώργο Πολυχρονιάδη ο οποίος αρχίζει να φωνάζει ξαφνικά χωρίς λόγο στο στίχο για τα παιδιά που γεννηθήκαν σαν τα δέντρα δυνατά. Τι; Δεν ξέρετε ποιος είναι ο Γιώργος Πολυχρονιάδης; Ούτε εμείς ξέραμε, όμως με μια πολύ σύντομη έρευνα ξεθάψαμε αυτό το bonus διαμάντι, που τιτλοφορείται «Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη γη μας»: https://www.youtube.com/watch?v=KNCtw7pRMTU Ολοι οι στίχοι του «Για τα παιδιά»: (πηγή stixoi.info) Τα παιδιά που ’χουν στα μάτια την ατέλειωτη νυχτιά (Ελένη Δήμου) και βαδίζουν ψηλαφώντας, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Χάρις Αλεξίου) Και σ’ εκείνα που κυλάει μες στο αίμα τους αργά (Τάκης Μπινιάρης) της Μεσόγειος το Στίγμα, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Βασίλης Παπακωνσταντίνου) Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου. (Χάρης Βαρθακούρης) Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία) Τα παιδιά που δεν μπορούνε να μιλήσουνε σωστά (Αλέκα Κανελλίδου) κι όμως σου χαμογελούνε, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Πασχάλης) Μα κι εκείνα που μιλάνε με τα χέρια μοναχά (Βίκυ Μοσχολιού) και στα χείλη σε κοιτάνε, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Δημήτρης Μητροπάνος) Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου. Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία) Τα παιδιά που ’χουν κορμάκια γερασμένα σκελετά, (Ελπίδα) ντοκουμέντα του καιρού μας, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Δούκισσα) Τα παιδιά που γεννηθήκαν σαν τα δέντρα δυνατά, (Γιώργος Πολυχρονιάδης) μα τους σπάσαν τα κλωνάρια, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Βλάσης Μπονάτσος) Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου. Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία) Τα παιδιά των ιδρυμάτων, τα αγριεμένα σαν θεριά (Αντώνης Καλογιάννης) σε κλουβιά παραπτωμάτων, είναι άνθρωποι και αυτά. (Μαρινέλλα) Τα παιδιά που τα χωρίζει των γονιών η διαφορά (Φίλιππος Νικολάου) ίδια μοίρα τα ορίζει, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Χριστιάνα) Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου. Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία) Τα παιδιά τα ορφανεμένα σαν μοναχικά πουλιά (Τόλης Βοσκόπουλος) που δεν βρήκανε κανένα, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Άννα Βίσση) Τα παιδιά είναι το γέλιο που ομορφαίνει τη ζωή, (Γιάννης Πάριος) όποια να ’ναι, όπως να ’ναι, είναι το αύριο που θα ’ρθει. (Λίτσα Διαμάντη) Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου. Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία) Τα παιδιά που απλώνουν χέρι, χέρι που έλεος ζητά (Δάκης) από ανάγκη ποιος να ξέρει, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Μπέσσυ Αργυράκη) Τις φιγούρες μας τις γκρίζες χρωματίζουν τα παιδιά, (Τάνια Τσανακλίδου) βάζουν κίτρινο, γαλάζιο και μια κόκκινη καρδιά. (Κώστας Τουρνάς) Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου. Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία) Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου. Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Κώστας Χατζής και χορωδία) Κι αν νομίζετε ότι η ζημιά που έκανε το We Are The World τελειώνει εκεί, υπάρχει κι άλλη ελληνική αντιγραφή του, σε καμία περίπτωση τόσο αστεία, στην οποία (επιτέλους) υπάρχει βιντεοκλίπ όπου όλοι τραγουδάνε αγκαλιασμένοι! Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι έγινε ΤΗΝ ΙΔΙΑ χρονιά και σχεδόν με ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ τραγουδιστές όπως πχ. ο Δάκης, η Άννα Βίσση, η Λίτσα Διαμάντη, η Δούκισσα και ο Γιώργος Πολυχρονιάδης που πρέπει να’τανε πολύ must το 1985!
