Η πολύ ελληνική πραγματικότητα των πολύ κακοπληρωμένων νέων εργαζόμενων έγινε θέμα στο γνωστό γερμανικό περιοδικό Spiegel, το οποίο σε δημοσίευμά του έφτασε να αναφέρεται σε αυτούς ως μια νέα κοινωνική τάξη. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας (την οποία κάθε άνθρωπος που μένει Ελλάδα γνωρίζει πολύ καλά) είναι οι νέοι άνθρωποι που έχουν δουλειά, σπουδές και προσόντα αλλά όσο κι αν δουλεύουν τα έσοδα τους φτάνουν με το ζόρι για την κάλυψη των βασικών αναγκών τους. Το ρεπορτάζ του Spiegel αναφέρει τέσσερις τέτοιες περιπτώσεις: α) η 24χρονη Στέλλα Αντωνίου, μπαργούμαν με σπουδές στην ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία αλλά μισθό μόλις 240 ευρώ β) ο 27χρονος Γιώργος Γεωργιάδης, καθηγητής Αγγλικών, με 25 ώρες εργασίας την εβδομάδα αλλά που πληρώνεται μόνο τις 15 γ) ο 30χρονος Μάρκος Καρύδης που έχει σπουδάσει Φυσική Αγωγήαλλά δουλεύει σε φαστφουντάδικο με μισθό 490 ευρώ και δ) η 35χρονη Δέσποινα που με σπουδές σε σχέδιο μόδας και μηχανική υπολογιστών εργάζεται σε εταιρία security, 6 ημέρες την εβδομάδα με μισθό 624 ευρώ. Όπως σημειώνει ο ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφος του γερμανικού περιοδικού: «Το 1/3 των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα κερδίζει τόσο λίγα που μόλις τους φτάνει για να ζήσει. Είναι πάνω από μισό εκατομμύριο. Για τη δουλειά του παίρνουν κάτω από 376 ευρώ το μήνα ή 60% λιγότερο από το μεσαίο μισθό… Ο κίνδυνος ακόμη και με σταθερή εργασία να συγκαταλεχθεί κανείς στους φτωχούς στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλος, όσο πουθενά αλλού στην ΕΕ.» Οι πολύ κακές συνθήκες εργασίας που αντιμετωπίζουν οι έλληνες εργαζόμενοι έχουν συγκεκριμένες αιτίες από όπου προκύπτουν. O αρθρογράφος αναφέρει πως οι αλλαγές στην εργατική νομοθεσία προς όφελος των εργοδοτών για τις οποίες πίεσαν και οι “θεσμοί” είχαν σκοπό να καταπολεμήσουν την πολύ υψηλή νεανική ανεργία, η οποία έφτασε το 47% το 2016. [break height=50] [break height=50] Ανεξάρτητα από το αν το κίνητρο ήταν αυτό ή οι πιέσεις των εργοδοτικών λόμπι, το αποτέλεσμα της μείωσης του κατώτερου μισθού στα 586 για τους άνω των 25 και σε ακόμα λιγότερα για τους κάτω ήταν να πέσουν τόσο πολύ οι μισθοί που να είναι ριζικά ανεπαρκείς. Ταυτόχρονα, οι εργοδότες προχωρούσαν σε ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις από τη θέση ισχύος που βρίσκονταν, ενώ ακόμη περισσότεροι απελπισμένοι νέοι εργαζόμενοι δέχονταν να εργαστούν υπό αυτές τις συνθήκες, ξέροντας ότι ακόμη κι αν αρνηθούν μια θέση θα την πάρει κάποιος άλλος. Όπως τονίζει ο συντάκτης: «Η χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας επέφερε ακριβώς το αντίθετο από το σκοπούμενο. Ο νομοθέτης μείωσε το κατώτατο όριο μισθού στα 586 ευρώ και παράλληλα επέτρεψε στους εργοδότες να πηγαίνουν και χαμηλότερα, όταν αυτός που ψάχνει εργασία είναι κάτω των 25. Πίσω από αυτό κρύβονταν η ελπίδα ότι έτσι θα καταπολεμούνταν η νεανική ανεργία που το 2016 άγγιξε το 47%. Παράλληλα προέκυψε μια γενιά εργαζομένων που έκαναν σχεδόν τα πάντα, γνωρίζοντας ότι εάν δεν το έκαναν αυτοί, θα το έκαναν άλλοι.» To άρθρο σημειώνει ότι η αναστροφή της κατάστασης δεν είναι εύκολη με το φόβο της ανεργίας να εμποδίζει τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών, τονίζοντας ότι για τους φτωχούς εργαζόμενους της Ελλάδας «μια κακοπληρωμένη δουλειά είναι πάντα καλύτερη από την ανεργία». Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη όταν γίνεται η σύγκριση ανάμεσα στις δύο πρωτεύουσες, καθώς η Αθήνα έχει πολύ υψηλό κόστος ζωής αν λάβει κανείς υπόψη τις οικονομικές δυνατότητες των κατοίκων της: «Για παράδειγμα, στο Βερολίνο οι τιμές για προϊόντα καθημερινής κατανάλωσης είναι μόλις 14,5% υψηλότερα από ότι στην Αθήνα, παρά το ότι στη γερμανική πρωτεύουσα η αγοραστική δύναμη είναι 117% μεγαλύτερη» Το ότι το αναγνωρίζουν τα ξένα περιοδικά έχει τη σημασία του φυσικά, μια ουσιαστική αλλαγή όμως φαίνεται ακόμη πολύ μακρινή.
