Μια ιδιαίτερη εξομολόγηση έκανε ο Διονύσης Σαββόπουλος στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», η οποία παρουσιάστηκε το απόγευμα της Πέμπτης 23/1 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Όπως γράφει εντός, την περίοδο (την ίδια εποχή που κηρύχθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών) που γνώρισε τη μέλλουσα γυναίκα του Ασπασία, ήταν τόσο λιώμααπό τους μπάφους που δε μπορούσε να δώσει την πρέπουσα σημασία. Αυτό είναι το επίμαχο απόσπασμα: «Ήταν μια περίοδος ταλαιπωρίας, αλλά κάθε εμπόδιο σε καλό. Γιατί έτσι γνώρισα την γυναίκα που θα γινόταν η γυναίκα της ζωής μου. Ήταν μαθήτρια της τρίτης λυκείου τότε. Αμίλητη και κλειστή σαν όστρακο. Και τόσο όμορφη, που το βράδυ φωσφόριζε. Αλλά εγώ τότε τρέκλιζα ακόμη και μια με τους μπάφους, μια με τις απογοητεύσεις, δεν καταλάβαινα τον ρόλο που θα έπαιζε στη ζωή μου αυτό το πλάσμα. Η μαθήτρια θα γινόταν η Ασπούλα, η γυναίκα μου εδώ και πενήντα επτά χρόνια, αλλά τότε, Άνοιξη του ‘67, εγώ ήμουν αλλού ντ’ αλλού, μου είχαν κολλήσει διάφορες έμμονες ιδέες. Αποφάσισα ότι ο κάλος στη φωνή δεν θα φύγει ποτέ. “Θα φύγω από τα τραγούδια“, σκεφτόμουν, δεν με ενδιαφέρουν πια. “Θα βγάλω ναυτικό να μπαρκάρω, να θαλασσοπνιγώ“.» Αν μη τι άλλο, να μια ευκαιρία να συνδεθούν με τον Σαββόπουλο άτομα που θα μπορούσα να είναι εγγόνια του (αν όχι δισέγγονά του).
