Βρισκόμαστε στη Μεγάλη Βδομάδα, αλλά ελάχιστα από τα παραδοσιακά σημάδια του ελληνικού Πάσχα (Πάσχεως; χμ) βρίσκονται αυτήν την στιγμή εντός του οπτικού, ακουστικού και αντιληπτικού μας πεδίου. Άφαντη είναι η προετοιμασία για ψήσιμο στο χωριό, σήμα κατατεθέν της μεγάλης θρησκευτικής-λαϊκής εορτής άλλωστε, κι ήδη έχουμε αρχίσει να νιώθουμε πως μας λείπει η κλασική δυσφορία του οικογενειακού τραπεζιού, με τις θείες που τσιμπάνε μάγουλα, τους θείους που “δεν είναι ρατσιστές αλλά” κι όλο το σόι που αναρωτιέται εν χορώ “τι θα κάνεις με σχολή/δουλειά/οικογένεια”. Ναι, ακόμα κι αυτά μας λείψανε. Τόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Αν έχει απομείνει κάτι να θυμίζει την ιερότητα του Πάσχεως (Πάσχατος; χμ) και την μεγαλοσύνη της εβδομάδας, αυτό είναι η παρουσία των κλασικών πασχαλινών ταινιών στην ελληνική τηλεόραση. Οι ταινίες αυτές, αληθινά άρθρα πίστεως και ακλόνητος ακρογωνιαίος λίθος ευλάβειας, έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές ανθρώπων μπροστά στην οθόνη (συνήθως του σπιτιού στο χωριό που δεν έπιανε τόσο καλά η κεραία κι έπαιζε λίγο η εικόνα του Χριστούλη). Μιλάμε φυσικά για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον Βαραββά, τον Σπάρτακο, τον Μπεν Χουρ, τον Σαμσών και την Δαλιδά, τον Ιάσονα και τους Αργοναύτές – οκ, όσο το σκεφτόμαστε όλο και περισσότερο μοιάζει σαν οι μισές από αυτές τις ταινίες να είχαν παντελώς random σχέση με το Πάσχα. Πέραν του άμεσα βιβλικού ή αόριστα αρχαϊκού έπους, όμως, υπάρχει κι ένας ολόκληρος κινηματογραφικός ωκεανός που έχει καταπιαστεί με το σοβαρότατο κι εξαιρετικά πλούσιο ζήτημα της πίστης – είτε πρόκειται για οργανωμένη κοινωνική πρακτική είτε πρόκειται για προσωπική στάση ζωής. Αν μη τι άλλο, ο θρησκευτικός κινηματογράφος έχει αποτελέσει ένα ανεξάντλητο πεδίο δημιουργίας, από την αλληγορία και τον τρόμο μέχρι τον αποκρυφισμό και τη μαγεία. Αν λοιπόν θέλετε να συνοδεύσετε το εντελώς διαφορετικό φετινό Πάσχα με μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση πάνω στην κινηματογραφική πίστη και τις αλληγορίες της, τότε να ξέρετε ότι το Cinobo έχει φτιάξει μια Καινή Κινηματογραφική Διαθήκη – δηλαδή μια μεγάλη συλλογή σχετικών ταινιών που βρίσκεται διαθέσιμη αυτές τις μέρες στην streaming πλατφόρμα. Έτσι, ξεψαχνίσαμε την συλλογή Gotta Have Faith του Cinobo και διαλέξαμε τις 7 ταινίες που μας ψήνουν περισσότερο για πασχαλινή κατάνυξη, μία για κάθε ημέρα της εβδομάδας των παθών του Κυρίου – και των δικών μας επίσης. Ακόμα κι αν δεν ψήνεστε για «θρησκευτικό» σινεμά βέβαια, πάντα μπορείτε να διαλέξετε κάποια άλλη από τις 1.000 ταινίες της πλατφόρμας (ανάμεσά τους και οι πρόσφατες Sweet Virginia, American Animals και The Rider που δεν πρέπει να χάσετε) σε smart TV, smartphone και tablet, ακόμα και σε offline mode. Άλλωστε, το Cinobo είναι δωρεάν για 14 ημέρες και μπορείτε να ακυρώσετε τη συνδρομή όποτε θέλετε εσείς. Πάμε στην λίστα λοιπόν. Donnie Darko (Richard Kelly, 2001) Η Αποκάλυψη έρχεται κι ο Μεσσίας μας έχει για φανταστικό φίλο ένα ζοφερό κουνέλι (Πάσχα έχουμε αφού) και για μουσική υπόκρουση το Killing Moon. Γι’ αυτό αγαπάμε το Donnie Darko. The Name of the Rose (Jean-Jacques Annaud, 1986) Υπερ-κλασικός Umberto Eco, υπερ-κλασικός Jean-Jacques Annaud, υπερ-κλασικός Sean Connery. Υπέροχη ταινία και σταθερά διασκεδαστική όσες φορές κι αν την δει κανείς. Thelma (Joachim Trier, 2017) Φιλμ που πέρασε αδίκως απαρατήρητο πριν από τρία χρόνια, αν με ρωτάτε, αφού μεταχειρίζεται πολύ όμορφα την ένταση ανάμεσα στο θρησκόληπτο περιβάλλον και την υπερβατική χειραφέτηση. Wings of Desire (Wim Wenders, 1987) Το μνημονεύουμε κάθε φορά που ταξιδεύουμε ή σκεφτόμαστε το Βερολίνο, και ξέρουμε πως εκεί ψηλά υπάρχουν πάντα οι φύλακες-άγγελοι του Wim Wenders να μας προστατεύουν (και να θέλουν να μας συναντήσουν). The Reflecting Skin (Philip Ridley, 1990) Πολύ κακώς έχει ξεχαστεί αυτή η υπέροχη 90s avant-καλτίλα. Γιατί πού αλλού μπορεί να βρει κανείς μια μαυροκωμική, μυθολογική, βαμπιρική αφήγηση της μεταπολεμικής παιδικότητας σαν αυτή εδώ; Σχεδόν πουθενά αλλού, θα απαντήσω. By the Grace of God (François Ozon, 2018) Σκληρό θρησκευτικό θρίλερ για τα άδυτα της Καθολικής Εκκλησίας. Το θέμα της παιδοφιλίας καθιστά την ταινία σκληρή, ναι, ο Francois Ozon το χειρίζεται με χαρακτηριστική ψυχραιμία. The Brand New Testament (Jaco Van Dormael, 2015) Και για να κλείσουμε όμορφα και σουρεαλιστικά, τσεκάρετε την μαύρη κωμωδία του Jaco Van Dormael. Το θέμα της είναι ο Θεός. Ο οποίος είναι ένας από εμάς. Και κατοικεί στο Βέλγιο.
