Αν κάτι δε μπορεί να αρνηθεί κανένας, αγαπητέ αναγνώστη κι αγαπητή αναγνώστρια, αυτό είναι το γεγονός ότι κάθε νέος κύκλος του Stranger Things αποτελεί ένα μείζον πολιτισμικό event. Ναι, χοντρικά μάλλον καμία άλλη σειρά δεν έχει καταφέρει να χτυπήσει τόσο διάνα στον χαρακτήρα της σύγχρονης pop κουλτούρας όσο αυτό το μείγμα νοσταλγίας και fun, αυτό το μείγμα επιφανειακότητας κι εθισμού, αυτό η απόλυτη comfort σειρά της εποχής μας. Κι αν υπάρχει κάτι που μπορούν να αρνηθούν πολλοί αλλά σίγουρα όχι εμείς, τότε αυτό είναι πως αν μη τι άλλο το επίπεδο της σειράς έχει πέσει από την πρώτη σεζόν που ξεκίνησε το 2016 μέχρι την τρίτη που κυκλοφόρησε την περασμένη βδομάδα στο Netflix. Ο πρώτος κύκλος μας είχε συναρπάσει, ο δεύτερος ήταν αξιοπρεπέστατος παρά τα επί μέρους προβλήματά του, αλλά ο τρίτος ήταν μάλλον η πρώτη φορά που νιώσαμε ότι το Stranger Things μας απογοητεύει. Δεν είναι ότι ζητάγαμε από την σειρά των αδερφών Duffer να κάνει παπάδες. Όχι, απλά πράγματα ζητούσαμε – συναίσθημα, δράση και μουσικάρες. Και παρόλο που ο νέος κύκλος είχε κάμποσα όμορφα πραγματάκια, εν πολλοίς μας κούρασε η φάση. Έφταιγε η απαράδεκτη φάση με τους σοβιετικούς κακούς, η άγαρμπη στροφή προς το σκοτάδι και το καρπεντερικό body horror, η μέτρια διαχείριση της εφηβείας, το υπερβολικό overacting, ο ρυθμός που κόμπιαζε σε πολλά επεισόδια ή η αδυναμία των δημιουργών να εξελίξουν την απειλή του mind flayer; Κανείς δεν ξέρει τι έφτ- ναι, βασικά αυτά έφταιγαν. [%contentAd%] Επειδή όμως δεν θέλαμε να γράψουμε άλλο ένα άρθρο αρνητισμού μέσα στα τόσα που έχουμε συσσωρεύσει τον τελευταίο καιρό όσον αφορά τα τηλεοπτικά πράγματα, είπαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Κι όταν λέμε κάτι διαφορετικό, τότε προφανώς εννοούμε το να αναλύσουμε την εξωτερική εμφάνιση (αλλά και τον εσωτερικό κόσμο) των χαρακτήρων της σειράς μέσα από 10 φατσικές εξισώσεις που ενδέχεται να σας στερήσουν ένα σημαντικό μέρος του ύπνου σας σήμερα το βράδυ. Απολαύστε υπεύθυνα.
