Λοιπόν, κακά τα ψέματα, Ελλάδα είμαστε. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων ότι υπάρχουν μερικές ακλόνητες σταθερές στα γούστα του ντόπιου κοινού. Ας πούμε, στη μπάλα ο κόσμος αγαπάει Liverpool και Barcelona. Στη λογοτεχνία ο λαός δε βαριέται με τίποτα Robbins, Bukowski και Camus. Στη μουσική το πλήθος τη βρίσκει αιώνια με Iron Maiden, Nick Cave και Cure. Και βέβαια στο σινεμά η χώρα έχει επίσης τις δικές της ακλόνητες σταθερές: o Woody Allen, ο David Lynch, ο Lars von Trier, ο Wim Wenders, o Terry Gilliam και φυσικά ο Jim Jarmusch. Όχι ότι υπάρχει κανενός είδους αμφιβολία ότι ο Jarmusch είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης, από τους καλύτερους που έβγαλε το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά των 80s, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι το ελληνικό κινηματογραφικό κοινό του έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία ακόμα και τις φορές που αποδεικνύεται κατώτερος του πήχη που έχει θέσει ο ίδιος με το έργο του – πράγμα που μάλλον συμβαίνει και τώρα με το The Dead Don’t Die που κυκλοφορεί στις σήμερα στις αίθουσες, το οποίο δεν έχει πάρει και τις καλύτερες κριτικές μέχρι στιγμής. Παρόλα αυτά, είναι οριακά αδύνατον να μην σε έχει γοητεύσει (σε λιγότερο ή περισσότερο ευαίσθητη ηλικία) ο μποεμισμός του Permanent Vacation και του Stranger than Paradise, η ευαισθησία του Down by Law κι η ποιητικότητα του Dead Man, ο ρυθμός του Ghost Dog κι η οικειότητα του Coffee and Cigarettes, ο αναστοχασμός του Broken Flowers κι η ατμόσφαιρα του Only Lovers Left Alive. Βασικά, τώρα που τα αναφέραμε έτσι όλα μαζί, πόσο μας λείπει ο παλιός καλός Jarmusch γαμώτο. Τέλος πάντων, προχωράμε. Ακόμα κι αν η νέα ζόμπι κωμωδία με τον Bill Murray και τον Iggy Pop και τον Adam Driver και την Selena Gomez αποδειχτεί μούφα, λοιπόν, για μας δεν θα αλλάξει τίποτα από το γεγονός ότι ο Jarmusch είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μας έχει χαρίσει το αμερικάνικο σινεμά τα τελευταία 40 χρόνια. Γι’ αυτό μαζέψαμε τις όλες τις ταινίες μυθοπλασίας που έχει γυρίσει ο Jarmusch μέχρι τώρα και καλούμε εσάς, αγαπητοί φίλοι και φίλες, να ψηφίσετε χωρίς φόβο (αλλά με πάθος) την καλύτερη.
