Αν ρίξεις μια ματιά στην παραπάνω φωτογραφία βλέπεις μια παρέα με σφιχταγκαλιασμένα άτομα. Αν κοιτάξεις ξανά, θα δεις την Τουρκική σημαία με τον Ατατούρκ να δεσπόζει στη μέση. Κοιτάς ακόμα καλύτερα: Είναι μια γροθιά και το μόνο που τους ξεχωρίζει τον έναν με το άλλο, είναι τα διακριτικά της αγαπημένης τους ομάδας. Έχουν στερήσει στους εαυτούς τους, οικιοθελώς, κάθε φίλαθλη ιδιότητα, και το μόνο που την υπενθυμίζει και τυπικά είναι οι φανέλες και τα χρώματά τους. Γαλατασαράϊ και Φενερμπαχτσέ στέκονται με τα χέρια περασμένα στους ώμους. Έχουν αφήσει την αιώνια διαμάχη, τα ντέρμπι, και τον νόμο της ζούγκλας και φωτογραφίζονται στον δρόμο μαζί. Από δίπλα και η Μπεσίκτας. Μια πρωτοβουλία καθ όλα αυθόρμητη που ίσως και να δείχνει τη δύναμη που έχει ένας λαός όταν ενώνεται. Αν μεταφέρουμε την ιστορία και την εικόνα στην Ελλάδα, αυτό θα έπρεπε να έχει ως εξής: Ένα φωτογραφικό κάδρο γεμάτο κόκκινο, πράσινο, κίτρινο και γιατί όχι και ασπρόμαυρο. Βλέπεις καμιά φορά το μήνυμα είναι τόσο δυνατό που καταλήγει αδιαμφισβήτητο. Ένας πιο υγιής νους θα ήθελε εφάμιλλη εξωγηπεδική συμπεριφορά. Υποστηριχτές του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ και κάθε ομάδας εν γένη, να διαδηλώνουν μαζί χωρίς έριδες και προστριβές. Οι συναντήσεις του θανάτου, τα μαχαιρώματα και τα νταηλίκια εκ των πραγμάτων δεν βοηθούν στο παραπάνω σενάριο και για ακόμα μια φορά το καθιστούν ουτοπικό. Μοναδική μαζική κινητοποίηση που μπορώ να σκεφτώ και μου θύμισε ο συνάδερφος JR, είναι ο Φεβρουάριος του 2012. Όταν Πράσινοι και Βένετοι, γαύροι, βάζελοι και πάνθηρες, σταμάτησαν να είναι μόνο αυτό και πραγματοποίησαν κοινή συγκέντρωση κατά του μνημονίου 2. Η Τουρκία δεν βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα στο θέμα του χουλιγκανισμού, και αυτό δεν το λέω φυσικά για να νιώσουμε λίγο ψηλότεροι και ομορφότεροι. Αλλά για να αναλογιστούμε πως ένας λαός τόσο γηπεδικά στενόμυαλος όσο και εμείς, προέβη σε μια τέτοια κίνηση. Μερίδα κόσμου που δεν περιμένει μια εθνική για να καταπιεί τους παίχτες του αιώνιου αντιπάλου και κυρίως δεν δίνει στη μπάλα την βαρύτητα που θα μπορούσε να διασπάσει και όχι να ενώσει, να ραγίσει και όχι να κολλήσει. Άτομα που μες το γήπεδο μπορεί να ξελαρυγγιάζονται, να βωμολοχούν, να βαστούν την καρδιά τους, αλλά στο τέλος να βγαίνουν χαμογελαστοί και φίλοι. Κανείς άλλωστε δεν θέλει το γήπεδο τόπο περισυλλογής. Στην Ελλάδα αν δεν αποποιηθούμε κάποια στιγμή τον οπαδικό κομπλεξισμό, το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν θα δούμε τέτοιες εικόνες εκ νέου, αλλά θα μείνουμε να περιμένουμε το αν θα σφυρίξει την διακοπή ο διαιτητής, αν θα ρίξουμε απόχη για να μαζέψουμε τους οπαδούς που μπήκαν μέσα ή αν ο τάδε σύνδεσμος μάζεψε πολλά λάβαρα και τους έκανε να τρέχουν. Νομίζω πως σε όλα τα παραπάνω, η καλύτερη απάντηση είναι αυτή η φωτογραφία.
