Απαγωγές, δολοφονίες, λεηλασίες, εκβιασμοί, γυμνό, πολλή τσιρίδα και το απαραίτητο love story, όλα αυτά στις παιδικές ταινίες που παίζαν ξανά και ξανά στα 90s. Γιατί εκτός από τις αγαπημένες ταινίες του Disney που είχαμε σε βιντεοκασσέτα, βλέπαμε και τηλεόραση (κυρίως Junior tv). Eδώ συγκέντρωσα 6 από τις αγαπημένες μου. Και ένα fun trivia, ούτε μία από αυτές δεν ήταν παραγωγή της δεκαετίας του 90, εμείς όμως τότε τις είδαμε γι αυτό.. Τhe brave little toaster (1987), Η.Π.Α http://www.youtube.com/watch?v=kQgPvhv_t-o Όταν έβλεπα αυτή την ταινία, που δεν έπαιξε ποτέ μεταγλωττισμένη, δεν ήξερα ούτε αγγλικά, ούτε να διαβάζω τους υπότιτλους. Παρόλα αυτά ήταν απ τις αγαπημένες μου. Η υπόθεση θυμίζει Toy Story, μόνο που αντί για παιχνίδια, ζωντανεύουν οι συσκευές του σπιτιού. Μία τοστιέρα, μια λάμπα, μία κουβέρτα, ένα ραδιόφωνο και μία ηλεκτρική σκούπα αφήνουν το εξοχικό όπου είναι εγκαταλελειμμένα για να βρουν τον αφέντη τους στην πόλη. Ο οποίος εννοείται τα προτιμάει από τις καινούριες μοντέρνες συσκευές και τα παίρνει μαζί του στο κολλέγιο. Στη 1 ώρα και 15’ παίζει και ένα πολύ 80s ντίσκο τραγουδάκι που μ άρεσε. Μπαμπάρ, η ταινία (1989), Καναδάς Γαλλία Το Star στα 00s έδειχνε επεισόδια με τις χαζο-περιπετειούλες του Μπαμπάρ και των παιδιών του. Εμείς όμως στα 90s είχαμε δει έναν πολύ πιο σκληρό και περιπετειώδες μικρό Μπαμπάρ να προσπαθεί να σώσει την Ελεφαντοχώρα από τους κακούς Ρινόκερους του Ρατάξι. Οι Ρινόκεροι κάψανε το χωριό της Σελέστ και πήραν τους ενήλικους ελέφαντες σκλάβους για να δουλέψουν στο χτίσιμο της χώρας τους. Ο Μπαμπάρ, η Σελέστ και ο Ζέφυρος ο πίθηκος ξεκινούν για να τους ελευθερώσουν. Στο 28’ παίζει και κομματάρα, με το Ζέφυρο να εξηγεί τους κανόνες της ζούγκλας «εδώ κι αν είσαι βασιλιάς, διάκος, καλόγερος, παπάς με την αράδα σου θα πας»- ομολογώ το έχω στο repeat όσο γράφω για τον Μπαμπάρ. Τάρο ο γιος της Δράκαινας (1979), Ιαπωνία https://vimeo.com/67752595 Εκτός από τον Καμπαμαρού ξέραμε και ένα ακόμα φαγανό και δυνατό αγόρι, τον Τάρο. Όταν ένας μάγος του δίνει τη δύναμη 100 αντρών, αποφασίζει να ψάξει τη χαμένη του μητέρα, η οποία έχει μεταμορφωθεί σε δράκαινα επειδή παρενέβη τους νόμους των βουνών. Στο ταξίδι του αντιμετωπίζει τους άδικους νόμους του χωριού, δουλεύει, βοηθάει τους φτωχούς χωρικούς και στο τέλος την βρίσκει. Πιο πολύ μου έχει χαραχτεί στη μνήμη ο Τάρο να φωνάζει «μανούλα», το περίεργο στρογγυλό ρύζι που έτρωγε και η σκηνή στο τέλος της ταινίας που αποσυντίθεται το σώμα της δράκαινας και εμφανίζεται ολόγυμνη η μητέρα του. Nazha riots the seas (1979), Κίνα http://www.youtube.com/watch?v=irpb9b6pgiI Και τώρα ώρα για λίγο ποιότητα από την Κίνα. Η πρώτη φορά που θα έβαλα το χέρι στα μάτια μου για μια ταινία (ίσως η δεύτερη γιατί υπάρχει και εκείνη η τρομαχτική σκηνή με τη Χιονάτη στο δάσος), για να μη βλέπω τον πρίγκιπα Nazha να κόβει το λαιμό του (στο 4’). Μια ταινία σίγουρα όχι για μικρά παιδιά, αν κρίνω από τον εαυτό μου που φοβόμουν κάθε φορά που την έβλεπα και ας την είχα ξαναδεί άπειρες φορές. Ο πρωταγωνιστής Nazha είναι θεότητα που βασίζεται στην κινέζικη βουδιστική μυθολογία, και πάντα νόμιζα ότι ήταν κοπέλα λόγω της εμφάνισής του, αλλά όχι το έψαξα, είναι αγόρι. H μαμά Χήνα και ο Κόμης Στριμάδοβιτς (1967), Η.Π.Α http://www.youtube.com/watch?v=P3pEtPSRdJE Ο κόμης Στριμάδοβιτς εκμεταλλεύεται την απουσία της μαμάς Χήνας για να καταλάβει τη χώρα του βασιλιά Κόουλ. Με τη βοήθεια των καταχθόνιων ιπποτών της στριμμένης Καλτσοδέτας, ο κόμης απαγάγει την πριγκίπισσα Αρμονία, παίρνει όλους τους ενήλικες της χώρας εργάτες στα ορυχεία και κρατάει όλο το φαγητό για τον εαυτό του (όχι και ότι όταν ήταν στην εξουσία η μαμά Χήνα τρώγαν οι πολίτες και με χρυσά κουτάλια, αλλά δε το θίγει αυτό η ταινία). Έτσι δυο παιδιά, ο Τζακ και η Μαίρη, και ένα αρνί πάνε να βρούνε τη μαμά Χήνα και να ζητήσουν τη βοήθειά της. Η σκηνή και κυρίως τα λόγια που μου ‘χαν μείνει πιο καλά από την ταινία είναι όταν ο κόμης πιάνει τη Μαίρη από το γιακά και την σέρνει «κάτω κάτω στο υπό υπό υπόγειο» στο 2’. Το χρυσό πουλί (1987), Ιαπωνία Τέλος η απόδειξη ότι δεν ήταν όλα τα παιδικά που βλέπαμε μικροί καλύτερα από τα σημερινά. Απλά όπως κάνουν όλα τα παιδιά θεοποιούσαμε οποιαδήποτε κινούμενη εικόνα και μόνο λόγω νοσταλγίας θα μπορούσα να δικαιολογήσω κάποιον που θα έλεγε ότι αυτή η ταινία βλέπεται. Έπαιζε τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα και κάθε φορά ο μικρός Χανς έσωζε τον κόσμο από την κακιά μάγισσα με τη βοήθεια μιας πριγκίπισσας και του αδερφού της, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί σε αλεπού. Πολύ κακή μεταγλώττιση έχω να πω επίσης.
