Κάπως τα έφερε η ζωή, φίλες και φίλοι, ώστε να βρεθούμε με ένα PlayStation 5 στα χέρια μας αυτές τις μέρες που περάσανε. Δεν καταλάβαμε πώς έγινε αυτό, ακόμα το διερευνούμε, αλλά προφανώς και δεν επρόκειτο να αφήσουμε αυτήν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Έχοντας μπροστά μας μια ολόκληρη βδομάδα πριν το PS5 εξαφανιστεί εξίσου μαγικά από τα χέρια μας, αποφασίσαμε να στρωθούμε στη δουλειά. Δύο εκλεκτοί συντάκτες μας λοιπόν, ο Αντώνης Βαβαγιάννης κι ο Αλέξανδρος Παπαγεωργίου, ένας σχετικός και ένας όχι και τόσο (θα σας αφήσουμε να διαπιστώσετε μόνοι σας ποιος είναι τι), πέρασαν 7 μέρες αγκαλιά με το PS5. Στα διαλείμματα από τις αγκαλιές, παίξανε και λίγο. Έτσι, ακυρώσανε όλα τα (αμέτρητα) άλλα σχέδιά τους αυτή τη βδομάδα για να είναι σε θέσεις να σας μεταφέρουν τι είδαν και τι έπαιξαν. Πάμε να τα πιάσουμε με τη σειρά: ΒΑΘΜΟΣ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗΣ Αντώνης: Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι είχα πρόσβαση σε παιχνίδια υπολογιστή στο σπίτι μου από τότε που οι υπολογιστές ήταν ένα πληκτρολόγιο που συνέδεες στην τηλεόραση. Ξεκίνησα από ZX spectrum και στη συνέχεια έμεινα στη λεγόμενη PC master race, που σημαίνει ότι διαδοχικά ζήλευα όλα τα παιδάκια που είχαν Amiga, μετά Master System και μετά PlayStation 1 και 2. Ήμουνα αυτός που ερχόταν σπίτι σου που είχες PlayStation 2 και σε παρακαλούσε να του δώσεις το χειριστήριο γιατί «Έλα, εσύ το’ χεις όλη μέρα!». Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο (χωρίς ποτέ βέβαια να παρατήσω το PC gaming) και έβαλα ποικιλία στη ζωή μου με το PS3 του οποίου τα γραφικά όταν έβλεπες για πρώτη φορά εκείνη την εποχή σε σχέση με οτιδήποτε άλλο, ήταν σαν να είχες μέχρι τότε μυωπία 9 βαθμούς και να φόραγες πρώτη φορά γυαλιά. Συνέχισα με PS4 με το οποίο ζήσαμε ευτυχισμένα για πολλά χρόνια, μέχρι που ήρθε η ώρα να γράψω αυτό το καταραμένο άρθρο και να χαλάσει τη σχέση μας. Αλέξανδρος: Ναι, εντάξει, όλοι νομίζουμε ότι ξέρουμε να παίζουμε video games. Μέχρι να παίξουμε αντίπαλοι με κάποιον που όντως ξέρει κι έτσι να το πάρουμε απόφαση ότι, δεν πειράζει, όλα καλά, ο καθένας αναπτύσσει διαφορετικές ικανότητες στη ζωή του. Όταν μπήκε το PS5 στο σπίτι μου, σκέφτηκα ότι έχω να βάλω καινούρια κονσόλα στο σπίτι μου απ’ όταν βγήκε το PS2. Μετά είπα να γκουγκλάρω για να θυμηθώ πότε ήταν αυτό, είδα ότι βγήκε το 2000 και τώρα έχω κατάθλιψη. Νομίζω αυτό απαντάει έμμεσα και την ερώτηση. ΕΜΦΑΝΙΣΗ Αντώνης: Ανοίγοντας το κουτί του περιβόητου PS5 ένιωσα ξανά λίγο πώς είναι να είσαι παιδί και να ανοίγεις τα δώρα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το μηχάνημα αυτό είναι διαστημικό από άποψη τεχνολογίας κι αυτό φαίνεται και στην εμφάνισή του. Εκεί που το PS4 ήταν ένα διακριτικό μαύρο κουτάκι που μπορεί να μην έπαιρνες καν χαμπάρι την ύπαρξή του, το καινούριο μοντέλο είναι σχεδόν τριπλάσιο σε μέγεθος, άσπρο και φουτουριστικό. Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε όποιος μπει στο δωμάτιο που το φιλοξενεί το πρώτο πράγμα που θα πει είναι «Α! Έχεις PlayStation 5 ε;» Αυτό σε κάποιους μπορεί να αρέσει, σε κάποιους όχι, παρ’ όλα αυτά φαίνεται να είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αντικατοπτρίζει και τις αρετές του εσωτερικού του κόσμου. Δηλαδή είναι smooth και εντυπωσιακό όπως το performance του στα παιχνίδια. Αλέξανδρος: Προσωπικά, δηλώνω fan του design. Πρώτα απ’ όλα, μ’ αρέσει που είναι λευκό, με είχε κουράσει λίγο η απανωτή μαυρίλα όλων των προκατόχων του (εκτός από το τιμημένο PS1 που είχε πάρει την γενναία απόφαση να είναι ΓΚΡΙ). Επίσης, έχει κάτι το μυστηριώδες. Είναι ντοσιέ; Είναι ένας από αυτούς τους παράξενους ανεμιστήρες χωρίς λεπίδες; Είναι γκάτζετ από επεισόδιο Black Mirror; Είναι μακετά από το νέο γήπεδο του Καλατράβα; Σε κάθε περίπτωση, είναι aesthetic αντικείμενο. Δεν είναι καν ορθογώνιου σχήματος για να το στριμώξεις σε ένα έπιπλο (ΣΚΡΙΝΙΟ ίσως; ερώτημα). Απαιτεί έναν δικό του χώρο, για να δείξει, που λένε. Από μένα είναι ναι. ΣΤΗΣΙΜΟ Αντώνης: Οι εποχές που απλά έβαζες ένα cartridge στην υποδοχή (αφού πρώτα το φύσαγες καλά) άνοιγες την τηλεόραση κι έπαιζες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί κι αυτό είναι κάτι που σε εμάς τους “ok boomer” gamers θα λείψει σίγουρα. Καθώς αφού συνέδεσα την κονσόλα δημιουργούσα το προφίλ μου, συνδεόμουνα στο internet και έπρεπε να περάσω τη βασανιστική διαδικασία να γράψω 2 ολόκληρες φορές το e-mail μου χρησιμοποιώντας το χειριστήριο, μέσα μου ένα δάκρυ κύλησε για τον Αλέξανδρο, καθώς τον φανταζόμουν να ψάχνει που μπαίνει το πενηντάρικο ή αν χρειάζεται κάποιο boot cd rom. Πάντως για κάποιον συνηθισμένο η διαδικασία παίρνει γύρω στα 5-10 λεπτά για να τα ‘χεις όλα έτοιμα, με το προφίλ σου και τη σύνδεσή και να μην ξαναχρειαστεί να ασχοληθείς ποτέ με αυτό. Από εκεί και πέρα το μενού πλοήγησης είναι ιδιαίτερα εύχρηστο και όμορφο και για κάποιον που είχε την προηγούμενη έκδοση της κονσόλας δεν θα πάρει περισσότερα από μερικά δευτερόλεπτα για να μάθει να το χειρίζεται. Αλέξανδρος: Καταρχάς, για να είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα, από πότε παίζεις παιχνίδια σε κονσόλες χωρίς να βάζεις μέσα σιντί ή κασέτες; Δεν ενημερώθην σχετικά. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω σε όλους τους υπόλοιπους είναι εξαιρετικά οικείο το φαινόμενο, οπότε ας προσποιηθούμε ότι δεν το είπα καν. Κατά τ’ άλλα, το να στήνεις και να ανοίγεις ένα καινούριο μηχάνημα είναι πάντα μια ιερή διαδικασία, είναι σχεδόν σα να το γεννάς εκείνη τη στιγμή, κι όταν τελικά ανοίγει η οθόνη μοιάζει σα να βγήκε το τζίνι από το λυχνάρι για πρώτη φορά. Μπαίνεις στον πειρασμό να του πεις “κονσόλα, εγώ είμαι ο αφέντης σου τώρα”, ενώ όλοι ξέρουν ότι στην πραγματικότητα ισχύει το αντίστροφο. ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ & ΓΡΑΦΙΚΑ Αντώνης: Βάζοντας να παίξω NBA 2K21 και Demon’s Souls Remake, δύο παιχνίδια των οποίων παλιότερες version είχα παίξει, ήρθε η ώρα να μπω στο ψητό και να ανακαλύψω πόσο διαφέρει το PS5 σε επιδόσεις από τους προκάτοχούς του. Αν έχετε παίξει παιχνίδια όπως το Red Dead Redemption ή το The Last Of Us Part II στο PS4 τότε έχετε καταλάβει ότι τα γραφικά καθ’ εαυτά έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο που δύσκολα ξεπερνιέται. Αυτό που θα σας μετακινήσει το σαγόνι προς τα κάτω και θα δώσει εντολή στο σαλάκι να τρέξει, είναι το απίστευτο performance σε αυτά τα γραφικά. Συγγνώμη κύριε Μπαμπινιώτη μου αν με διαβάζετε αλλά δεν βρίσκω λέξη που να ταιριάζει καλύτερα από τη λέξη “SMOOTH”. Τα animations, η κίνηση, τα loading times, το framerate, ρέουν όλα τόσο ομαλά που χάνεσαι μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού. Έπιασα τον εαυτό μου να κινούμαι στον κόσμο του Demon’s Souls, έναν από τους πιο σκληρούς και σκοτεινούς κόσμους των video games και να χαζεύω απλά την ομορφιά και την φυσικότητα της κίνησης. Αν και είχα ξαναπαίξει το παιχνίδι στο PS3, αυτή τη φορά δεν μπορούσα να ξεκολλήσω όχι μόνο εξ αιτίας του addictive gameplay, αλλά και του immersiveness που δημιουργούσε αυτή η απίστευτα ομαλή ροή. Κι αν εγώ μπορούσα να αντέξω τόση ομορφιά γιατί είχα την εμπειρία της σύγκρισης με πανέμορφα παιχνίδια στο PS4, αναρωτιόμουν αν ταυτόχρονα ο Αλέξανδρος που είχε να συγκρίνει με το Alex Kidd, το Mortal Kombat I ή κάτι τέτοιο, εκείνη τη στιγμή δάκρυζε σαν να είχε μόλις αγγίξει το πρόσωπο του Θεού. Αλέξανδρος: Μπράβο Αντώνη, τώρα σκέφτομαι τον Θεό σε ένα γαλαξιακό αστυνομικό τμήμα να του λένε “δείξε μας που σε άγγιξε ο Αλέξανδρος”. Ναι, εντάξει, για μένα αυτά τα γραφικά κι αυτό το smoothness στο παίξιμο είναι πρωτόγνωρα πράγματα. Έχω παίξει PS3 και PS4 σε σπίτια με φίλους (ναι, έχω) αλλά είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να κάθεσαι μόνο σου στο σπίτι και να αφήσεις την εμπειρία ενός game να σε ρουφήξει, να αφοσιωθείς με την ησυχία σου στην εικόνα, τον ήχο και την ιστορία, να απολαύσεις το gameplay και να απορροφηθείς γενικά στην εμπειρία. Δεν θα πω ψέματα, ζήλεψα όσους το κάνουν σταθερά και μετάνιωσα που είχα να το κάνω τόσα χρόνια. Επίσης, ακριβώς επειδή είχα να το κάνω τόσα πολλά χρόνια, έπρεπε κάποιος να με προειδοποιήσει ώστε να μην παίξω το Demon’s Souls. ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ Αντώνης: Τα καλά νέα είναι ότι τα περισσότερα παιχνίδια του PS4 είναι συμβατά με το PS5 οπότε εκτός από το να μεταφέρετε και να παίξετε οποιοδήποτε παιχνίδι που ήδη είχατε στην προηγούμενη έκδοση, σας ανοίγεται μια τεράστια βιβλιοθήκη παιχνιδιών τα οποία μπορείτε να αποκτήσετε και να τα χαρείτε με τις βελτιωμένες επιδόσεις της νέας κονσόλας. Αλέξανδρος: Έφαγα φέτος τόσο μεγάλο νοσταλγικό χαστούκι με το The Last Dance και τους Chicago Bulls των 90s, αλλά και τόση χαρμάνα από την απουσία του NBA για τόσο μεγάλο διάστημα, που θα μπορούσα να παίζω συνεχόμενα μέχρι να βγει το 2020. Προς το παρόν, απλά παίζω έναν-έναν όλους τους τελικούς από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα. Προχωράμε. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να δείτε εδώ. ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ Αντώνης: Η συνολική εμπειρία από την εβδομάδα που πέρασα με το PS5 ήταν τραγική, από τις χειρότερες της ζωής μου. Δώστε μου λίγο χρόνο να σας το εξηγήσω: Πέρασα μεγάλο μέρος της εβδομάδας προσπαθώντας να βρω τρόπους να μην χρειαστεί να το επιστρέψω. Ίσως κάποιο ρακούν να είχε μπει να το κλέψει ή ίσως με αρκετή πειθώ να μπορούσα να κάνω όλους τους εμπλεκόμενους να πιστέψουν ότι εγώ ποτέ δεν το είχα πάρει κι ότι η εντύπωσή τους ότι εγώ το είχα κι ότι θα γράψω αυτό το άρθρο ήταν μια μαζική παραίσθηση, ένα μικρής έκτασης Mandela effect. Τελικά έπρεπε να αποδεχτώ τη μοίρα μου και να το αποχωριστώ, αφού πρώτα πέρασα και τα υπόλοιπα 4 στάδια του πένθους. Τώρα απλά προσπαθώ να θυμάμαι τις καλές στιγμές που ζήσαμε μαζί κι όχι τον σπαρακτικό αποχωρισμό μας, με μια ελπίδα κάποτε να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας. Αλέξανδρος: Δηλαδή τώρα δεν θα έχω PS5 πλέον ε; Μάλιστα. Δώστε μου λίγο χρόνο να το επεξεργαστώ και θα επανέλθω.
