Τα έβαλα κάτω και τα μέτρησα, 4,500 μέρες πάνω κάτω (όχι μόνο την Πατησίων) με λεωφορεία, τρόλεϊ, τρένα και μετρό· το τραμ μου έχει ξεφύγει, είναι η αλήθεια, αλλά πάει πιο αργά και από τον θάνατο και έχει τόσο φως που φοβάμαι πως θα πιστέψω πως τελικά όντως πέθανα και θα πεθάνω. Θα προσπεράσω στα γρήγορα τους ενοχλητικούς που θέλουν να μπουν πριν κατέβεις δημιουργώντας μια μικρή συμφόρηση και παρ’όλο που είπες πως δεν θα βρίσεις, τους ρίχνεις δυο-τρία καντήλια να έχουν να πορεύονται γιατί άνθρωπος είσαι κι εσύ, δεν αντέχεις άλλο κι έσπασες (2η φορά που πιάνω Ρουβά), τους πέφτουλες πορνόγερους και μη (κ. Μηνά σπόντα για σας είναι αυτό), αυτούς που κρατάνε την τσάντα σαν να είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχουν στον κόσμο και τους τσακωμένους με το σαπούνι (σημείωση: παλιότερα που δεν είχα τρόπους είχα βγάλει σπρέι σε έναν) και θα αρχίσω, μιας και έβρεχε τις προάλλες, με την κυρία που κρατάει ανοιχτή ομπρέλα κάτω από το στέγαστρο της στάσης. Τις περισσότερες φορές συναντάται αυτό το φαινόμενο σε γυναίκες μεγάλης ηλικίας οι οποίες έχουν το βλέμμα της απορίας «πως εγώ, χήρα εργοστασιάρχη, έφτασα να συναναστρέφομαι με κοινούς θνητούς;!». Έχει πάντα το μαλλί φουντωτά χτενισμένο σε απόχρωση πλατινέ ή το γνωστό μοβ, είναι βαμμένη μέχρι τελευταίας ρυτίδας και φοράει ταγέρ που συνδυάζει με γάντια (στις πιο σπάνιες περιπτώσεις θα έχει και καπέλο με βέλο). Ε, λογικό είναι μετά από τόση περιποίηση να μη θέλει ούτε σταγόνα να αγγίξει τα πανάκριβα υφάσματά της (ραμμένα στο Μυρ) και αυτός είναι ο λόγος που παρ’όλο που η στάση παρέχει στέγαστρο εκείνη να συνεχίζει να κρατάει την ομπρέλα της ανοιχτή. Τώρα αν εσένα ο θεός σε φώτισε να μη κουβαλάς ομπρέλα μαζί σου επ’ ουδενί δε θα σου παραχωρήσει την θέση της παρά μόνο θα σε απαξιώσει με το βλέμμα της που κυκλοφορείς έτσι σαν το βρεμένο γατί. Βέβαια μπορείς να προσπαθήσεις να χωθείς δίπλα της αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σου βγάλει το μάτι. Συνεχίζω με την 3η ηλικία μέσα από την προσωπική εμπειρία της γρουσούζας γηραιάς κυρίας της γραμμής που χρησιμοποιώ σχεδόν 15 χρόνια. Μπροστά της η grumpy cat θα έπρεπε να έχει ολόσωμη φωτογραφία στο λήμμα «ευτυχία» του wiki. Το πρόσωπό της είναι μόνιμα σφιγμένο με ένα ανάποδο χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη της. Κοιτάει τους πάντες γύρω της καχύποπτα, ακόμα και τα ζώα, ενώ μονολογεί πως ξέρει ότι οι οδηγοί έχουν εντολές να γεμίζει το λεωφορείο πριν ξεκινήσουν από την αφετηρία. Όποτε την πετύχω στην στάση ξέρω πως θα περάσουμε μαζί τουλάχιστον 45 ονειρικά λεπτά, ενώ πρόσφατα που την συνάντησα ξανά μια κυρία που ήρθε λίγο αργότερα και την είδε με πλεύρισε λέγοντάς μου τα εξής: «ωχ, η κατσικοπόδαρη. Θα μείνουμε εδώ καμιά ώρα». Οπότε δεν είμαι εγώ η παράλογη αφού και άλλος κόσμος, όπως φαίνεται, διαπίστωσε το γκρίζο σύννεφο πάνω από το κεφάλι της. Και κλείνω των κύκλο των παππούδων/γιαγιάδων με το ζευγάρι γερόντων που πετυχαίνεις συνέχεια. Αυτό συμβαίνει όταν χρησιμοποιείς το ίδιο μέσο, την ίδια ώρα για πολύ καιρό. Πάνω κάτω οι συνεπιβάτες ξέρετε ο ένας τον άλλο, έτσι και εγώ συνέχεια πετύχαινα το 3some παππούδων να πηγαινοέρχεται. Δεν μπορούσα φυσικά να μη προσέξω τον άντρα της παρέας που με τα χρόνια όλο και δυσκολευόταν να ανέβει ή να σταθεί όρθιος. Κάποια στιγμή τους έχασα, αλλά δεν το αντιλήφθηκα παρά μόνο όταν είδα τις γιαγιάδες μόνες τους αυτή τη φορά. Στο μυαλό μου ο παππούς -ο οποίος έχει πάει στον παράδεισο (γιατί εκεί πάνε οι παλιές αγάπες) – συνεχίζει να χρησιμοποιεί το λεωφορείο μαζί τους σαν αγγελάκι αυτή τη φορά. Μιας και πιάσαμε αγάπες πάμε στον κεραυνοβόλο έρωτα της ζωής σου. Έρωτας, έρωτας και πάλι έρωτας. Θα την/τον δεις μόνο μια φορά σε ολόκληρη την ζωή σου αλλά εκείνες τις στιγμές που θα περάσετε «μαζί» περιμένοντας θα είναι οι πιο όμορφες. Φυσικά και δεν θα της/του μιλήσεις ποτέ και ας φαντασιώνεσαι λουλουδάκια και μελισσούλες. Αργότερα θα λες στους φίλους σου πως ο έρωτας σου χτύπησε επιτέλους την πόρτα. Στις επόμενες 24 ώρες θα έχεις ξεχάσει την μορφή της/του. Στις επόμενες 24 ώρες και ένα (1) λεπτό θα έχεις ξεχάσει πως υπήρξε. Μιας όμως που δεν ερωτεύονται όλοι σαν και σένα ας πάμε στα πραγματικά ερωτευμένα ζευγάρια, που κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι αυτοί που δεν αντέχουν ο ένας μακριά από τον άλλο. Αγκαλιάζονται, αγγίζονται, της χαϊδεύει τα μαλλιά, του φιλάει το μυτάκι. Μέλια, γενικά, στάζουν τα κορμιά τους και εσύ αν είσαι σαν εμένα -ελαφρώς ξινή- νιώθεις λίγο πριν το διαβητικό κώμα. Προσωπική εμπειρία φίλης. Το ερωτευμένο ζευγάρι χωρίζεται βίαια καθώς άξαφνα εμφανίζεται το λεωφορείο και το κορίτσι επιβιβάζεται σε αυτό. Τα πρόσωπά τους συσπώνται ενώ ο ένας δεν νιώθει τα ακροδάχτυλα τους άλλου. Ο θόρυβος της πόρτας που κλείνει είναι εκκωφαντικός μα τα ερωτευμένα παιδιά αντιστέκονται στο μούδιασμα του χωρισμού και δημιουργούν με τα χέρια τους καρδιές στο τζάμι. Ας χαλαρώσουμε λίγο. Το λεωφορείο είναι το 608, την πήρε από την κυψέλη να την πάει το πολύ μέχρι το Γαλάτσι· στα επόμενα 20 λεπτά θα χαριεντίζονται στo skype. Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτού του ζευγαριού με τις καύλες που ούτε το κρύο ντους δεν τις κάνει καλά. Το συναντάμε συχνά τις βραδυνές ώρες στα μέσα σταθερής και μη τροχιάς. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά γιατί μαζί έρχονται-μαζί φεύγουν και δεν έχουμε δραματικούς αποχωρισμούς, έχουμε όμως χαμούρεμα, χαμούρεμα, χαμούρεμα. Ένα βράδυ, λοιπόν, που περίμενα το γνωστό λεωφορείο εμφανίζεται ένα τέτοιο ζευγάρι μόνο που το χαμούρεμα εμπλουτίστηκε με ελαφρύ spanking. Στα πρώτα 15 λεπτά σκέφτηκα να τους δώσω 20ευρo να πάνε σε ένα ξενοδοχείο πιο κάτω, στην επόμενη μισή ώρα άρχισα να αναρωτιέμαι αν τελικά πραγματικά είμαι αόρατη. Προχωράμε με τους κοινωνικούς/κουτσομπόληδες και όχι μόνο. Μάλλον νιώθει μοναξιές και θέλει να τα πει σε κάποιον να ξεσκάσει. Για άγνωστο, μέχρι στιγμής λόγο, παρόλο που θα σε δει με τα ακουστικά στα αυτιά δεν θα ενδώσει και θα έρθει να σου μιλήσει. Θα συζητήσει μαζί σου αλλά πάντα μόνος του για τον καιρό, την οικονομία, τον κόσμο που περνάει και τσουπ-τσουπ θα φτάσει να σου διηγείται ό,τι κουτσομπολιό γνωρίζει και σου είναι παντελώς αδιάφορο. Προφανώς και δεν έχεις προλάβει να αρθρώσεις ούτε μισή λέξη και καταλήγεις απλά να κουνάς το κεφάλι σου ενώ κατά βάθος θες να του πεις να ΣΚΑΣΕΙ επιτέλους, αλλά η ευγένεια και οι καλοί σου τρόποι δεν στο επιτρέπουν κι ετσι υπομένεις τον μονόλογο μέχρι να καταφέρεις με κάποιον τρόπο να ξεγλιστρήσεις. Αν η τύχη σε θέλει, θα του ανοίξει διάλογο κάποιος τρίτος και θα γλυτώσεις. Έχω πλέον την εντύπωση πως από αυτή την ομάδα ανθρώπων ξεκίνησαν και οι συνελεύσεις σε λεωφορεία-τρόλεϊ· για κάποιον άγνωστο λόγο αυτές οι συνελεύσεις, οι οποίες έχουν πολιτικό χαρακτήρα φυσικά, δεν συμβαίνουν ποτέ σε τραίνα ή μετρό. Μάλλον γιατί αρχίζουν με κάποιον που θα κοιτάξει έξω από το παράθυρο και θα μονολογήσει κάτι του στυλ: «κοίτα που κατήντησαν την πατρίδα μου» για να του απαντήσουν «οι κακοί μετανάστες φταίνε» και ένας τρίτος να πει «οι πολιτικοί είναι που τα κάνανε έτσι όπως τα κάνανε» και από την άλλη άκρη θα ακουστεί «και ποιος τους ψήφισε μωρέ αυτούς!;». Κάπως έτσι θα ανοίξει ο διάλογος με φωνές να ξεπετάγονται απ’ όλες τις άκρες του οχήματος. Γενικά δεν είμαι από τους ανθρώπους που παίρνουν τον λόγο, αλλά μια μέρα θέλω να σηκωθώ και να πω μόνο: «εσύ εσύ και εσύ λέτε μαλακίες. Συμφωνώ με την από δω πλευρά αλλά υπάρχει πολιτικό κενό ανάμεσά μας. Θα μπορούσα να το αναλύσω αλλά πρέπει να κατέβω», αντ’ αυτού σηκώνομαι για να κατέβω. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά. Καμία σχέση με τους παραπάνω δεν έχουν οι μουσικόφιλοι εκτός και αν είναι από αυτήν την υποομάδα των νέων παιδιών που για κάποιον άγνωστο λόγο αποφάσισαν πως τα ακουστικά καταπιέζουν τα ωραία ροζ αυτιά τους και ακούνε αυτό το πράμα που θεωρούν μουσική από τα ηχεία. Η μόδα πρέπει να υπάρχει τα τελευταία 3 με 5 χρόνια και το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να βρεθείς ανάμεσα σε δύο- τρία μεμονωμένα άτομα ή παρέες που να κοντράρονται μεταξύ τους για το ποιος έχει τον πιο δυνατό ήχο. Κάπως έτσι θα βρεθείς να ακούς 3 διαφορετικές μουσικές συν μία τη δική σου τέσσερις. Στην ίδια κατηγορία, του μουσικόφιλου, υπάρχουμε βέβαια και εμείς που κάποιες φορές το ζούμε το τραγούδι πιο έντονα και από live. Ε και αν τραγουδήσουμε κανέναν στίχο δεν πειράζει υπομονή, τραγούδι είναι θα περάσει· αργά ή γρήγορα αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε μόνοι μας και σταματάμε ντροπιασμένοι. Χωρίς να βρω σύνδεση με τα από πάνω προχωράω στο επόμενο. Όποτε χρησιμοποιώ το τραίνο θυμάμαι με νοσταλγία εκείνα τα ωραία χρόνια πριν πάρουμε τους ολυμπιακούς και γίνουμε ξαφνικά Ευρωπαίοι, τότε που η Ομόνοια ήταν και πάλι πορτοκαλιά αλλά σε έναν χρωματικό τόνο και η Βικτώρια είχε περισσότερο ένα φλεγματικό πράσινο. Τότε που το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας μόλις είχε αρχίσει να δημιουργείται και πάνω απ’ όλα το Μοναστηράκι δεν έσταζε. Εκείνη την εποχή οι γραμμές ήταν ξύλινες και ανάμεσα στις ράγες φυτρώναν λουλούδια και που και που πεταγόταν κάνα ποντικάκι. Αλλά το βασικότερο ήταν πως μπορούσαμε να καπνίζουμε σαν άνθρωποι, παντού χωρίς κανένας να μας λέει τίποτα γιατί και αυτοί κάπνιζαν επίσης και όταν ερχόταν το τραίνο σβήναμε στη πόρτα του βαγονιού το τσιγάρο για να το ανάψουμε ξανά μόλις φτάναμε στον προορισμό μας. Εκτός και αν ο προορισμός μας ήταν δυο στάσεις πιο κάτω οπότε το κρατούσαμε καβάτζα, αλλά εντάξει ήμασταν και 15-17 χρονών. Καμία σχέση δηλαδή με το άνετο αλάνι που καπνίζει κρυφά πλέον. Τα συγκεκριμένα άτομα συνήθως έχουν σβερκωμένη γκόμενα λίγο πιο ψιλή από αυτούς μιας και το βάρος της μαγκιάς, τους καμπουριάζει την πλάτη. Και αφού ήμαστε στο μετρό…κυλιόμενες και τραγελαφικοί. Αν θες να τρέξεις να πας από τις σκάλες που δεν κινούνται. Εσύ δεν θα να κάθομαι αριστερά και εμένα δεν μ’ αρέσει να με σκουντάνε. Τα παράπονά σου σε αυτούς που δεν σκέφτηκαν να τις κάνουν πιο φαρδιές να ήμαστε όλοι άνετοι. Και θα κλείσω το θέμα αυτό με μια προσωπική εμπειρία που συνέβη πριν 3-4 χρόνια. Για μία ακόμη φορά είμαι στο γνωστό λεωφορείο και γυρνάω σπίτι μου. Δέκα στάσεις –περίπου- πριν τον προορισμό μου μπαίνει ένας παππούς, ο ορισμός του ξεχασμένου από τον θάνατο και έρχεται να κάτσει δίπλα μου. Με κοιτάει, τον κοιτάω και συνεχίζω το διάβασμα. Περίπου στα μισά περνάμε από μια εκκλησία, κάνει τον σταυρό του, με ξανακοιτάει δεν του δίνω σημασία και φεύγει από δίπλα μου για να κάτσει δυο θέσεις πίσω. Συνεχίζω εγώ το διάβασμα μέχρι που νιώθω κάποιος να μου βρέχει τον σβέρκο. Γυρνάω και βλέπω τον παππού να κρατάει ένα μπουκαλάκι με αγιασμό!!! Δεν θα ήταν υπέροχο να υπήρχε ένα εφέ με καπνό; ps. Μερζί στην πελαγία που κατάφερε να υπολογίσει τα λεπτά της σοφίας μου γιατί ακόμα θα μέτραγα.
