Το Σάββατο η φημισμένη εθνική ποδοσφαίρου της Γερμανίας έτρωγε ντόρτια από τους Ιάπωνες και έδινε συνέχεια στη διαρκή κατηφόρα που βιώνει από το Mundial του 2014 και μετά. Λίγες ώρες αργότερα η εθνική του μπάσκετ που σχεδόν κανείς δεν ασχολείται μαζί της κατακτούσε απόλυτα δίκαια την κορυφή του κόσμου. Στη Γερμανία το ποδόσφαιρο είναι τα πάντα, το μπάσκετ είναι απλά το μπάσκετ. Με εξαίρεση τον τιτάνα Ντιρκ Νοβίτσκι και τον Σρέμπφ το άθλημα στη χώρα δεν έχει και πολλά να επιδείξει. Λίγες καλές πορείες σε Mundobasket και Eurobasket και (μέχρι χθες) μόλις ένας τίτλος το 1993. Οι Γερμανοί είχαν κάποιες καλές ομάδες στις αρχές των 90s και των 00s, αλλά αναλογικά με τον πληθυσμό τους η μπασκετική τους κληρονομιά ήταν φτωχή. Ειδικά αν την συνέκρινε κανείς με την ποδοσφαιρική. Και ξαφνικά πήραν το Mundobasket. Ή μήπως όχι και τόσο ξαφνικά Ταχύτητα ΝΒΑ μιξαρισμένη με ευρωπαϊκή σοβαρότητα Όταν πέρυσι τέτοια εποχή η επίσημη αγαπημένη έμενε εκτός Eurobasket από τους Γερμανούς, οι περισσότεροι το θεωρήσαμε αποτυχία. «Ποια Γερμανία μωρέ;» σκεφτήκαμε και τα βάλαμε με την τραγική μας άμυνα και τη διαχείριση του coach Ιτούδη. Θυμίζουμε ότι σε εκείνο το παιχνίδι οι Γερμανοί μας είχαν βομβαρδίσει από τη γραμμή του τριπόντου κι ενώ το ματς ήταν ντέρμπι μέχρι το ημίχρονο, τελικά μας κέρδισαν εύκολα. Στη συνέχεια βρήκαν μπροστά τους τους Ισπανούς, λύγισαν στις λεπτομερείς και αρκέστηκαν στο χάλκινο μετάλλιο. Παρόλα αυτά κέρδισαν τις εντυπώσεις με το γρήγορο, επιθετικό αλλά ποτέ ασόβαρο μπάσκετ τους. Ένας χρόνος μεσολάβησε ανάμεσα στο περσινό Eurobasket και το Mundobasket που τέλειωσε χθες. Οι Γερμανοί κατέβηκαν και σε αυτή τη διοργάνωση χωρίς να τους υπολογίζει κανείς για τα μετάλλια. Τελικά πήραν το χρυσό και όλοι είδαμε ότι το άξιζαν 100%. Χωρίς να χάσουν ούτε ένα ματς, έφτασαν μέχρι το τέλος του δρόμου χωρίς εκπτώσεις στο παιχνίδι τους. Η εμφάνισή τους και η νίκη τους απέναντι στην Αμερική ήταν εντυπωσιακή. Όχι γιατί η φετινή USA ήταν ανίκητη, αλλά γιατί τους κέρδισαν στο δικό τους γήπεδο. Σε ένα μπάσκετ υψηλού ρυθμού, με run n gun λογική στην επίθεση και ιδιαίτερα υψηλό σκορ. Οι Γερμανοί κατάφεραν να ακολουθήσουν αυτό το τέμπο σε όλο το παιχνίδι, όμως σε αντίθεση με την Αμερική (και τον Καναδά) είχαν σοβαρότητα στο παιχνίδι τους. Τα πάντα έβγαιναν μέσα από μια συγκεκριμένη λογική και στόχευση που έδειχνε εμπιστοσύνη σε κάθε παίκτη που βρίσκεται στο παρκέ ότι μπορεί να υπηρετήσει το ρόλο που του έχει ανατεθεί. Ομάδα του σήμερα Το μπάσκετ που λάνσαραν και υπηρέτησαν οι Γερμανοί, είναι ένα μπάσκετ που δεν βλέπουμε συχνά από ευρωπαϊκές ομάδες. Ωστόσο δείχνει και την κατεύθυνση που παίρνει το παιχνίδι και εκτός NBA πλέον. Ναι η διαφορά έχει μειωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν το λέμε εμείς. Το είπε ο Κερ, το είπε ο Όστιν Ριβς με ακόμα πιο ξεκάθαρο τρόπο. «Ο κόσμος (στις ΗΠΑ) δεν έχει καταλάβει πόσο καλές είναι αυτές οι ομάδες». Προφανώς αν η Αμερική κατέβαινε φουλ κομπλέ θα έπαιρνε το χρυσό, όμως αυτοί που κατέβηκαν δεν ήταν τίποτα τυχαίοι, αλλά παίκτες με μεγάλους ρόλους σε ομάδες ΝΒΑ, κάποιοι από αυτούς All Stars. Δεν είχαν όμως τη νοοτροπία που απαιτείται. Κι όσο κατεβαίνουν σε αυτές τις διοργανώσεις χωρίς να τις αντιμετωπίζουν με τη σοβαρότητα που τους αρμόζει, τόσα περισσότερα πακέτα θα τρώνε από ομάδες όπως η Γερμανία. Μια ομάδα fresh όχι μόνο ως προς τον τρόπο παιχνιδιού της, αλλά και ως προς το πως αντιμετωπίζει την έννοια της ομάδας. Κανένας από τους παίκτες δεν είναι σταρ πρώτης γραμμής στο NBA ή στη Euroleague όμως στην εθνική είναι σταρ στο ρόλο τους. Ο Σρόντερ ως το ξεκάθαρο νούμερο ένα παίρνει τις αποφάσεις στην επίθεση. Ο Φραντς Βάγκνερ ως το ξεκάθαρο νούμερο δύο μόλις στα 22 δείχνει ικανός να γίνει ο επόμενος μεγάλος σταρ του Γερμανικού μπάσκετ. Ο Τέις, ένας compact ψηλός για όλες τις δουλειές που δεν φοβάται και δεν εκτίθεται απέναντι σε κανέναν αντίπαλο. Ο Μόρτιζ Βάγκνερ μπορεί να μην είναι τόσο καλός όσο ο αδερφός του, παραμένει όπως ένας forward/center με φοβερό κορμί και πολλές απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα. Ο Μπόνγκα είναι ένας versatile παίκτης που κάνει τα πάντα από το 1 μέχρι το 3. Τέλος ο Ομπστ με το σουτ αλφαδιά και η παλιά καραβάνα Βόιτμαν είναι δύο παίκτες που μπορούν να γίνουν ήρωες όχι όποτε τύχει αλλά όποτε τους ζητηθεί. Ο θρίαμβος του Χέρμπερτ και ο αχώνευτος παιχταράς Φυσικά το μεγαλύτερο respect για αυτή την ομαδάρα που είδαμε πάει στον Γκόρντον Χέρμπερτ. Ένας προπονητής χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές που πέρασε και από τα μέρη μας του 07/08 ως coach του Άρη και που από το 2021 που ανέλαβε την εθνική Γερμανίας έχει κάνει απίστευτα πράγματα. Η εικόνα του στο φινάλε της αναμέτρησης είναι μια this is all about στιγμή του αθλητισμού που αν έχεις ψυχή σίγουρα σου την αγγίζει. Καμία φορά για να κάνεις σπουδαία πράγματα χρειάζονται και οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Νομίζουμε ότι εκτός από τον Χέρμπερτ αυτό ισχύει και για τον Ντένις Σρόντερ. Ένα παιδί που στη χώρα μας δεν έχει πολλές συμπάθειες, αλλά αναγκαστικά πρέπει να του βγάλουμε το καπέλο για όσα έκανε στο Mundobasket. Με τις επιλογές που έχει κάνει ο Γερμανός έχει μάλλον αδικήσει την καριέρα του στο ΝΒA. Παρόλα αυτά με την εθνική μεταμορφώνεται σε έναν ηγέτη που ξέρει να μιλάει στις μεγάλες στιγμές. Η εμφάνισή του στον τελικό είναι πολύ cojonάτη και παρόλο το άκρως εριστικό του στυλάκι κέρδισε το σεβασμό μας. Σε ένα παιχνίδι που κρίνονταν η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της εθνικής του, ο Σρόντερ άφησε έξω όλα τα κακά του στοιχεία και έπαιξε σαν ο πιο μετρημένος παίκτης τους κόσμου. Ντάξει μπορεί να υπερβάλλουμε λίγο, όμως οι αριθμοί και τα ποσοστά του μιλούν από μόνα τους. Καταπληκτική εμφάνιση, καταπληκτικό τουρνουά, δίκαια ο MVP του Mundobasket. Να τα λέμε όλα.
