Έφτασε η ώρα. Η δεκαετία τελειώνει. Κι όταν λέμε η δεκαετία, εννοούμε το διάστημα από την αρχή του 2010 μέχρι το τέλος του 2019. Απλά το ξεκαθαρίζουμε, για να μην έχουμε ντράβαλα με ανθρώπους που λένε ότι η δεκαετία τελειώνει του χρόνου κλπ. Λοιπόν, η δεκαετία τελειώνει τώρα, γιατί τώρα πιστεύει ο κόσμος ότι τελειώνει. Τόσο απλά. Συγνώμη αν σας πονάει η επιστημολογική μας προσέγγιση. Προχωράμε. Κι αφού τελειώσαμε με την ανασκόπηση της φετινής χρονιάς, ήρθε η σειρά των 10s. Όλη η βδομάδα θα είναι αφιερωμένη στην εξέταση της δεκαετίας που πέρασε – και σήμερα προχωράμε με κάτι ζόρικο: τις καλύτερες σειρές των 10s. Ναι, το θέμα είναι καυτό. Ο βασικός λόγος, φυσικά, είναι ότι η δεκαετία αυτή ήταν η δεκαετία όπου όλοι άρχισαν να βλέπουν σειρές. Όλοι όμως. Όσοι ήταν σειράκηδες πριν το 2010, θυμούνται ότι η παρακολούθηση αμερικάνικης τηλεόρασης είχε δύο πλευρές. Μια πιο mainstream που αφορούσε τις σειρές από τις ΗΠΑ που έφταναν να προβάλλονται στην ελληνική τηλεόραση (από Law and Order και CSI μέχρι Lost και Prison Break) και μια πιο underground, η οποία αφορούσε αντιγραμμένα dvds, κατεβασμένα torrents, απόκρυφα blogs και ζωντανά forums. Πλέον, ακόμα κι ο όρος «σειράκηδες» είναι πια άκυρος. Το να βλέπεις αμερικάνικες σειρές είναι ο νέος κανόνας – είναι, αν θέλετε, η νέα τηλεόραση. Βέβαια, βοηθάει που αν μη τι άλλο βρισκόμαστε στην ώριμη χρυσή εποχή αυτής της αμερικάνικης τηλεόρασης. Μπορεί τα 00s να μας έδωσαν τις σειρές που σήμαναν την αρχή της golden era (με πρώτα-πρώτα The Sopranos και The Wire φυσικά), αλλά τα 10s μαζικοποίησαν το streaming κι έφεραν την εποχή της μεγάλης τηλεοπτικής υπερ-προσφοράς, όταν πλέον η αμερικάνικη τηλεόραση είναι ένα Hollywood από μόνη της. Υπήρχαν πολλοί παράγοντες μέσα στην δεκαετία που οδήγησαν το κοινό προς τα εκεί. Το internet μαζικοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό που δεν υπάρχει πια «εντός» και «εκτός», τα social media έγιναν η κατεξοχήν δίοδος κοινωνικής συναναστροφής, η οικονομική κρίση έκλεισε όλο και περισσότερο κόσμο μέσα στο σπίτι, η ψηφιακή τεχνολογία γίνεται όλο και πιο προσωπική και εξατομικευμένη, η ανθρώπινη μοναξιά έγινε πιο διαδραστική από ποτέ. Το να βλέπεις σειρές, όμως, έχει κι ένα στοιχείο μοιράσματος. Το κάνει όλος ο κόσμος μαζί και χωριστά, και μετά βρίσκει τρόπο να το συζητάει. Πριν προχωρήσουμε στην λίστα, λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε κάποιους κανόνες που θέσαμε εμείς στον εαυτό μας. Για να μπει μια σειρά σ’ αυτήν την λίστα, θα πρέπει να έχει τουλάχιστον 2 σεζόν μέσα στα 10s. Με άλλα λόγια, οι σειρές του 2019 χωράνε μόνο στο βαθμό που είναι μίνι-σειρές (κι έτσι σειρές σαν το Watchmen ή το Russian Doll αποκλείονται). Αντίστοιχα, αν μια σειρά είχε τουλάχιστον δύο σεζόν στα 00s, όπως το Mad Men ή Breaking Bad, τότε επίσης αποκλείεται από αυτήν την λίστα, αφού θεωρούμε ότι ανήκουν περισσότερο στην προηγούμενη δεκαετία. Και, τέλος, θα μας επιτρέψετε δύο μοναδικά honorable mentions. Το πρώτο είναι το Who Is America? του Sacha Baron Cohen, το οποίο, με όλες του τις αντιφάσεις, δεν έχει εκτιμηθεί όσο πρέπει. Το δεύτερο είναι το Wormwood του σπουδαίου Errol Morris, ένα παράξενο πράγμα που κινείται ανάμεσα στην μυθοπλασία και την τεκμηρίωση, και το οποίο πρέπει να δείτε. Χωρίς να χρονοτριβούμε περισσότερο, ακολουθούν οι 50 αγαπημένες μας σειρές από την δεκαετία των 10s. 50. Deutschland 83 (Anna & Joerg Winger, 2015) Εντελώς ξεχού σειρά, δεν τη βάζει το μάτι σου, αλλά σε ανταμείβει και με το παραπάνω – τόσο στην πρώτη όσο και στην δεύτερη σεζόν. 49. Tokyo Vampire Hotel (Sion Sono, 2017) Μια παράξενη σειρά από έναν παράξενο σκηνοθέτη. Ο Sion Sono είναι ο βασιλιάς του ιαπωνικού weirdness, οπότε consider yourself warned. 48. Mildred Pierce (Todd Haynes, 2011) Ένας αγαπημένος δημιουργών των indie αμερικάνικων 90s διασκευάζει τηλεοπτικά ένα αγαπημένο film noir των 40s. Εγγύηση. 47. The Little Drummer Girl (Park Chan-wook, 2018) Τα είπαμε αναλυτικότατα γι’ αυτήν την σειρά που προέκυψε από την συνάντηση του λατρεμένου Κορεάτη σκηνοθέτη με τον κατασκοπικό κόσμο του John le Carre. 46. The Expanse (Mark Fergus, 2015) Μια από τις πιο υποτιμημένες σειρές της δεκαετίας (και σίγουρα μια από τις καλύτερες sci-fi), αδίκως κομμένη κι ευτυχώς πρόσφατα διασωθείσα. 45. Years and Years (Russell T Davies, 2019) Ό,τι δεν μπόρεσε να μας δώσει τον τελευταίο ένα χρόνο το Black Mirror, το κατάφερε μέσα σε λίγα επεισόδια το Years and Years. 44. Top Boy (Ronan Bennett, 2011) Είναι λίγο το βρετανικό The Wire; Ναι, ίσως, σε έναν βαθμό. Αλλά ποιος είπε ότι είναι κακό αυτό; 43. Stranger Things (Duffer Brothers, 2016) ΟΚ, εντάξει, ξέρετε περί τίνος πρόκειται. Βρίσκουμε ότι έχει πέσει πολύ σε ποιότητα, αλλά η πρώτη σεζόν ήταν μεγάλο πατατράκ. 42. Broad City (Ilana Glazer & Abbi Jacobson, 2014) Ένα υπέροχο παράδειγμα για το πώς η σύγχρονη κατάσταση της τηλεόρασης επέτρεψε σε ένα ανεξάρτητο web series να πάρει τέτοια μορφή. 41. True Detective (Nic Pizzolatto, 2014) Δεν ήμασταν τεράστιοι fans της πρώτης σεζόν (σόρι), σίγουρα δεν ψηθήκαμε καθόλου με την δεύτερη, μας εξέπληξε πολύ ευχάριστα η τρίτη. 40. The Knick (Steven Soderbergh, 2014) Ο Steven Soderbergh είναι μεγάλος σκηνοθέτης, γνωστά πράγματα. Κι οι δύο σειρές που έφτιαξε μέσα στην δεκαετία (αυτό και το Mosaic) ήταν, αναμενόμενα, πολύ καλές. 39. Halt and Catch Fire (Christopher Cantwell, 2014) Ξεκάθαρα μια από τις πιο υποτιμημένες σειρές της δεκαετίας. Επενδύστε χρόνο άφοβα, αποκλείεται να σας απογοητεύσει. 38. The Marvelous Mrs. Maisel (Amy Sherman-Palladino, 2017) Η Amy Sherman-Palladino είναι σαφώς η βασίλισσα του σπιρτόζικου τηλεοπτικού διαλόγου κι αυτή εδώ είναι η καλύτερη σειρά της. 37. Lil Quinquin (Bruno Dumont, 2014) Μπορεί ο Bruno Dumont να είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά κακά παιδιά του γαλλικού σινεμά αλλά, αν μας ρωτάτε, αυτή η μίνι-σειρά μυστηρίου είναι μια απ’ τις καλύτερες δουλειές του. 36. American Crime Story (Scott Alexander & Larry Karaszewski, 2016) Ο ορισμός της κυριλέ, prestigious, φουλ κομπλέ σειράς που έχουμε ταυτίσει με τον όρο golden era της αμερικάνικης τιβί. Εγγυημένος εθισμός και διασκέδαση. 35. Daredevil (Drew Goddard, 2015) Ο πρώτος κύκλος ήταν αποκάλυψη, γιατί δεν περιμέναμε ότι η Marvel θα έκανε μια τόσο ποιοτική, γειωμένη, σκοτεινή τηλεοπτική στροφή. Μπράβο, όχι μπράβο. 34. Lodge 49 (Jim Gavin, 2018) Κρίμα που κόπηκε, αλλά και μόνο που κατάφερε να φτιαχτεί μια τέτοια σειρά στην mainstream αμερικάνικη τηλεόραση για μας είναι νίκη. 33. Legion (Noah Hawley, 2017) Ε, ντάξει, είμαστε fanboys του Noah Hawley γενικά, το παραδεχόμαστε. Κι εδώ έφτιαξε ένα από τα καλύτερα υπερηρωικά πράγματα που έχουμε δει. 32. Game of Thrones (Benioff & Weiss, 2011) Ήταν πηγή απογοήτευσης εδώ και μερικά χρόνια (και πηγή απόλαυσης πριν απ’ αυτό), αλλά δε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι ήταν επίσης ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα της δεκαετίας. 31. Brooklyn Nine-Nine (Michael Schur, 2013) Προερχόμενο από τον λατρεία Michael Schur, το Brooklyn Nine-Nine κατάφερε να γίνει αληθινός καθησυχαστικός εθισμός. Ένα πραγματικό happy place. 30. Misfits (Howard Overman, 2009) Έπος, αλητεία, δρομίσια επιστημονική φαντασία. Ο ορισμός της σειράς που ήταν μπροστά από την εποχή της. 29. Transparent (Jill Soloway, 2014) Αν τυχόν σας πέρασε απαρατήρητο το Transparent, φροντίστε να διορθώσετε αυτό το λάθος. Μεγάλο κατόρθωμα για μια σειρά να είναι τόσο προσωπική και καινοτόμα μαζί. 28. Boardwalk Empire (Terence Winter, 2010) Τότε, όλοι περιμέναμε το επόμενο βήμα των συντελεστών του Sopranos. Κι ο Terence Winter μας έδωσε αυτό το έπος. Και τον ευχαριστούμε. 27. Killing Eve (Phoebe Waller-Bridge, 2018) Το δεύτερο μισό της δεκαετίας ανήκει ξεκάθαρα στην Phoebe Waller-Bridge. Μπορεί η δεκαετία να άργησε να το συνειδητοποιήσει, αλλά αυτή ήταν εκεί. 26. Too Old to Die Young (Nicolas Winding Refn, 2019) Ένας από τους πιο υπέροχα αλλοπρόσαλλους σκηνοθέτες του σύγχρονου σινεμά φτιάχνει την πρώτη σειρά του. Κι είναι, προφανώς, υπέροχα αλλοπρόσαλλη. 25. Babylon Berlin (Tom Tykwer, 2017) Το αληθινό Peaky Blinders είναι γερμανικό και λέγεται Babylon Berlin. Συγνώμη που το λέμε έτσι χοντροκομμένα, αλλά είναι αλήθεια. 24. The Good Place (Michael Schur, 2016) Είπαμε, είμαστε fans του Michael Schur. Κι αυτή εδώ είναι η πιο φιλόδοξη σειρά του. Περιμένουμε ακόμα καλύτερα την επόμενη δεκαετία. 23. Master of None (Aziz Ansari, 2015) Όταν γελάγαμε μαζί του στο Parks and Recreation, δεν είχαμε ιδέα ότι θα μπορούσε να φτιάξει μια σειρά σαν αυτήν. Κακώς, γιατί τελικά μπορούσε και με το παραπάνω. 22. The Leftovers (Damon Lindelof & Tom Perrotta, 2014) Όντας αρνητικά προκατειλημμένος λόγω Lost, δεν περίμενα από τον Damon Lindelof να φτιάξει μια σειρά που να με κάνει να τον εκτιμήσω. Αλλά το κατάφερε, μπράβο του. 21. The Deuce (David Simon, 2017) Είναι David Simon. Ο David Simon δεν απογοητεύει ποτέ τηλεοπτικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν. 20. Utopia (Dennis Kelly, 2013) Μια από τις πιο αδικοχαμένες τηλεοπτικές σειρές των 10s. ΟΚ, έρχεται αμερικάνικο remake, αλλά ο πόνος του κοψίματος είναι ακόμα αισθητός. 19. Skam (Julie Andem, 2015) Αν θέλετε να μάθετε από που έχει προκύψει αυτή η σύγχρονη άνθιση των ποιοτικών teen σειρών, τότε απλά δείτε το Skam. Θα καταλάβετε. 18. Better Call Saul (Vince Gilligan, 2015) Αν πούμε ότι είναι καλύτερο από το Breaking Bad θα φταίμε εμείς; Τέλος πάντων, δεν θα προκαλέσουμε, απλά θα πούμε ότι είναι ένα υποδειγματικό prequel. 17. Horace & Pete (Louis CK, 2016) Η σκέψη και μόνο του Louis CK μας ξενερώνει (έως και αηδιάζει) πλέον. Αυτό δεν ακυρώνει ότι έκανε σπουδαία πράγματα πριν, αλλά δεν μπορούμε ποτέ ξανά να τα δούμε χωριστά. 16. Black Mirror (Charlie Brooker, 2011) Κι εκεί που τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα, το Black Mirror μας έριξε απανωτά το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Όπως και να ‘χει, είναι η κατεξοχήν σειρά της εποχής της. 15. The Young Pope (Paolo Sorrentino, 2016) Αντιδημοφιλής άποψη, ναι, αλλά πιστεύω ότι το The Young Pope είναι καλύτερο από τις ταινίες του Paolo Sorrentino. Από τα μεγαλύτερα σοκ της δεκαετίας. 14. Barry (Bill Hader & Alec Berg, 2018) Ο τρόπος με τον οποίο ήταν αναζωογονητική αυτή η σειρά μοιάζει πολύ διακριτικός, αλλά ο πλούτος της είναι τεράστιος. Περιμένουμε τα καλύτερα. Επίσης, Bill Hader. 13. Rick and Morty (Dan Harmon & Justin Roiland, 2013) Τοξικό fandom; Ναι. Απίστευτα mindfucks; Ναι. Απροσδόκητο συναισθηματικό βάθος εκεί που δεν το περιμένεις; Ναι, γαμώτο. 12. The Terror (David Kajganich, 2018) Αν μιλάγαμε μόνο για την πρώτη σεζόν, τότε θα ήταν πολύ ψηλότερα στην λίστα. Μπορεί στον δεύτερο κύκλο να έπεσε, αλλά παραμένει ένα απ’ τα καλύτερα πράγματα στην τηλεόραση. 11. Sharp Objects (Marti Noxon, 2018) Όχι χιλιοειπωμένη κι αν μοιάζει επιφανειακά η ιστορία που αφηγείται το Sharp Objects, άλλο τόσο μαγευτικός και σπαρακτικός είναι ο τρόπος που την λέει. 10. Parks and Recreation (Michael Schur, 2009) O Michael Schur στα καλύτερά του, ένα αληθινό επίτευγμα της τηλεοπτικής κωμωδίας κι ένα απ’ τα καλύτερα sitcoms όλων των εποχών. 9. Twin Peaks: The Return (David Lynch, 2017) Την πρώτη φορά που το είδα, σχεδόν απογοητεύτηκα. Την δεύτερη φορά, το εκτίμησα πολύ περισσότερο. Πλέον, με στοιχειώνει. Δεν είναι όπως παλιά, αλλά είναι David Lynch. 8. Treme (David Simon & Eric Overmyer, 2010) Μετά το The Wire, περιμέναμε με αγωνία την επόμενη σειρά του David Simon. Το Generation Kill ήταν πολύ καλό, αλλά το επόμενο μεγάλο έργο του ήταν το Treme. Αξέχαστο. 7. Fargo (Noah Hawley, 2014) Όταν ξεκίνησε το Fargo πριν από πέντε χρόνια, περιμέναμε απλά μια ανακύκλωση της (εξαίρετης) ταινίας. Ε, όχι, ο Noah Hawley τα ανατίναξε όλα. Σε ευχαριστούμε, Noah Hawley. 6. Succession (Jesse Armstrong, 2018) Σοκ και δέος. Ένας σπουδαίος Βρετανός τηλεοπτικός (και κινηματογραφικός) δημιουργός έρχεται στην Αμερική και φτιάχνει το απόλυτο οικογενειακό δράμα των 10s. 5. Atlanta (Donald Glover, 2016) Είναι λίγο εκνευριστικός ο Donald Glover (ή Childish Gambino). Κυρίως γιατί, εδώ που τα λέμε, τα κάνει (σχεδόν) όλα τέλεια. Πράγμα εκνευριστικό. 4. Fleabag (Phoebe Waller-Bridge, 2016) Αν η περασμένη δεκαετία ανήκε στην Phoebe Waller-Bridge χωρίς να το ξέρει κανείς σχεδόν, τότε στην επόμενη κανένας δεν θα δικαιούται να πει ότι δεν ήξερε. 3. Community (Dan Harmon, 2009) Είπαμε, αυτή η σειρά είναι το δώρο που δεν σταματάει να δίνει. Πέρασε από χίλια κύματα, άντεξε τα πάντα, έγινε προσωπικό και συλλογικό σημείο αναφοράς. 2. Louie (Louis CK, 2010) Δεν μπορώ να πω ψέματα. Είναι τρομερά σημαντικό να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους όσον αφορά τον Louis CK. Επίσης, όμως, δε μπορώ να ξεχάσω το μάθημα ζωής που ήταν για μένα αυτή η σειρά. Κι εκείνο το μάθημα έλεγε τα αντίθετα απ’ αυτά που πρεσβεύει τώρα ο ίδιος. 1. BoJack Horseman (Raphael Bob-Waksberg, 2014) Ό,τι κι αν γίνει στο φινάλε της σειράς που έρχεται σύντομα, το πράγμα δεν αλλάζει. Το BoJack Horseman ξεκίνησε σαν μια σειρά για έναν σχεδόν στερεοτυπικό αντι-ήρωα και με τα χρόνια έγινε ένας σπαραξικάρδιος, σκληρός, αυτοκριτικός αναστοχασμός πάνω στην ίδια την φθαρμένη ζωή. Με ζωάκια.
