Χρειάζεται να σας πούμε εμείς ότι ο horror κινηματογράφος περνάει ξανά στιγμές δόξας στη μεγάλη οθόνη, στο box office, στα φεστιβάλ, στα βραβεία; Όχι, δεν χρειάζεται να σας το πούμε εμείς. Μάτια έχετε και το βλέπετε – όσο τα κρατάτε ανοιχτά και δεν τα κλείνετε από φόβο δηλαδή. Όπως γράφαμε πριν από λίγους μήνες που συζητούσαμε για τη νέα χρυσή εποχή του horror: Εδώ και μερικά χρόνια έχουμε μπροστά μας μια πλήρως ανθισμένη αναγέννηση του τρόμου ως φιλόδοξο και επιτυχημένο κινηματογραφικό genre – οδηγώντας σε μια horror εξάπλωση που ξεκινάει από ανεξάρτητες low-badget παραγωγές, περνάει σε φτηνές πλην ειρωνικές στουντιακές απόπειρες, αγγίζει τις κορυφές των box office και των κινηματογραφικών βραβείων και φτάνει έως την αιχμή του δόρατος του σύγχρονου arthouse σινεμά. Η αλήθεια είναι πως, ναι, η κινηματογραφική γλώσσα του τρόμου έχει έρθει στο προσκήνιο με μεγάλη ένταση κατά την τελευταία δεκαετία. Σκεφτείτε το εξής: βρισκόμαστε στα μέσα του Ιουλίου κι ήδη η horror σοδειά του 2019 είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Από την αρχή της χρονιάς μέχρι τώρα, είχαμε μερικές πολύ καλές horror ταινίες σαν το The Night Eats the World και το Us. Είχαμε μερικές ταινίες με προβλήματα αλλά αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσες, όπως το Brightburn ή το Velvet Buzzsaw. Και ναι, ΟΚ, είχαμε και κάποιες φόλες σαν το Pet Sematary και το Ma. Δεν πειράζει όμως. Αναλογιστείτε πως μέσα στην χρονιά περιμένουμε επίσης ένα Midsommar (από τον δημιουργό του Hereditary), ένα It Chapter 2 (από τον δημιουργό του πρώτου), ένα Doctor Sleep (από τον δημιουργό του Haunting of Hill House), ένα Zombieland 2 (από τον δημιουργό του original) κι ένα The Lighthouse (από τον δημιουργό του The Witch). Ωραία πράγματα γενικά. Και μέσα στην γενική άνθιση, τον τελευταίο καιρό έχουμε δει και μια εξαιρετικά ευπρόσδεκτη αναζωπύρωση ενός πολύ παρεξηγημένου υπο-είδους: του comedy horror. Πέρα από την νέα ζόμπι κωμωδία του Jim Jarmusch με τον τίτλο The Dead Don’t Die που κυκλοφόρησε αυτήν την βδομάδα, οι τελευταίοι μήνες μας έφεραν και τρεις υπέροχες τηλεοπτικές σειρές στο horror comedy ύφος. Το Wellington Paranormal, το What We Do in the Shadows και το Los Espookys. Και, ναι, είναι ένα subgenre αδικημένο το οποίο θέλουμε να μας δώσει περισσότερο και καλύτερο κινηματογραφικό υλικό. Ούτως ή άλλως, η τελευταία δεκαετία (μετά το μπαμ του Shaun of the Dead που έδειξε ότι το πράμα μπορεί να γίνει και πάλι σωστά) περιέχει ήδη μια υπόγεια γραμμή ταινιών που σιγά σιγά αναβιώνουν το είδος. Μιλάμε βέβαια για ταινίες σαν το Zombieland, το Baghead, το Dead Snow, το Rare Exports, το What We Do in the Shadows, το The Love Witch, το Get Out και το Cabin in the Woods. Κι αφού, λοιπόν, μισο-περιμένουμε και μισο-προβλέπουμε μια νέα κινηματογραφική άνθιση του horror comedy ύφος, είπαμε να κάνουμε μια αναδρομή στην ιστορία του είδους και να ξεδιαλέξουμε για σας τις 13 (φυσικά) καλύτερες ταινίες του από τα 60s μέχρι τα 80s που το πράγμα βρισκόταν στα ντουζένια του. The Little Shop of Horrors (Roger Corman, 1960) Ο μεγάλος μάστορας του pulp 50s τρόμου, φυσικά. Λίγα πράματα συναγωνίζονται το χειροποίητο κινηματογραφικό έργο του σε καλτίλα και πάθος, και το Little Shop of Horrors βρίσκεται μαζί τις μεταφορές Edgar Allan Poe στην κορυφή του σινεμά που έφτιαξε ο Corman. The Fearless Vampire Killers (Roman Polanski, 1967) Μια από τις πιο υποτιμημένες ταινίες της πιο παραγωγικής περιόδου του μαλάκα του Polanski και, αν με ρωτάτε, μια από τις καλύτερές του – με κλασικά απίστευτη μουσική από τον σταθερό συνεργάτη του, Krzysztof Komeda, παρεμπιπτόντως. The Cars That Ate Paris (Peter Weir, 1974) Υπέροχη αλλοπρόσαλλη καλτίλα από τον σκηνοθέτη-σφραγίδα του αυστραλιανού νέου κύματος, τον Peter Weir φυσικά, με ένα από τα πιο πρωτότυπα premises σε ένα είδος γεμάτο από τέτοια. Για την ιστορία, μια από τις αγαπημένες ταινίες του Stanley Kubrick. Phantom of the Paradise (Brian De Palma, 1974) Γενικά, ο De Palma δεν ανήκει στις συμπάθειές μου, αλλά αν σε κάτι ήταν πάντα φοβερά καλός αυτό ήταν στο αιμοβόρο campiness. Και, ναι, αυτό το horror comedy rock musical είναι μια από τις καλύτερες δουλειές του, έναν χρόνο πριν δούμε στα σινεμά την κινηματογραφική μεταφορά του Rocky Horror Picture Show. Hausu (Nobuhiko Obayiashi, 1977) Βασικά, απλά δείτε το. Ίσως τότε να το πιστέψετε ότι υπάρχει. Ίσως και όχι. Προχωράμε. An American Werewolf in London (John Landis, 1981) Μια από αυτές τις απολαυστικές 80s pop comedy horror ταινίες, η πρώτη βασικά, που μετά στα 90s το Hollywood μάλλον ξέχασε πώς να φτιάχνει. Έπειτα ακολούθησαν το Ghostbusters, το Monster Squad, το Gremlins, το Beetlejuice κι όλα αυτά που μας μεγάλωσαν. The Evil Dead (Sam Raimi, 1981) Ουσιαστικά μιλάμε για την απαρχή της πραγματικής μοντέρνας horror κωμωδίας. Μπορεί τα δύο επόμενα sequels του franchise να ήταν πιο καθαρόαιμα κωμικά, αλλά το πρώτο Evil Dead του Sam Raimi έθεσε τα στάνταρ για το τι σημαίνει πλέον το είδος. Creepshow (George A. Romero, 1982) Κι έναν χρόνο αργότερα, ο μεγάλος μετρ του τρόμου Romero μαζί με τον έτερο μεγάλο μετρ του τρόμου Stephen King έκατσαν κι έφτιαξαν μια από τις πιο μερακλίδικες horror ανθολογίες τίγκα στην αγάπη για το κωμικό και το μακάβριο. The Toxic Avenger (Michael Herz & Lloyd Kaufman, 1984) Αν υπάρχει μια εταιρεία παραγωγής που είναι συνώνυμη με τον ανεξάρτητο βλάσφημο exploitation low-budget κωμικό τρόμο εδώ και μισό αιώνα, αυτή είναι η Troma των Herz και Kaufman. Και με το Toxic Avenger έχτισε το όνομα που συνέχισε έπειτα μέσα στα 80s με τα Class of Nuke ‘Εm High και Surf Nazis Must Die. Έρχεται και remake αλλά στ’ αλήθεια δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε. Re-Animator (Stuart Gordon, 1985) Περιέργως, αυτή η cult horror κωμωδία παραμένει μάλλον μέχρι και σήμερα η καλύτερη μεταφορά του H.P. Lovecraft στη μεγάλη οθόνη, παρόλο που στο ύφος έχει πλέον λίγη σχέση με το έργο του συγγραφέα. Σε κάθε περίπτωση, διαολεμένα διασκεδαστικό. The Return of the Living Dead (Dan O’Bannon, 1985) Πάνκηδες εναντίον ζόμπι. Ένα γαμημένο κλάσικ. Με μια στρατιά από cult sequels κι ένα από τα καλύτερα soundtracks που έχει δει γενικά ο horror κινηματογράφος, τίγκα στο νεκρώσιμο rock ‘n’ roll από Cramps και Flesh Eaters μέχρι Roky Erickson και Damned. Bad Taste (Peter Jackson, 1987) Υπήρχε καμιά αμφιβολία; Το ντεμπούτο του Jackson είναι ένα υπόδειγμα για το πώς φτιάχνεις αυτοσχέδιο low-budget κωμικό τρόμο με πολιτικές πινελιές. Ήταν σκηνοθέτης, παραγωγός, σεναριογράφος, διευθυντής φωτογραφίας, μοντέρ, make-up artist κι έκανε και τα ειδικά εφέ. Έπειτα μας χάρισε κι ένα Braindead, κι εν μέρει παραμένει απίστευτο πώς αυτός ο άνθρωπος γύρισε το Lord of the Rings. The Lost Boys (Joel Schumacher, 1987) Όπως και στην περίπτωση του De Palma νωρίτερα, έτσι κι ο Schumacher πάντα έλαμπε στο απενοχοποιημένο campiness – και στο Lost Boys ο σκηνοθέτης υπήρξε ανεξέλεγκτα κι ακαταμάχητα στυλάτος.
