My name is Bernie Noël. I’m twenty-nine years old, thirty-two soon. Αυτός λοιπόν είναι ο Bernie. Κάπου μεταξύ 29 και 32, ορφανός και σχετικά ιδρυματοποιημένος, έχοντας περάσει όλη του την ζωή στο ορφανοτροφείο. Μια μέρα λοιπόν αποφασίζει να βγει στον έξω κόσμο να αναζητήσει τους γονείς του. Θα τους βρει και μαζί θα βρει και τον έρωτα στο πρόσωπο μιας ηρωινομανούς γειτόνισσας. Ο Bernie πλασάρεται ως κωμωδία όμως το χιούμορ του ουδεμία σχέση έχει με αυτό του τρελού weekend στου συνονόματου. Ελλείψει καλύτερου επιθέτου για την περιγραφή του χιούμορ θα το έλεγες και μαύρο αλλά δεν θα ήταν ιδιαίτερα κοντά στην πραγματικότητα. Εντελώς ανισόρροπο και βασισμένο πολλές φορές στη βία το χιούμορ του Μπερνύ αφήνει πίσω ότι μπορείς να φανταστείς για μια σύγχρονη γαλλική κωμωδία. Στην πραγματικότητα θυμίζει ένα περίεργο πάντρεμα κάποιας ταινίας του Jeunet με κάποια του Tarantino (είναι κοντά στο έτος παραγωγής του Pulp Fiction, μην ξεχνιόμαστε). Βέβαια ok, θα ήταν άστοχο και να την κατατάξεις ολοκληρωτικά στις κωμωδίες. Οι καταστάσεις μπορεί να βγάζουν γέλιο στην παραδοξότητα τους αλλά οι χαρακτήρες, από τον πρώτο ως τον τελευταίο, είναι οι τραγικοί ήρωες της δικιάς τους λούμπεν πραγματικότητας. Τέρμα περιθωριοποιημένοι, έχουν αποκτηνωθεί κυνηγώντας ο καθένας τις δικιές του πρωτόγονες χίμαιρες. Προλετάριοι στην ψυχή και γκάνγκστερ στη νοημοσύνη που λέει και κάποιος. Και τελικά τι? Βρέθηκε χαμένο διαμαντάκι από τα 90′s? Εντάξει, όχι ακριβώς. Σε καμία περίπτωση δεν την λες κακή ταινία αλλά έχει κάποια κουσούρια με το βασικότερο τον ολικό εκτροχιασμό οποιασδήποτε υποψίας σεναρίου λίγο μετά τα μισά της ταινίας. Απλά συμβαίνουν πράγματα για να συμβαίνουν χωρίς να οδηγούν κάπου κάποια πλοκή. Ήθελε να πει 5 πράγματα και το τραβάει από τα μαλλία. Δεκτό, έτσι και αλλιώς δεν κουράζει αλλά αφαιρεί αρκετά από το σύνολο. Δες την αλλά για πραγματικό διαμαντάκι γαλλικής κωμωδίας (πολύ στη γαλλικούρα το ‘χω ρίξει τελευταία) χτύπα το Themroc. Αυτό μάλιστα. ΕΔΩ ΟΛΗ Η ΤΑΙΝΙΑ ΜΕ ΑΓΓΛΙΚΟΥΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ
