“You are the mayor of Crazytown, do you know that? You are.” – Jesse Wallace Εννέα χρόνια μετά τη δεύτερη συνάντηση τους στο Παρίσι, και δεκαοχτώ μετά την πρώτη τους στη Βιέννη, συναντούμε τον Jesse (Ethan Hawke) και την Celine (Julie Delpy) να επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς και τη σχέση τους την τελευταία ημέρα των καλοκαιρινών τους διακοπών στην Πελοπόννησο, λίγο πριν επιστρέψουν στο Παρίσι μαζί με τις δίδυμες κόρες τους. Σινεμά διαλογικό, αλλά ουχί φλύαρο, στα πρότυπα του τεράστιου παρατηρητή της ανθρώπινης συμπεριφοράς και δημιουργού αξεπέραστων ψυχογραφημάτων, Woody Allen, χαμένο στην απλότητα μιας ανεξάρτητης παραγωγής, παραμένοντας πιστό στο πνεύμα των δύο προηγούμενων ταινιών της τριλογίας. Καθώς οι δύο πρώτες έστεκαν μοναδικές στο είδος τους, εδώ θα νιώσεις μερικές φορές ότι βλέπεις μια πιο επίκαιρη εκδοχή του «Σκηνές Από Ένα Γάμο» του Ingmar Bergman. H κατανάλωση ολόκληρης της τριλογίας είναι σαν να βλέπεις το “5×2” του Francois Ozon από το τέλος στην αρχή, ενώ ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τους δύο χαρακτήρες τους οι Linklater (σκηνοθέτης της τριλογίας), Hawke και Delpy θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο φερόταν ο Francois Truffaut στον Antoine Doinel, το κινηματογραφικό του alter-ego, τις πέντε φορές που μετέφερε τις περιπέτειες του στο σινεμά. Έχοντας αφήσει πίσω την ρομαντική τους διάθεση οι Jesse και Celine δεν είναι πρωταγωνιστές πλέον σε μια ερωτική ταινία, αλλά σε μια οικογενειακή δραμωδία, μια απόφαση εκ μέρους των δημιουργών (ο σκηνοθέτης και οι δύο πρωταγωνιστές λειτουργούν όπως και στο “Before Sunset” και σε ρόλο σεναριογράφων) ιδιαίτερα ώριμη και σοφή. Όπως ώριμη και σοφή η επιλογή τους να πάρουν μέρος στις συζητήσεις του ζευγαριού και άλλοι χαρακτήρες, σε αντίθεση με τα προηγούμενα φιλμ, διαφορετικού ηλικιακού και κοινωνικού background (ανάμεσα τους η Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη και η Ariane Labed, σκηνοθέτης/σεναριογράφος και πρωταγωνίστρια αντίστοιχα του “Attenberg”). Σεναριακά ακριβές με μακρόσυρτες σκηνές πολλαπλής ανάγνωσης διαλόγου έξυπνου, ζωντανού, ουσιαστικού, αστείου, γλυκού και ανεπιτήδευτου. Συζητήσεις για τη ζωή, τις σχέσεις, την αγάπη, το θάνατο, με διαρκείς αναφορές σε κοινωνικοπολιτικά γεγονότα μέχρι την έντονη, γεμάτη απωθημένα κορύφωση του φινάλε. Με τον Jesse και την Celine πάντα νιώθεις ότι έχουν τόσα πράγματα να πουν που δεν τους φθάνει ο διπλάσιος κινηματογραφικός χρόνος, από αυτόν που έχουν στη διάθεση τους, σε κάθε τους συνεύρεση στη μεγάλη οθόνη. Ειλικρινής συναισθηματικότητα η οποία μπορεί να μη γίνεται φανερή στο πρώτο μισό, χαλαροανάλαφρο μέρος του φιλμ, αλλά στο δεύτερο, σαφώς ανώτερο, μισό του έργου σε πιάνει από το λαιμό και δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα με την αλήθεια του, που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Όπως ασυγκίνητο δεν μπορεί να σε αφήσει ο μεγαλειώδης μονόλογος της εκφραστικής Ξένιας Καλογεροπούλου – κινηματογραφικό highlight της σεζόν που διανύουμε. Η φωτογραφία του Χρήστου Βουδούρη («Άλπεις») αποτελεσματική δίχως την παραμικρή καρτ ποσταλ-ική διάθεση, αναδεικνύει το ελληνικό στοιχείο με σεβασμό χωρίς να μοιάζει με διαφημιστικό σποτ του ΕΟΤ. Καταφέρνει να εντάξει το ελληνικό τοπίο σαν ένα από τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες της ταινίας, όπως ακριβώς ήταν στα δύο πρώτα η Βιέννη και το Παρίσι. Αν θες πάντως να γελάσεις με την ψυχή σου πήγαινε στις κριτικές του κοινού στο site του Αθηνοράματος και δες πως αντιμετώπισαν τη συγκεκριμένη ταινία όλοι αυτοί που νόμιζαν ότι θα έβλεπαν μια ανάλαφρη ρομαντική κομεντί που θα εξυμνούσε την Ελλαδάρα και τις παραλιάρες της. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι για ακόμα μια φορά απολαυστικό και είναι σίγουρα μαγικό να βλέπουμε στην πορεία των 18 χρόνων από την πρώτη τους συνάντηση πόσο έχουν βελτιωθεί στην τέχνη τους. Ερμηνείες σχεδόν βιωματικές οι οποίες καταφέρνουν για ακόμα μία φορά να σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι αυτοί οι δύο μιλάνε για εσένα και τη ζωή σου. Πως στο διάολο καταφέρνουν κάθε φορά να ξέρουν τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μας; Όντα δηλωμένος φαν των δύο πρώτων ταινιών (και όλης της φιλμογραφίας του Richard Linklater, αυτού του εξαίσιου κινηματογραφιστή που δε φοβάται να αναμετρηθεί με τα είδη) ήξερα ότι η τρίτη ταινία δε θα ήταν αυτό που θα ήθελα να δω, αλλά μία ακόμα δραματική επιβεβαίωση για το πως ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα. Περιμένοντας με αγωνία σε δύο χρόνια το 12ετες project του Linklater με τον Hawke, “Boyhood”, και σε εννιά χρόνια το “Before Noon”(;), για την καλύτερη ταινία της τριλογίας, αλλά λιγότερο αγαπημένη, τίποτα άλλο από… 4/5 Πάρε και το trailer της ταινίας:
