Βασιλιάς των σπορ το ποδόσφαιρο, ίσως η πιο ΧΥΝ στιγμή η κατάκτηση του EURO 2004 ειδικά όταν δεν σε υπολογίζει κανείς και τους γλεντάς μες στο σπιτάκι τους, αλλά ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Στην διάρκεια γεννιέται η αγάπη και σαν την συνέπεια που δείχνει εδώ και πολλά χρόνια η Εθνική Ομάδα μπάσκετ, δεν έχει σε κανένα άλλο σπορ. Για αυτό και έχει ανακηρυχθεί, όχι από εμάς, αλλά από όλο τον ελληνικό φίλαθλο κόσμο, η επίσημη αγαπημένη. Ακόμα και μετά την με κάτω τα χέρια ήττα από την Γερμανία και τον αποκλεισμό, αυτό δεν αλλάζει. Ήταν τέτοια η επίδραση άλλωστε μετά το έπος του ’87 που σε κάθε σχολείο, σε κάθε αλάνα, σε κάθε κλειστό γυμναστήριο μπήκαν και από δύο μπασκέτες. Ένας λαός που είχε συνηθίσει να βλέπει κατά κύριο λόγο ποδόσφαιρο, που όταν γεννιόταν το παιδί του έμαθε να κλωτσάει το τόπι και όχι να πετάει την πορτοκαλί μπάλα σε μπασκέτα, ξαφνικά άρχισε να βάζει στην καθημερινότητα του κι αυτό το άθλημα. Ούτε στις επιλογές της Stoiximan δε θα μπορούσε κανείς να το βρει αυτό το ενδεχόμενο αν δεν υπήρχε το ’87. Και πως να μην συμβεί αυτό όταν ο τιτάνας Νίκος Γκάλης και η παρέα του έδωσαν ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά σόου στην Αθήνα και μπροστά τους υπέκυψαν χώρες μεγαθήρια; Το 1987, η χρονιά που το Final Countdown ακουγόταν πιο πολύ κι από το Madame του Trannou στα πολιτιστικά κέντρου του Μπουρναζίου και της Παραλιακής, ήταν για το ελληνικό φίλαθλο κοινό κάτι σαν πολλαπλή ένεση ενδορφίνης. Τέτοια ήταν η χαρά του κόσμου, να βλέπει την χώρα του να πρωταγωνιστεί σε ένα άθλημα, να κατακτά την κορυφή της Ευρώπης και φυσικά να διαθέτει στο ρόστερ της ίσως τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο παίχτη που έχει πατήσει παρκέ. Η Ελλάδα, μια χώρα 10 εκατομμυρίων θα έκανε το θαύμα στις 14 Ιουνίου του 1987 κερδίζοντας στον τελικό την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση με 103-101 και από εκείνη την στιγμή θα ξεκινούσε μια σχέση αιώνιας πίστης ανάμεσα στον κόσμο και στην Εθνική ομάδα μπάσκετ. Δύο χρόνια μετά κι αφού πολλοί πίστευαν ότι η Εθνική ομάδα ήταν απλά μια φούσκα που κάποια στιγμή θα σκάσει, η Ελλάδα πάει στα γήπεδα της Γιουγκοσλαβίας για το Ευρωμπάσκετ του ’89 και κατακτάει το αργυρό μετάλλιο. Το Ευρωμπάσκετ αυτό έχει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον γιατί ήταν το τελευταίο στο οποίο έλαβε μέρος η Σοβιετική Ένωση και έμεινε αλησμόνητο γιατί το κατέκτησε η Γιουγκοσλαβία, που ήταν ίσως η πιο πλήρης και η καλύτερη εθνική ομάδα όλων των εποχών στην Ευρώπη. Ακόμα όμως και σε εκτός έδρας παρουσία, πάλι με αντίπαλο την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση, στα ημιτελικά αυτή την φορά, η Ελλάδα κατάφερε να κάνει το ακατόρθωτο και να επικρατήσει με 81-80. Βέβαια ο τελικός ήταν ένας μονόλογος για τους Γιουγκοσλάβους, που όπως γράψαμε και προηγουμένως, εκείνη η φουρνιά παιχτών, συμπεριλαμβανομένου του αείμνηστου Ντράζεν Πέτροβιτς, ήταν κάτι αντίστοιχο με την Αμερικανική Dream Team. Περάσαν τα χρόνια, η Εθνική ομάδα είχε τις καλές και τις κακές στιγμές της την δεκαετία του ’90, (παρόλο που οι ελληνικοί σύλλογοι πρωταγωνιστούσαν σταθερά στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις), για να φτάσουμε στο 2οο5 και την φουρνιά που δεν έβγαλε έναν Στρατηγό Γκάλη και τους υπόλοιπους συντρόφους του, αλλά πολλούς Στρατηγούς μαζί. Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς πήγαν στο Βελιγράδι για έναν σκοπό. Να κερδίσουν το Ευρωμπάσκετ και να…τρομοκρατήσουν κόσμο. Και το κατάφεραν. Ήταν η στιγμή που ο Βασίλης Σκουντής θα πέταγε το αλησμόνητο ‘βάλτο αγόρι μου’ κι ένα ολόκληρο έθνος θα παραληρούσε. Ο Διαμαντίδης μετά από πάσα του Νίκου Ζήση σηκώνεται για τρεις, η μπάλα πάει μέσα και η Εθνική σκίζει τους Γάλλους και τον Τόνυ Πάρκερ σαν σαρδέλες. Στον τελικό, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του υπεράνθρωπου Νοβίτσκι, η Εθνική κερδίζει έυκολα την Γερμανία και κατακτά το δεύτερο της Ευρωπαϊκό τρόπαιο. Αυτό όμως που θα συνέβαινε έναν χρόνο μετά, παρόλο που δεν συνδυάστηκε με την κορυφή, είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ, καθιερώθηκε στο μυαλό και στην καρδιά μας ως επίσημη αγαπημένη. Στα γήπεδα της Σαϊτάμα, στην Άπω Ανατολή, η Ελλάδα αντιμετώπισε στα ημιτελικά την Αμερική. Την Αμερική των Λεμπρόν Τζέιμς, Γουέιντ, Καρμέλο Άντονυ και των λοιπών αστέρων του ΝΒΑ. Και πέτυχε το ακατόρθωτο. Με εξωπραγματικούς Παπαλουκά, Σπανούλη, Διαμαντίδη, με Σοφοκλή Σχορτσιανίτη να λάμπει και να κάνει πλάκα στον Ντουάιτ Χάουαρντ και με Φώτση, Ντικούδη, Λάζαρο Παπαδόπουλο να πλαισιώνουν ιδανικά αυτό το καρυδάτο και υπερταλαντούχο σύνολο, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έγινε γνωστό στα πέρατα της γης, επικρατώντας των ΗΠΑ με 101-95. Βέβαια στον τελικό ξέμεινε από δυνάμεις και ηττήθηκε εύκολα από τον κακό μας δαίμονα που λέγεται Ισπανία. Ακόμα κι αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν κατάφερε να πάρει τους συμπαίκτες του από το χεράκι για να τους οδηγήσει στη νίκη, η Εθνική Ομάδα Μπάσκετ είναι πολύ δύσκολο να χάσει την αγάπη του κοινού. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μπάσκετ έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των φιλάθλων με τα κατορθώματά του εδώ και πολύ καιρό. Στο μέλλον περιμένουμε ακόμη καλύτερα! https://www.youtube.com/watch?v=X46G7nc6DqE&ab_channel=%CE%95%CE%A1%CE%A4%CE%91.%CE%95. Από εκεί και πέρα, ας κερδίσει ο καλύτερος (και ο τυχερότερος που θα κάνει τη σωστή επιλογή αποδόσεων της Stoiximan)!
