Δεν παραιτείται με τίποτα ο Άρης Σερβετάλης, ο οποίος δέχεται από χτες κράξιμο για τις περί αμβλώσεων δηλώσεις του. Μία όψη της κριτικής ήταν, αναμενόμενα, ότι ένας άνθρωπος που δεν έχει καν μήτρα είναι λίγο τραβηγμένο να κάνει υποδείξεις στους ανθρώπους που έχουν. 24 ώρες μετά, ο γνωστός ηθοποιός επανέρχεται για να δείξει ότι ούτε αυτό το επιχείρημα μπορεί να τον κάμψει και με όπλο τη θεολογία και τη Θεία Πρόνοια (τι νομίζατε) δηλώνει ευθέως ότι θα συνεχίσει να έχει και να διατυπώνει τις απόψεις του για τις αμβλώσεις παρότι είναι άντρας. Όπως είπε: «Πετάω. Η σκέψη που υπάρχει πίσω απ’ τη φράση “να το πετάξει” είναι ότι ακόμα κι ένα τόσο σκληρό γεγονός όπως το ν’ αφήσει κανείς ένα παιδί στο δρόμο, ή σε κάποιον άλλο ή σε κάποιο ορφανοτροφείο είναι προτιμότερο απ’ το να πεθάνει αυτό το παιδί. Υπάρχει η πρόνοια του Θεού που αναλαμβάνει να το σκεπάζει, δίνεται η ευκαιρία στο παιδί να διαγράψει την δική του διαδρομή στη ζωή. Στην άλλη περίπτωση καταδικάζεται. Ο άνθρωπος έχει ψυχή απ’ την πρώτη στιγμή της σύλληψης του, αυτό είναι το πολύτιμο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, το έμβρυο δεν είναι ένας αριθμός κυττάρων, είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, μια εικόνα Θεού. Η διαφορά είναι πως στην εποχή μας δίνουμε σημασία μόνο στο σώμα, αδιαφορούμε γι’ αυτή την ψυχή. Αυτή όμως υπάρχει, φωνάζει. Είναι μια άποψη που διατυπώνω με αφορμή μια σχετική ερώτηση που μου έγινε έξω από το θέατρο μετά την παράσταση. Με όλον αυτό τον θόρυβο που προκλήθηκε, αναρωτιέμαι αν αυτός που κάνει την ερώτηση είναι έτοιμος ν’ ακούσει μια απάντηση. Αναρωτήθηκα γιατί ενδιαφέρει κάποιον η άποψη μου πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, γιατί να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση έξω απ’ το θέατρο μετά από μια παράσταση, πόσο μπορεί να ενδιαφέρει η άποψη ενός ηθοποιού. Δεν αισθάνομαι ότι η άποψη μου έχει κάποια αξία εφόσον όμως ρωτήθηκα οι πεποιθήσεις μου και αυτά που πρεσβεύω είναι πάνω και πέρα από την ιδιότητα μου και το φύλο μου, δεν χρειάζεται να είμαι γυναίκα για να κρίνω την πράξη την άμβλωσης. Δεν κρίνω το πρόσωπο αλλά την πράξη. Η ελευθερία του λόγου λένε πως είναι μια αρχή, ένα δικαίωμα που έχει κατακτηθεί σ αυτή την πολιτισμένη κοινωνία, όπως ακριβώς το δικαίωμα να ορίζει κανείς το σώμα του αδιαφορώντας για την ψυχή του.» Το σουρεάλ είναι ότι κατάφερε στο ίδιο το ποστ να την πέσει και στα ΜΜΕ που ασχολούνται μαζί του παρότι η μέρα που έκανε τη δήλωση ήταν η μέρα της διαδήλωσης για τα Τέμπη: «Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον μηχανισμό των ΜΜΕ που αναπαράγουν, σχολιάζουν και αφιερώνουν τηλεοπτικό χρόνο και ενέργεια στην απάντηση ενός ανθρώπου με αφορμή μια ερώτηση που διατυπώθηκε μια χειμωνιάτικη νύχτα έξω από ένα θέατρο, την ίδια ακριβώς μέρα που γίνεται μια μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Σύνταγμα και σε όλη την Ελλάδα για μια άλλη χειμωνιάτικη νύχτα χωρίς οξυγόνο, έξω από ένα τούνελ, μέσα σε δυο τρένα, δοχεία μαρτυρίου τόσων ανθρώπων που ζητούν δικαιοσύνη.» Η αλήθεια είναι ότι παρά τις αντιδράσεις, ξέρει ότι έχει και συμμάχους, όπως πχ την ηθοποιό Θεοφανία Παπαθωμά, η οποία είναι κι αυτή αρνήτρια αμβλώσεων: «Όταν η μαμά έχει στην κοιλίτσα της ένα μωράκι, έναν ζωντανό δηλαδή οργανισμό και πας και κάνεις το υπερηχογράφημα στους δύο μήνες, το πρώτο πράγμα που ακούς είναι η καρδούλα του. Το πιάνουν, το κομματιάζουν και το βγάζουν σε κομμάτια, άρα το σκοτώνουν, είναι δηλαδή ένας καθαρός φόνος. Η αυτοδιάθεση της γυναίκας και όλα τα σχετικά πρέπει να συζητηθούν. Εγώ σας ρωτώ: Αν το γεννήσεις το μωρό και έχει Σύνδρομο Down θα το σκοτώσεις; Αν το γεννήσεις το μωρό και έχει πρόβλημα, μετά δεν το σκοτώνεις. Άρα, στην κοιλιά μέσα – πάλι είναι ένας ζωντανός άνθρωπος, είναι μια ύπαρξη – πώς το σκοτώνεις μέσα στην κοιλιά; Ο καθένας λειτουργεί κατά συνείδηση, ανάλογα με το τι του επιτρέπει η συνείδησή του να κάνει, αυτό δεν μπορείς να το κρίνεις.» Εκεί που η φάση απογειώθηκε όμως ήταν όταν απάντησε για την υποπερίπτωση της εγκυμοσύνης από βιασμό. Εκεί, η Παπαθωμά απάντησε αφοπλιστικά ότι τα παιδιά μπορεί να γεννιούνται και με παρέμβαση του κάρμα των γονιών, οπότε κι αυτά legit είναι με τον τρόπο τους: «Υπάρχει η άποψη ότι τα μωρά έρχονται σε μια μαμά που τη διαλέγουν από το κάρμα της. Οπότε ακόμα και το παιδί ενός βιασμού είναι από το κάρμα του ανθρώπου που το κυοφορεί, εκεί ο καθένας ό,τι τον φωτίσει ο Θεός.» Μπορεί να μην τα πολυβρίσκουν στα θεολογικά, αλλά τα βρίσκουν.
