Πολλοί από εσάς μπορεί να είστε βιβλιοφάγοι, πολλοί μπορεί να είστε ορκισμένοι εχθροί με τη λογοτεχνία, το σίγουρο όμως είναι ότι εάν ζήσατε τα παιδικά σας χρόνια στη δεκαετία του 90, τότε μάλλον έχετε διαβάσει >1 βιβλία από τη θρυλική σειρά του R.I.Stine και έχετε ανατριχίασει πριν καν βγάλετε τις πρώτες σας τρίχες. Οι «Ανατριχίλες», ένα φαινόμενο που κατατρόπωσε την pop κουλτούρα στις παιδικές ηλικίες γεμίζοντάς το ράφι σου με πολύχρωμα βιβλία γεμάτα σκοτεινές ιστορίες, υπερφυσικές δυνάμεις, φανταστικά πλάσματα, στοιχειωμένα σπίτια, δηλαδή όλα όσα ένα παιδάκι θα τα πάσαρε μετά σε φίλους του λέγοντας ότι «είναι πραγματική ιστορία, το είδα με τα μάτια μου». Το γκελ που έκανε στα παιδιά ήταν τέτοιο, ώστε μετά από ένα σημείο κυκλοφόρησε και σε τηλεοπτική σειρά για όσους δε το ‘χαν καθόλου μετά βιβλία, οπότε τα μεσημέρια του Σαββάτου τα περισσότερα παιδάκια περίμεναν με αγωνία να δούν στον ΑΝΤ1 την ομώνυμη σειρά, η οποία, όπως πάντα δεν-ήταν-όπως-το-βιβλίο. Στο δημοτικό, συνήθως το «διαβάζω εξωσχολικά βιβλία» ήταν μια φράση που ισοδυναμούσε με κοινωνική αυτοκτονία και συνειδητή απόφαση ότι θα βαδίσεις το μοναχικό δρόμο του φυτού που διαβάζει και άλλα πράγματα επιπλέον από αυτά που του αναθέτει ο δάσκαλος. Όμως η λογοτεχνία για παιδιά που πάσαραν γονείς και δάσκαλοι στα παιδάκια μέχρι και πριν το ‘90, ήταν κυρίως περιπέτειες, ή vanilla ιστορίες όπως ο «Τρελαντώνης» της γιαγιάς του Αντώνη Σαμαρά, άντε και κανένα Τομ Σόγιερ στα χάη κέφια. Όταν όμως η δεκαετία του 80 πλησίαζε στο τέλος της, μια όμορφη μαυρίλα άρχισε απλώνεται πάνω από την pop κουλτούρα, με βιβλία και ταινίες με σκοτεινές θεματικές, όπως οι ταινίες του Tim Burton, τα Goonies, και αργότερα το Jumanji. Αυτή η μαυρίλα, που έφερνε μια παιδική προσέγγιση στο Horror, ήρθε μέσω του σινεμά, της τηλεόρασης και μέσω της σειράς βιβλίων «Ανατριχίλες» και στην Ελλάδα. Το πρώτο βιβλίο της σειράς Φυσικά τις «Ανατριχίλες» δεν τις έβλεπαν με πολύ καλό μάτι οι γονείς και οι δάσκαλοι, οι οποίοι έβλεπαν από τη μια ότι τα παιδιά ζητούν να διαβάσουν βιβλία, αλλά από την άλλη τα έβρισκαν να ξενυχτόυν στο κρεβάτι τους για να διαβάσουν στα κρυφά τι συμβαίνει στο Στοιχειωμένο Σπίτι, ή τι θα γίνει με Τα Αυγά Tέρατα Από Τον Άρη. Εάν σου έφερναν δώρο και το ξετύλιγες και έβλεπες ότι είναι βιβλίο, προφανώς και έτρωγες την ξενέρα της ζωής σου. Εάν όμως ξετύλιγες λίγο ακόμη και έβλεπες αυτό: «Η νύχτα της Ζωντανής Κούκλας», ευγενικός χορηγός του παιδικού εφιάλτη since 1993 Τότε ήξερες ότι έχεις να ρίξεις πολύ ξενύχτι, κοιτάζοντας με καχυποψία ό,τι λόυτρινο μπορεί να υπάρχει στο σπίτι. Μέσα σε αυτή τη 90s παραζάλη που έμπλεκε μέσα το υπερφυσικό, τον τρόμο, την αγωνία (και για κάποιο λόγο τη γλίτσα και τη χλαπάτσα), o R.I. Stein στα 48 του χρόνια το 1994 έγραψε το πρώτο βιβλίο της σειράς και μέσα σε 5 χρόνια είχε γράψει 62 βιβλιά, μερικές φορές ολοκληρώνοντας περίπου δύο βιβλία το μήνα, ένα ρυθμό ελαφρώς ταχύτερο με το ρυθμό συγγραφής της Εθνικής μας Συγγραφέως. Από αυτά, τα 32 κυκλοφορούν και στην Ελλάδα με τρομερή επιτυχία. Βιβλία με τίτλους όπως «Ανάσα για Βρικόλακες», «Αόρατος…για πάντα!», «Η μέρα του κακού κουνελιού», «Το πράσινο Αίμα» δίνουν μια ιδέα για τη θεματολογία. Φυσικά, εκτός από την τηλεοπτική σειρά και τα βιβλία, είχαν κυκλοφορήσει και κάρτες υπερατού για να εξάψουν κι άλλο τη φαντασία σας και για να σας φάνε και το υπόλοιπο χαρτζιλίκι. Εάν ψάξετε στη βιβλιοθήκη σας, ή στην αποθήκη σας, θα βρείτε σίγουρα κάποια βιβλιά «Ανατριχίλες». Εάν μάλιστα αποπειραθείτε να τα διαβάσετε τώρα, σίγουρα δε θα σας φανεί τίποτα τρομακτικό και εάν ανατριχιάσετε, μάλλον θα είναι από καθαρό και ατόφιο cringe. Ο λόγος όμως είναι απλός και έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Stein ήθελε να σας ψιλο-τρομάξει, αλλά δεν ήθελε να χεστείτε και πάνω σας. Πάντως, όπως δήλωσε ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Εntertainment Weekly, υπήρχε μια ιστορία στην οποία μάλλον το παράκανε με το horror δεδομένου ότι τα βιβλία του απευθύνονται σε παιδιά. Συνήθως οι εκδότες μου μου λένε “Κάντο πιο τρομακτικό!”, αλλά σε κάποια στιγμή, στις αρχές, έγραψα ένα βιβλίο «Ανατριχίλες» και όλοι σκέφτηκαν ότι το είχα παρακάνει. Ήταν ένα από τα πρώτα βιβλία της σειράς, με τίτλο «Το Κορίτσι που Ούρλιαξε “Τέρας”». Το κορίτσι αντιλαμβάνεται ότι η βιβλιοθηκάριος είναι τέρας. Αλλά κανείς δεν την πιστεύει. Στο αρχικό χειρόγραφο, η βιβλιοθηκάριος τρώει ένα παιδί. Και όλοι πίστεψαν ότι μάλλον το είχα παρακάνει. Έλεγαν «δε γίνεται να φαγωθεί ένα παιδί στις Ανατριχίλες». Οπότε το άλλαξα. Έβαλα μια μεγάλη λεκάνη με χελώνες στο γραφείο της βιβλιοθηκάριου. Και κάθε λίγο και λιγάκι η βιβλιοθηκάριος έπαιρνε μια χελωνίτσα και τη μάσαγε. Την έτρωγε. Που τελικά είναι καλύτερο απ’ το να τρώει παιδί. Είναι πιο τραγανό. Είναι πολύ πιο τραγανό. Και αυτό το ακούς κιόλας. Είναι πιο τρομακτικό, πιστεύω.
