Είναι γεγονός πως κάποια πράγματα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και να μη χρειάζονται καμία εξήγηση, δυστυχώς όμως προέχει η επιβίωση, οπότε τα βασικά μαθήματα πρέπει να γίνουν θέλοντας και μη. Όποια και όποιος έχει εμπειρία από τουαλέτες σε δημόσιους χώρους γνωρίζει πόσο εφιαλτική μπορεί να γίνει η κατάσταση όταν ο κόσμος έχει την καθαριότητα γραμμένη στα μέζεά του, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να πρέπει να διδαχθούν κάθε φορά τα στοιχειώδη. Κάτι τέτοιο συνέβη και σε αυτόν τον αγνώστων λοιπών στοιχείων εργασιακό χώρο. Το ζήτημα εδώ είναι ότι μετά την βασική πράξη κατάθεσης ψυχής (γνωστή και ως νούμερο 2), οι μη υπογράφοντες την ανακοίνωση χρήστες της τουαλέτας αρνούνταν να χρησιμοποιήσουν το βουρτσάκι (μιλάμε φυσικά για το περίφημο πιγκάλ), ώστε να μην μείνουν μόνιμα τα αναμνηστικά του χρόνου που πέρασαν και του κόπου που κατέβαλλαν στην τουαλέτα. Αναγνωρίζουμε πως οι άνθρωποι έχουν τη συνήθεια να αφήνουν τα σημάδια τους από την εποχή που ζωγράφιζαν βίσονες στους τοίχους των σπηλαίων, από την άλλη όμως είναι γεγονός πως η πολιτισμική αξία των ιχνών στην τουαλέτα είναι (τουλάχιστον) συζητήσιμη. [%contentAd3%] Έτσι λόγω όλων των προηγούμενων, κάποιος αναγκάστηκε να καταφύγει στο γραπτό λόγο προκειμένου να αναδείξει με έναν αναλυτικά αλλά εύληπτο τρόπο την ύπαρξη και τη χρησιμότητα του πιγκάλ: [break height=50] [break height=50] Σε μια εποχή που το καθήκον του να διδάξεις τον πλησίον σου όσα δε γνωρίζει αλλά πρέπει να μάθει παραμελείται όλο και περισσότερο, ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας αυτής της πράξης γίνεται ακόμη πιο σημαντικός. Το επόμενο βήμα είναι να μάθουν όλοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι (βλ ο κόσμος που θα πάει στρατό, κατασκήνωση κ.α.) πως η τούρκικη τουαλέτα ΔΕΝ προσφέρεται για να κάτσεις. Ναι, δυστυχώς υπάρχουν συνάνθρωποι μας που δεν το γνωρίζουν.
