Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τη σημερινή μέρα. Η ιστορική της σημασία είναι αδιαμφισβήτητη και η ζωντανή μνήμη, όχι μόνο των νεκρών και των αφηγήσεων της εξέγερσης του 1973, αλλά και των σύγχρονων κοινωνικών αδικιών που κάνουν τη ζωούλα μας μαρτύριο, δεν αφήνει ευτυχώς το Πολυτεχνείο να πεθάνει – παρά τις διαρκείς απόπειρες ένστολων σωμάτων, δυνάμεων καταστολής και πάσης φύσεως φασιστοειδών. Φυσικά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου κι οι ιστορικές συνθήκες που την γέννησαν έχουν γίνει πολλές φορές αντικείμενο κινηματογραφικών καταγραφών, και δεν είναι λίγα τα κλασικά ντοκιμαντέρ που προβάλλονται κάθε χρόνο είτε στη δημόσια τηλεόραση είτε σε πλήθος κοινωνικο-πολιτικών εκδηλώσεων, από γιορτές σχολείων μέχρι φοιτητικές καταλήψεις. Όλο και κάπου θα παίζουν και φέτος, οπότε ψαχτείτε. Κάποια ντοκιμαντέρ είναι υπερ-κλάσικς, όπως το Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974 του Παντελή Βούλγαρη, η Δικτατορία των Συνταγματαρχών του Ροβήρου Μανθούλη, και φυσικά το Εδώ Πολυτεχνείο του Δημήτρη Μακρή. Αν δεν τα έχετε δει ποτέ, σίγουρα αξίζει να τα τσεκάρετε. Αν όμως τα έχετε δει και θέλετε κάτι καινούριο, τότε έχουμε να σας προτείνουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον που παίζει να σας έχει ξεφύγει. Το 1974 ο Jules Dassin, γνωστός για τα σπουδαία noir του σαν το The Naked City και Night and the City, αλλά και για τις συνεργασίες με τη Μελίνα Μερκούρη σε ταινίες σαν το Never on Sunday και το Topkapi, έφτιαξε μια low budget ταινία στη Νέα Υόρκη για την Χούντα στην Ελλάδα και την αντίσταση των φοιτητών. Παρά το μηδενικό μπάτζετ, βέβαια, στην ταινία εμφανίζονται τεράστιες προσωπικότητες όπως οι Lawrence Olivier, Maximillian Shell και Arthur Miller δίπλα στους δικούς μας Μίκη Θεοδωράκη, Μελίνα Μερκούρη και Γιάννη Μαρκόπουλο. Η πειραματική αυτή ταινία ολοκληρώθηκε την ίδια ακριβώς στιγμή με την πτώση της Χούντας και έτσι δεν κυκλοφόρησε ποτέ κανονικά στις αίθουσες. Μπορείτε να την δείτε ολόκληρη εδώ:
