Είναι Δεκέμβρης του 2016, ο καιρός είναι γλυκός, κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Φίλιππος Πλιάτσικας επιστρέφει με νέο υλικό, παρέα με το καινούριο του κολλητάρι B.D. Foxmoor. Και εγένετο “Ο Λογαριασμός”, το άσμα του νέου αχτύπητου και αρκούντως “μπροστά” διδύμου, που έρχεται για να συνδυάσει τη γλυκιά πικρία του “Μοναξιά μου Όλα” με το απόσταγμα του βλοσυρού στόματος του B.D., φλέμα ώριμο και μεστό μετά από τόσα χρόνια στη low bap. Δεν χάνουμε χρόνο και περνάμε κατευθείαν στους στίχους, όσο η κιθάρα του Φίλιππου υγραίνει το ήδη αρκετό υγρό κύμα που σκάει στην ακτή του βίντεο κλιπ: Πέρασα τόσα πολλά μέχρι να βρω ένα μέρος Που χει ησυχία να σταθώ, ένα ξέφωτο στο θέρος Μίνιμαλ, απλό μπάσιμο που, από την αρχή, σε ταξιδεύει fast-track μέσα απ’ όλη την Οδύσσεια του Φίλιππου, για να καταλήξει σε μια ήσυχη ερημική παραλία της Ιθάκης του, λουσμένη από το φως του αιώνιου θέρους της. Που είναι αιώνιο γιατί είναι Ελλάδα κι έχουμε ήλιο, φως και ελιές, παρότι ελιές δεν παίζουν, γιατί, μάλλον, τις φάγαν σε μεζεκλίκι όταν γράφανε τους στίχους. Που δεν το πιάνουν θύελλες και άγριες καταιγίδες Που χει απάγκιο και φωτιά, να διώξει τις λεπίδες Μακριά από κάθε κακοτοπιά του καιρού αλλά και κάθε επώδυνη και αιματηρή σκέψη του παρελθόντος που άφησε πίσω του ο στιχουργός, σαν ένα καταφύγιο από την “Τέλεια Καταιγίδα” του Wolfgang Petersen, με φωτιά που θα κάψει και θα λιώσει κάθε λεπίδα, κάθε ξυράφι, κάθε αυτοκτονική σκέψη που σου γεννά η ακρόαση 3 ωρών σερί Αλκίνοου Ιωαννίδη ή 6 ισοδύναμων ωρών των Φινλανδών gothic metallers Sentenced. Και βάζω κάτω ένα χαρτί να λογαριάσω τη ζωή μου Να γράψω για όσα έγιναν κι όσα ποθεί η ψυχή μου Και δώστου, λοιπόν, απώθηση των κακών αναμνήσεων και των λαχταριστών πόθων σε ένα κομμάτι τετραδίου Skag (λογικά ανακυκλωμένου), κι ενώ, σαν άλλος Σόιμπλε, ο Φίλιππος αναρωτιέται αν έζησε πάνω από τις δυνατότητές του, ατενίζοντας τη λυπητερή το λογαριασμό που του επιφύλαξε η ζωή του. Μα πριν προλάβω να σκεφτώ, παίρνει ο αέρας τα χαρτιά μου Με βρίσκει όπου κι αν κρυφτώ, στο ξύπνιο και στα όνειρά μου Τελικά, βέβαια, το καταφύγιο αποδεικνύεται παπάρια απάνεμο και ο αέρας έρχεται να σηκώσει στον αέρα αποδείξεις, λογαριασμούς, σκέψεις και στιχάκια, σε μια εξαιρετικά δοσμένη αλληγορία, που βοηθά το Φίλιππο να κατανοήσει πως, όσο και αν προσπαθήσει, το θυελλώδες παρελθόν του πάντα θα τον κυνηγά και θα τον φτάνει, σε όποια αραχνιασμένη γωνιά της συνείδησης του κι αν κρυφτεί προσωρινά, με πέπλο αδιάβροχο να τον καλύπτει το Εγώ του. Κι εκεί είναι που χώνεται σαν φωνή συνείδησης ο B.D. Foxmoor, να κρατήσει όρθιο το Φίλιππο που καταρρέει σαν χάρτινος πύργος ενός μικρού παιδιού που είδε τη μάνα του να ανοίγει ξαφνικά και τη μπαλκονόπορτα και την πόρτα του δωματίου, με το ρεύμα να τον κάνει θρύψαλα. Πέρασα τόσα πολλά, μέχρι να βρω ένα μέρος Ο Φίλιππος μοιρολογεί το μάταιο της αναζήτησής του. Και τότε κρύφτηκα για λίγο στη σιωπή Κει που δε φτάνουν της ντροπής τα ουρλιαχτά Η φωνή του αποκαλύπτει ένα φωτεινό και συνάμα σκιερό μονοπάτι, μακριά από τις κακές σκέψεις, μακριά από τις απειλές και τα ουρλιαχτά του Εκείνου, το μονοπάτι της σιωπής, που οδηγεί σε ένα underground bar, χωρίς ντάπα-ντούπα, χωρίς πολύ κόσμο, μόνο για το Φίλιππο και το μπάρμαν, το Υπερ-Εγώ του. Πήρα στα χέρια ένα χαρτί Ο Φίλιππος, ζαλισμένος, θυμάται μία-μία τις κινήσεις του πριν φυσήξει ο αέρας του παρελθόντος. Μα ήρθαν μαζί μου όσα στη βιάση μου είχα πει Όσα αλυχτούσα κι όσα σκεφτόμουν δυνατά Η φωνή προειδοποιεί ότι οι καταστροφικές σκέψεις μπορούν ακόμα κι εκεί να κυνηγήσουν σαν Ερινύες και σαν Μαινάδες το Φίλιππο, θυμίζοντάς του όλα εκείνα που μάταια παλεύει να πνίξει στον άσπρο πάτο των πιοτών και στις βαθιές, ανήσυχες και ανάποδες τζούρες καπνού. Έγραφα και “κάποια λέξη που χάνουμε, σίγουρα αρκετά έντεχνη” Ο Φίλιππος βυθίζεται ακόμα πιο πολύ στο προσωπικό του έρεβος. Από τα σκόρπια και τα αμοίραστα όσα σώθηκαν Τ’ απλωσα μπρος μου κι έφτιαξα ένα χαλασμό Η φωνή τον καλεί να σηκωθεί, να παλέψει όπως ο Γκάνταλφ το Μπάλρογκ τα απωθημένα του και να μη φοβηθεί τη φλόγα της σύγκρουσης στα Λουλουδάδικα της συνείδησής του, αλλά να επιδιώξει τα δακρυγόνα, τις προσαγωγές, τις συλλήψεις, τους τραυματισμούς, τον αναγκαίο χαλασμό πριν την κάθαρση. Τα λάθη μου και τα γιατί Φίλιππε, κουράγιο, τελειώνει. Μπροστά μου τα πληρωμένα απλώθηκαν Κάποια χρεώματα, κάποια στο λογαριασμό Η φωνή καλεί το Φίλιππο να πιει το πικρό ποτήρι του λογαριασμού, σαν αντιβιοτικό που σου δίνει η μαμά σου για την ωτίτιδα και σου χαλάει το στόμα, σαν την τελευταία κουταλιά από τις φακές που σε πιέζει η γιαγιά να φας για να νιώσεις δυνατός, σαν άλλος μαλλιαρός Σαμσών, φρεσκολουσμένος μπρος στη Δαλιδά σου. Κι ας μην του αξίζει να πληρώσει μόνος του τη δυσβάσταχτη λυπητερή της σκοτεινής της υπόγειας της ταβέρνας. Κι ο Φίλιππος σηκώνεται και ξανατραγουδά το ρεφρέν, με τη φωνή να αβαντάρει, ενόσω το σεντούκι των αναμνήσεων καίγεται, σαν τη Ρώμη υπό το Νέρωνα, σαν την Ηλεία από το Στρατηγό Άνεμο. Και βάζω κάτω ένα χαρτί (εκεί αν τύχει και κρυφτείς) να λογαριάσω τη ζωή μου (πριν γυρισμό ξανά σκαρώσεις) Να γράψω για όσα έγιναν (με σένα να λογαριαστείς) κι όσα ποθεί η ψυχή μου (και κάτι θα πληρώσεις) Και ο εσωτερικός αγώνας του Φίλιππου αρχίζει ξανά ή, μάλλον, κορυφώνεται αναγεννημένος, με θάρρος νέο και ηθικό ακμαιότερον, με επίγνωση του αναπόφευκτου της σύγκρουσης αλλά και της απόλυτης αναγκαιότητάς της για να επέλθει η κάθαρσις, που λέγανε και οι αρχαίοι τραγωδοί. Μα πριν προλάβω να σκεφτώ (x2), παίρνει ο αέρας τα χαρτιά μου (x2) Με βρίσκει όπου κι αν κρυφτώ (x2), στο ξύπνιο και στα όνειρά μου (x2) Κι όσο κι αν το παρελθόν συνεχίζει να κάνει παρεμβολές, ένα πια ο Φίλππος και ο B.D., το αντιμετωπίζουν σαν αυτό που είναι. Έντεχνα στιχάκια χωρίς ιδιαίτερο νόημα σε ρυθμό 9/8, σε ένα “απρόσμενο, συγκλονιστικό ζεϊμπέκικο”, που λέει και η περιγραφή. Μετανοείτε.
