Απ’ τα συμβάντα που απασχόλησαν την επικαιρότητα την τελευταία εβδομάδα, ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε από τα μέσα στον εμπρηστικό μηχανισμό που τοποθετήθηκε στο εξοχικό του Κώστα Σημίτη στην Κόρινθο. Σύμφωνα με το δελτίο ειδήσεων του Σκάι, την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε «η οργάνωση ‘Αναρχικοί/-ες’», άποψη την οποία επαναλαμβάνει και ο Μάνος Τσαλδάρης σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» του σαββατοκύριακου, συμπληρώνοντας μάλιστα ότι «η ίδια οργάνωση είχε αναλάβει και την επίθεση σε καφετέρια των Εξαρχείων, η οποία σύμφωνα με πληροφορίες παρακολουθούνταν από την ΕΥΠ». Με μια γρήγορη ματιά (εδώ, εδώ, εδώ, εδώ ή εδώ), εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η υπογραφή «Αναρχικοί/-ες» δεν αφορά κάποια συγκεκριμένη οργάνωση, αλλά αποτελεί απλή επωνυμία που σκοπό έχει να προσδόσει ιδεολογικό στίγμα σε μία πρωτοβουλιακή μεμονωμένη δράση. Με λίγη κοινή λογική (ή καλύτερη έρευνα), οι δημοσιογράφοι του Σκάι και ο κ. Τσαλδάρης στην Εφ.Συν., θα καταλάβαιναν ότι δεν είναι δυνατόν μία οργάνωση να υπογράφει αναλήψεις ευθύνης για εμπρηστικές επιθέσεις σε πολλαπλά μέρη της Ελλάδας τη μία στιγμή και την άλλη να δηλώνει μέσω αφίσας ότι θα βρίσκεται σε καλέσματα σε δικαστήρια, σε συναυλίες, σε μικρής έκτασης συγκεντρώσεις ή ακόμα και σε εκδηλώσεις τύπου χαριστικά παζάρια. Επίσης, αν συνυπολογίσουμε και το παλιότερο αντίστοιχό της, το σκέτο «Αναρχικοί», θα μιλούσαμε για μια πολυπληθή οργάνωση με παγκόσμια δράση απ’ τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, την οποία τα εγχώρια media μάλλον δεν θα χρειάζονταν κοντά 40 χρόνια για να εντοπίσουν. Καταλαβαίνουμε τη γοητεία του πανικού και της αίσθησης του πρωταγωνιστικού ρόλου στο «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», αλλά χωρίς την ανάλογη έρευνα καταλήγεις σαν τον Κερκ Ντάγκλας στο «Τελευταίο Ατού».
