Από τα κινηματογραφικά genres που έχουν κατά καιρούς κηρυχθεί νεκρά, μάλλον κανένα άλλο δεν έχει επιστρέψει τόσες φορές και με τόση ένταση όσο το western – και μάλιστα αναζωογονημένο και κινούμενο με νέα ορμή και νοηματοδότηση κάθε φορά. Έτσι κι αλλιώς, η πορεία του western ως κινηματογραφικού είδους είναι στενά αλληλένδετη με την ίδια την πορεία της μαζικής κινηματογραφίας από τη γέννησή της μέχρι σήμερα. Όπως γράφαμε με αφορμή το υπέροχο The Sisters Brothers που κυκλοφόρησε την προηγούμενη βδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες: «Από τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα μέχρι και το peak του είδους στα 50s, το western ήταν ταυτόσημο με το αμερικάνικο σινεμά. Έπειτα, και μετά την έλευση του New Hollywood από τη δεκαετία του ’60 κι έπειτα, το western βρίσκεται μάλλον σε μια διαδικασία συνεχούς επανανακάλυψης και επανιστορικοποίησης, σε μια διαδικασίας διαρκούς διαπραγμάτευσης της σχέσης με το αμερικάνικο παρελθόν και την αμερικάνικη ταυτότητα. Μετά την κλασική εποχή του western, βέβαια, σημεία-σταθμοί σ’ αυτήν την διαδικασία ήταν το ριζοσπαστικό ρεβιζιονιστικό (ή και ψυχεδελικό) western των 60s και 70s, η pop αναγέννηση της americana μυθολογίας μέσα (και) από τα μεγάλα epic westerns, η κοινωνιολογική ματιά των σύγχρονων neo-western από τα 90s και μετά, αλλά κι ένα πλήθος meta ή πιο ελεύθερων προσεγγίσεων που έχουμε δει τα τελευταία 10-15 χρόνια». Δεν αντιλέγουμε, οι αναβιώσεις του western κατά τις τελευταίες δεκαετίες συχνότατα έχουν αποτελέσει πρόσφορο πεδίο για άψυχα remakes κλασικών ταινιών ή ευκαιρίες για ασκήσεις ύφους σε ένα κλασικό είδος εκ μέρους νέων δημιουργών, χωρίς ιδιαίτερη ψυχή ή περιεχόμενο. Εξίσου συχνά, όμως, το western έχει αποδείξει πως η κινηματογραφική του μυθολογία μπορεί να έχει ακόμα μεγάλο ιστορικό ή υπαρξιακό βάρος, είτε ως αναστοχασμός πάνω στην απαρχή της μοντέρνας αμερικάνικης καπιταλιστικής κοινωνίας του 19ου αιώνα είτε ως μεταφορά του western κώδικα στην δραματουργία που αφορά τη σύγχρονη αμερικάνικη ενδοχώρα. Ήδη τα 00s και τα 10s έχουν δώσει δυνατές φουρνιές μοντέρνων western, τόσο από μεγάλους δημιουργούς που θέλησαν να πειραματιστούν με είδος όσο κι από νέους σκηνοθέτες που βρήκαν σ’ αυτήν την κινηματογραφική γλώσσα έναν τόπο όπου μπορεί να ξεδιπλωθεί η καλλιτεχνική τους πρόταση. [%contentAd%] Έτσι, για να μην τα πολυλογούμε, μαζέψαμε τα 10 αγαπημένα μας western από την τελευταία δεκαετία, δηλαδή από το 2010 μέχρι σήμερα, ώστε να αποδείξουμε έμπρακτα ότι το είδος είναι κάθε άλλο παρά νεκρό. Θα μας επιτρέψετε, βέβαια, να σημειώσουμε ότι επιλέξαμε να αφήσουμε απ’ έξω ταινίες που διαδραματίζονται στο σήμερα αλλά κρατάνε μια ισχυρή western ατμόσφαιρα (μιλάμε για πράγματα πανέμορφα όπως το Hell or High Water ή το The Rider), ώστε να εστιάσουμε σε πιο καθαρόαιμα western που αφορούν την παραδοσιακή μυθολογία του Old West και του Wild Frontier στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. True Grit (2010) Ε, ναι. Η ταινία των αδερφών Coen ήταν η πρώτη τους καθαρόαιμη βουτιά στο western ύφος κι ήταν μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες του ντουέτου εδώ και κάμποσα χρόνια – χωρίς να είναι και αριστούργημα βέβαια. Μακάρι και το περσινό The Ballad of Buster Scruggs να είχε κάτι απ’ αυτήν την λεπτή ισορροπία. Meek’s Cutoff (2010) Γενικά, δεν συνηθίζεται να βλέπουμε ιδιαίτερα γυναίκες σκηνοθέτιδες στο είδος, αλλά η ταινία της Kelly Reichardt μας βάζει σε σκέψης μήπως θα έπρεπε να συμβαίνει συχνότερα, μιας και το Meek’s Cutoff ήταν ένα υπέροχο, σκληρό, υπνωτικό western επιβίωσης. Django Unchained (2012) Ναι, ΟΚ, Tarantino, γνωστά πράγματα. Παρόλο που σίγουρα δεν συγκαταλεγόμαστε στους μεγαλύτερους fans του δημιουργού (πόσο μάλλον κατά την τελευταία 10ετία), το Django Unchained ήταν ένα αδιανόητα διασκεδαστικό πράγμα που δε σ’ άφηνε να κοιτάξεις αλλού ούτε δευτερόλεπτο. The Homesman (2014) Η ταινία του Tommy Lee Jones σίγουρα δεν αποτελεί καμιά ιδιαίτερα ανανεωτική πρόταση για το είδος, αλλά έχει κάτι απ’ τη ψύχραιμη μεγαλοπρέπεια των παλιών epic western που δε συναντάς πλέον εύκολα στο αμερικάνικο σινεμά. Επίσης, έχει μια πανέμορφη ερμηνεία από την Hillary Swank. Bone Tomahawk (2015) Λοιπόν, πάντα μου έκανε εντύπωση που δεν υπάρχουν περισσότερες western/horror ταινίες, δεδομένου του πόσο έντονα είναι αποτυπωμένη η Παλιά Δύση στο σινεμά ως παγίδα θανάτου. Όπως και να ‘χει, η ταινία του S. Craig Zahler (άρχοντα στο μετα-ματσό σινεμά) είναι ένα υπόδειγμα παράξενης και βίαιης μίξης ειδών που, εμάς τουλάχιστον, μας έπεισε. Slow West (2015) Σ’ ένα από τα πιο απρόσμενα ντεμπούτα εκείνης της χρονιάς, ο Σκοτσέζος John Maclean έφτιαξε ένα action/western βραδείας καύσεως που επωφελείται τα μάλα από τον υπέροχα συγκρατημένο ρυθμό και τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του – ανάμεσά τους κι ο λατρεμένος Michael Fassbender. Godless (2017) Εδώ κλέβουμε λίγο, μιας κι είναι σειρά αντί για ταινία. Από την άλλη, βέβαια, το Godless του Scott Frank είναι μια από τις πιο κινηματογραφικές σειρές των τελευταίων χρόνων. Και για να μην ξεχνιόμαστε, στα θετικά συγκαταλέγεται πάντα το να έχεις για παραγωγό στον Steven Soderbergh. Bisbee ’17 (2018) Είναι μια αληθινά ιδιαίτερη περίπτωση το Bisbee ’17, το ντοκιμαντέρ που αφηγείται την ιστορία μιας μικρής πόλης στα σύνορα Αριζόνας και Μεξικού, όπου πριν από 100 χρόνια απελάθηκαν 1200 μετανάστες εργάτες. Ένα προλεταριακό western τεκμηρίωσης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε αν το πετύχετε κάπου. Damsel (2018) Δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν άρεσε γενικά αυτή η ταινία, αλλά το Damsel των αδερφών Zellner ήταν μια εξαιρετικά ευπρόσδεκτη παιχνιδιάρικη ματιά πάνω στο western, έχοντας να επιδείξει υπέροχη φωτογραφία, ειρωνικό χιούμορ και δύο εντυπωσιακές ερμηνείες από Robert Pattinson και Mia Wasikowska. The Sisters Brothers (2018) Όπως είπαμε και προηγουμένως, έχουμε αναφερθεί ήδη εκτενώς στο The Sisters Brothers. Αν πράγματι θέλετε ένα σκοτεινά κωμικοτραγικό western, μην αμελήσετε να το δείτε στα σινεμά.
