Το πρώτο αφιέρωμα που κάναμε στα σνάκ που τρώγαμε μικροί ήταν μάλλον μικρό, καθώς μας θυμίσατε πολλά που έπρεπε να έχουν καταγραφεί. Πάμε λοιπόν να διαλέξουμε τα καλύτερα και να βγάλουμε το part 2. Τσίχλες “Shock” Τσίχλες “φάρσες” σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις. Η πρώτη ήταν το κουτάκι με τις παραλληλόγραμες τσίχλες από το οποίο προεξείχε η μια. Αν την τραβούσες πάθαινες ηλεκτροπληξία. Η δεύτερη ήταν στο ακριβώς ίδιο σχήμα μόνο που αντί να σε ηλεκτρίζει σου έπιανε το χέρι σαν ποντικοπαγίδα. Η τρίτη επιλογή (και αγαπημένη μας) ήταν μια βρώσιμη τσίχλα η οποία είχε τόσο κακή και ξινή γεύση που σου δημιουργούσε πονοκέφαλο. Δεν ξέρω για σας, εμάς πάντως, μας πονούσαν τα μηνίγγια. Γλυφιτζούρια “whistle pops” Σε γεύσεις για όλα τα γούστα. Προφανώς και δεν τα αγόραζες για αυτόν τον λόγο όμως. Αν ήθελες καλό γλειφιτζούρι πήγαινες στα Chupa Chups που είχαν και μια τσίχλα “να” μέσα. Το όλο θέμα ήταν η σφυρίχτρα. Οι απόκρυφοι ήχοι που έβγαζε ξυπνούσαν τον μικρό βουκόλο που έκρυβες μέσα σου. Είναι αρκετό για να καθοδηγήσεις ολόκληρο κοπάδι από πρόβατα ή στην χειρότερη να υπνωτίσεις μια κόμπρα. “Nutella sticks” Κατά πάσα πιθανότητα δεν τρώγαμε την αυθεντική νουτέλα αλλά κάποια απομίμηση. Το θέμα είναι όμως οτι ήταν πάντα μια μικρή απόλαυση. Έτρωγες νουτέλα ουσιαστικά με τα χέρια οπότε ήταν αρκετό. Σε αυτό το σημείο να κάνουμε και μια αναφορά στις μικρές καρδούλες που ήταν γεμισμένες μισές-μισές με πραλίνα και βανίλια. Την διαφορά την έκανε αυτό το σπατουλάκι που υπήρχε στην συσκευασία! Σοκολατούχα “Mars Drink Caramel” και “Milko Φράουλα” Ναι, οκ. Υπήρχαν πολλά σπουδαία σοκολατούχα. Από το Carnation ως το Hemo, από το Yoko Choko μέχρι και το Super caotonic. Αυτό που δεν καταλάβαμε ποτέ, ήταν γιατί πέρασαν σαν διάτοντες αστέρες από την ζωή μας και εξαφανίστηκαν το Mars Caramel και το Milko φράουλα. Εκπληκτική γεύση αμφότερα, έπρεπε να μείνουν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Σοκολάτες “Disney family” Μας τις θύμισε η αγαπημένη μας Χολή από την σελίδα της στο facebook. Μια τετράδα από σοκολατάκια, γάλακτος στην περίμετρο και λευκή στο κέντρο. Δεν θα πούμε πολλά, μόνο οτι επεσήμαναν και οι υπόλοιποι. Ναι, τρώγαμε πρώτα με ευλαβεια το περίγραμα και αφήναμε στο τέλος τον χαρακτήρα. Άμα το πετυχαίναμε θα ήταν μια καλή μέρα. Ορίστε και η διαφήμιση. “Pop Rocks” Μια σκόνη που απλά έβαζες στο στόμα και έκανε “κρίτσι, κρίτσι”. Νόστιμο όσο λίγα και πολύ fun. Αν έπαιρνες την συσκευασία που είχε γλυφιτζούρι κόκα κόλα μπορόυσες να πιάσεις και τα τελευταία μέσα στο σακουλάκι. Αν όχι, έγλυφες το μικρό δαχτυλάκι και έκανες την γεώτρηση.. Παγωτά “Taco” vs “Havana” Αν δεν κάνουμε λάθος έβγαιναν και τα δύο από την Algida. Επίσης είχαν και τα δύο την ίδια γεύση. Το θέμα ήταν αν προτιμούσες να το παίξεις Μεξικάνος στην μεσημεριανή σου σιέστα ή Κουβανός λαθρέμπορας με μια πουράκλα τόση. Χυμός “Capri Sun” Μέτριος χυμούλης αλλά με την δική του καινοτομία στο σακουλάκι. Κλασσικό “δώρο” από την μαμά στην παραλία. Κατά πάσα πιθανότητα οι μαμάδες πιστεύανε οτι το μεταλιζέ περιτύλιγμα βοηθούσε για να μην χαθούν οι βιταμίνες. Οτι μιλάμε για έναν συμπυκνωμένο χυμό δεν παίζει ρόλο. Αυτό που δεν ήξερεν οι μαμάδες ήταν πως αν ποτέ το παιδί κατάφερνε να βάλει το καλαμάκι στην τρύπα ο χυμός γινόταν ένα πρώτης τάξης νεροπίστολο. Αν είχες και την τσίχλα “ένα μέτρο” μαζί σου δεν ένιωθες απλά επικίδυνος…ήσουν ίδιος ο John Rambo
