Η χρυσή εποχή του Γιώργου Μητσικώστα στο early-00s Alter είχε πολλές μιμήσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι κορυφαίες τις καριέρας του: ο Ψωμιάδης, ο Κακαουνάκης, ο Πρέκας και πολλοί ακόμα. Μα υπήρχε μία συγκεκριμένη μίμηση, ενός συγκεκριμένου προσώπου, που έπαιζε σε εντελώς άλλο γήπεδο από τις υπόλοιπες: ενός ανθρώπου που μας έχει προβληματίσει πολλές φορές το γεγονός πως κανείς δεν τον μαζεύει με απόχη και ο οποίος είναι -πλέον- ένα από τα πιο σίγουρα στοιχήματα για σπάσιμο των γραφικόμετρων στη νέα Βουλή: ο Κώστας Ζουράρις. Ο Ζουράρις του Μητσικώστα δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πιο πετυχημένη του μίμηση. Μα κανείς δεν παραπονέθηκε ποτέ για αυτό: οι εμφανίσεις του σε τηλεπαράθυρα και ο σχολιασμός της επικαιρότητας ήταν μόνο η αφορμή για τη συγγραφική ομάδα της εκπομπής (τους Λάκη Μπέλλο, Μάνο Βουλαρίνο, Θύμιο Καλαμούκη και λοιπούς) να ξεσαλώσουν με κάθε μα κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του καθηγητή πανεπιστημίου. Η τάση του Ζουράρι να χρησιμοποιεί λέξεις που μόνο ο ίδιος ισχυρίζεται πως υπάρχουν, θα μπορούσε να μπλοκάρει τους κειμενογράφους. Πως να παρωδήσεις τον άνθρωπο που έχει κυκλοφορήσει, στα εντελώς σοβαρά, βιβλία με τίτλους όπως “Άθλια Άθλα Θέμεθλα”, “Ουρανίας πέρι ήγουν περί χαρουπιάς χαροποιού κενώσεως” και “Μισγάγκεια Απερινόητη“; Ε, ο Μητσικώστας και το τιμ του το κατάφεραν. Ω ναι, πόσο το κατάφεραν: Ζουράρις εναντίον Κακαουνάκη: Ω Πορδή των Θεών Ζουράρις εναντίον Ανδρουλάκη: “Σκώληκα της μουεμικής παρλαμούρας” Ζουράρις εναντίον Βέλτσου: Καμύ και Δέρνει Και το απόλυτο combo: Ζουράρις εναντίον Βέλτσου εναντίον Κακαουνάκη Απαραίτητο bonus, η πραγματική συζήτηση που ξεπέρασε ακόμα και αυτές του Μητσικώστα:
