O ρατσισμός και η ξενοφοβία είναι διαχρονικά μια εξαιρετικά δημοφιλής μπίζνα στην Ελλάδα, μια χώρα που διδάσκει ΚΑΙ επιχειρηματικότητα από τότε που οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια . Όσοι πολιτικοί το χρησιμοποίησαν για να παρουσιαστούν σαν υπερασπιστές κάποιας καθαρότητας για να βγει το μεροκάματο και η βουλευτική σύνταξη άλλοι τόσοι συγγραφείς, καναλάρχες, εκδότες και δημοσιογράφοι σε όσα εισαγωγικά θέλετε, έχουν βγάλει το ψωμάκι τους διαχρονικά προωθώντας το ρατσισμό με όλους τους δυνατούς τρόπους. [break height=50] Έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν με μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας: όταν οι γηγενείς έλληνες έκαναν πογκρόμ, λήστευαν και δολοφονούσαν τους έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Αυτή είναι μία από τις πρώτες επίσημες εμφανίσεις του ρατσισμού στην Ελλάδα, μιας και όπως σημειώνεται στο άρθρο, οι ρατσιστικές αντιλήψεις πέρα από τις εισβολές σε καταυλισμούς “τουρκόσπορων”, εμφανίστηκαν και σε δηλώσει κρατικών αξιωματούχων, βουλευτών και σε άρθρα εφημερίδων δεκαετίες πριν ο Θέμος Αναστασιάδης έρθει να κάνει τις ζωές μας πλουσιότερες. O Νίκος Κρανιωτάκης, μοναρχικός εκδότης του “Πρωινού Τύπου”, θα απαιτήσει το 1933, στην εφημερίδα του, να φορέσουν οι πρόσφυγες κίτρινα περιβραχιόνια για να τους ξεχωρίζουν και να τους αποφεύγουν οι Έλληνες. Η μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα είχε πολλά και πολύ διαφορετικά θέματα να ασχολείται (χούντες, Μακρονήσους, παρακράτος και άλλα όμορφα) και επίσης μια τεράστια φυγή ελλήνων πολιτών σα μετανάστες και επίσημα από το 1960, οπότε ο ρατσισμό μπήκε για λίγο στον πάγο. Σαν κάθε διαχρονικό εμπόρευμα, στην πρώτη ευκαιρία επανεμφανίστηκε τη δεκαετία του ’70, όταν οι πρώτες (πολύ μικρές σε μέγεθος) κοινότητες προσφύγων και μεταναστών αναπτύχθηκαν στην Αθήνα. Meanwhile, οι έλληνες μετανάστες αντιμετωπίζονταν σαν κομμάτια κρέας στο εξωτερικό: «Οι Γερμανοί βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες ζητούσαν “τεμάχια” (έτσι τους αποκαλούσαν), νέους, υγιείς ανθρώπους, για να εργαστούν στη βαριά βιομηχανία και τα ορυχεία.» [break height=50] Η πηγή που μας κέντρισε το ενδιαφέρον είναι ο Θανάσης Βέμπος , που διαθέτει ένα αρχείο εφημερίδων που πολλοί θα ζήλευαν, ένα κομμάτι του οποίου είναι εξαιρετικά διδακτικό για την ιστορία της ξενοφοβίας στην Ελλάδα. Aς γίνει ας πούμε μια αντιπαραβολή αυτού του πρωτοσέλιδου: [break height=50] με αυτό: Εφημερίδα Ακρόπολις 26.10.1980 [break height=50] Ο δείκτης μας εδώ πέρα είναι κυρίως η εφημερίδα Ακρόπολις, διαχρονικό έντυπο αποκούμπι για κάθε τίμιο ακροδεξιό τότε που ο Στέφανος Χίος πήγαινε ακόμα λύκειο. Ας το πάρουμε από την αρχή όμως. Τη δεκαετία του 1970 είναι που αρχίζουν να έρχονται σε υπολογίσιμες ποσότητες οι πρώτοι μουσουλμάνοι μετανάστες, Παλαιστίνιοι λόγω συνεχόμενων πολέμων και διενέξεων με το Ισραήλ (από τον πόλεμο των Έξι Ημερών μέχρι το Μαύρο Σεπτέμβρη στην Ιορδανία και τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ) και Πακιστανοί μετά από deal του Μακαρέζου της Χούντας με την κυβέρνηση του Πακιστάν. Πρώτους τους έφεραν δηλαδή οι ακροδεξιοί χουντικοί. Surprise; Ακρόπολις 16.5.1974 [break height=50] Eνδεχομένως να σχετίζοντα κάπως και οι πολεμικές συγκρούσεις που εμπλεκόταν το Πακιστάν εκείνη την περίοδο. Όποτε υπάρχουν πρόσφυγες, γενικά υπάρχουν και μια ντουζίνα πολεμικές συρράξεις. Επίσης το ’73 μετά το Γιομ Κιπούρ υπήρξε και η παγκόσμια πετρελαϊκή και μετέπειτα οικονομική κρίση. Γενικά γινόταν χαμός: «Από πληροφορίες (επίσημες και ανεπίσημες) που συγκεντρώσαμε 30.000 περίπου Ασιάτες και Αφρικανοί βρίσκονται και εργάζονται αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα. Από αυτούς μόνο οι 7.000 είναι εφοδιασμένοι με κανονική άδεια εργασίας. Η παραμονή των υπολοίπων 23.000 είναι παράνομη. Όπως παράνομη είναι και η απασχόλησί τους σε διάφορα εργοστάσια, περιβόλια, ταβέρνες, γκαράζ κ.α. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους ξένους είναι Πακιστανοί… Την τελευταία τριετία άρχισαν να μας έρχωνται μέσω Τουρκίας”. Στη δε Αφρική υπήρχαν κυριολεκτικά αμέτρητοι πόλεμοι, αντιαποικιακοί. εμφύλιοι, εξεγέρσεις, επεμβάσεις, τόσοι που πραγματικά δε μπορούν να μετρηθούν. Στη διεύθυνση της εφημερίδας πήραν μια χαρά με τη Μεταπολίτευση: Ακρόπολις 26.1.1975 [break height=50] Παρατηρούμε ότι η επιχειρηματολογία είναι επίσης κλασσική κι αγαπημένη: «Χιλιάδες ‘έγχρωμοι’ από το Πακιστάν (οι περισσότεροι), την Ινδία και τις αφρικανικές χώρες κατέκλυσαν επί χουντοκρατίας την Ελλάδα πιστεύοντας ότι εδώ θα έκαναν την τύχη τους. οι περισσότεροι ήλθαν με την ειλικρινή πρόθεσι να εργασθούν τίμια. Υπήρχαν όμως ανάμεσά τους και αρκετοί απατεώνες. Έτσι τον τελευταίο καιρό είδαμε να αυξάνεται ανησυχητικά ο δείκτης εγκληματικότητος στην χώρα μας… από την δράση των ποικιλόχρωμων επισκεπτών μας“ Φυσικά η φάση ξαναγύρισε στο κανονικό μοτίβο όπως πέρναγε ο καιρός: Απογευματινή 21.7.1975 [break height=50] «Τον τελευταίο καιρό συχνά ακούγονται κατορθώματα εγχρώμων όπως κλοπές, εμπόριο ναρκωτικών, επεισόδια στους δρόμους και σε κέντρα διασκεδάσεως, ακόμα και αλληλομαχαιρώματα… [break height=50] «…η έγχρωμη αποικία που δημιουργήθηκε τα τρία τελευταία χρόνια στην Αθήνα κυρίως και κατά δεύτερο λόγο στον Πειραιά και στο Μαρούσι. Την αποικία αυτή την αποτελούν περίπου 30.000 Αφρικανοανοασιάτες εκ των οποίων οι 8.000 είναι Πακιστανοί» «Η παρουσία ενός τόσο μεγάλου αριθμού ανθρώπων και μάλιστα με τόσο χαμηλό πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο… και μάλιστα σε μια μόνο πόλι άρχισε να δημιουργή πρόβλημα…» [break height=50] «Τα περισσότερα εστιατόρια δεν τους δέχονται να φάνε, ο κόσμος τους αποστρέφεται και ούτε ελεημοσύνη δεν τους δίνει. Όταν οι μητέρες και οι δάσκαλοι δουν μαύρο κοντά σε σχολείο, σημαίνουν αμέσως συναγερμό. Στον Πειραιά λειτουργούν ειδικά εστιατόρια για μαύρους όπου ακόμη και ο μάγειρος ή η μαγείρισσα είναι μαύροι. Στο Μαρούσι τους έχουν απομονώσει και σε πολλές συνοικίες όπου μένουν, τα παιδιά τους κυνηγούν με πέτρες… Στην επαρχία όπου έκαναν την εμφάνισί τους για να εργασθούν σε χωράφια ο κόσμος τους δέχθηκε τόσο ψυχρά που γύρισαν αμέσως στην Αθήνα…» Ο Χίος θα το πει πιο λυρικά πολλά χρόνια μετά, μιλώντας για ΣΦΑΧΤΕΣ: [break height=50] Η παράδοση αυτή των media να προφητεύουν τον τρόμο και την καταστροφή δεν εφευρέθηκε στο Mega. Αν πιστέψουμε τις εφημερίδες της εποχής, στον Πειραιά επικρατούσε μια κατάσταση τύπου Μad Max: Ακρόπολις 9.10.1977 [break height=50] Ακρόπολις 17.9.1978 [break height=50] Aίμα πωλείται με το κιλό και στα αντίστοιχα άρθρα φυσικά: «Η καρδιά του Πειραιά τον τελευταίο καιρό αιμορραγεί ακατάπαυστα. Χίλιοι περίπου έγχρωμοι αλλοδαποί εγκατέστησαν πεντακόσια μόλις μέτρα από το λιμάνι ετσιθελικά το ‘γκέττο’ τους και πληγώνουν κάθε νύχτα αλλά και κάθε μεσημέρι την ηρεμία του Πειραιά… Τρομοκρατούν τους φιλήσυχους πολίτες και ‘μαχαιρώνουν’ την ηρεμία της νύκτας με τα συνεχή επεισόδια και τους καυγάδες τους που μοιάζουν με λαϊκή εξέγερση… Σκοτώνουν τις ώρες τους πίνοντας ουίσκυ και σπάζοντας τα ποτήρια και τα έπιπλα των μπαρ…» «Το γκέττο των έγχρωμων αλλοδαπών είναι περιφραγμένο με ένα ‘τείχος’ βίας και ντροπής. Ένα ‘τείχος’ που για να το διαβή κανείς πρέπει να θεωρήση το διαβατήριό του με αίμα. Ένα ‘τείχος’ απροσπέλαστο για το μέσο πολίτη» [break height=50] Όλα αυτά μας οδηγούν στο εξής απλό συμπέρασμα. Αυτό: [break height=50] Δε γεννήθηκε χτες.
