Mερικά πράγματα, πρέπει να τα βλέπεις από κοντά. Το τι σημαίνει να μένεις σε μια σκήνη στο λιμάνι του Πειραιά, ακόμα κι όταν είναι ο πιο ζεστός Μάρτιος που έχουμε δει, αλλά και το τι σημαίνει αλληλεγγύη: η ακούραστη προσπάθεια τόσων ανθρώπων να βοηθήσουν τα πάνω από δύο χιλιάδες άτομα που βρίσκονται στο λιμάνι κάθε μέρα να έχουν λίγη καλύτερη διαβίωση. Mας είδε πρώτος αυτός Κάπως έτσι είναι η πρώτη εντύπωση της πύλης Ε2. Στα εγκαταλελειμμένα πέτρινα κτήρια της Ε2 μένουν κυρίως Κούρδοι πρόσφυγες από το Ιράκ. Τους πλησιάσαμε και παρότι δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, συνεννοηθήκαμε, κυρίως με χαμόγελα. O συγκεκριμένος φίλος ήθελε να μας συστήσει και τη μικρή του αδερφή. Δυο Μπάρμπι και το σήμα της νίκης. Απαντήσαμε με το ίδιο, όταν κάποιος έχει φτάσει μέχρι εδώ μετά από τόση ταλαιπωρία, για μας είναι γεννημένος νικητής. Παρακάτω, μια ορδή από μικρούς εισβολείς χορεύουν ένα σίγουρα πολεμικό χορό αλαλάζοντας, καθώς εθελοντές από κάποια ΜΚΟ, τους παίζουν ακορντεόν. Δε μπορείτε να φανταστείτε τη φασαρία. Έγινε κι ενός είδους γαϊτανάκι. Στον καθένα από αυτούς τους δύο ανθρώπους αντιστοιχούσαν περίπου 100 παιδιά. Δεν τους μιλήσαμε, τα πράγματα πρέπει να ήταν δύσκολα. Αν για τους εθελοντές ήταν δύσκολα, κάποιοι άλλοι πέρναγαν και γαμώ. Άλλοι (άλλες) απλά άραζαν και χάζευαν τη φιέστα. Ή άραζαν για να τσιμπήσουν ένα φρουτάκι από τους τόνους που έχει φέρει εδώ η αλληλεγγύη των πολιτών, Ελλήνων και μη, όπως θα δείτε μετά. Ή άραζαν για να τσιμπήσουν ένα φρουτάκι από τους τόνους που έχει φέρει εδώ η αλληλεγγύη των πολιτών, Ελλήνων και μη, όπως θα δείτε μετά. [break height=50] Mπορεί να παρατηρήσετε πως δεν υπάρχουν φωτογραφίες από εσωτερικούς χώρους των σταθμών επιβίβασης που μένουν οι πρόσφυγες. Όπως μας ενημέρωσε μια ευγενέστατη Κατερίνα από μια ΜΚΟ, απαγορεύεται από τη νομοθεσία. Τη ρωτήσαμε για την κατάσταση γενικά, αλλά μας ενημέρωσε πως δε μπορεί να τοποθετηθεί. [break height=50] Συνεχίσαμε λοιπόν, περνώντας κι από την ουρά στην κουζίνα. Δυστυχώς δε μπορούν να χωρέσουν όλοι στους κλειστούς χώρους και είναι με τις σκηνές τους έξω στα παρτέρια. Για καλή τους τύχη δεν έχει βρέξει, οπότε και ο συγκεκριμένος πιτσιρικάς έχει κέφια. Τα πάντα εδώ πέρα είναι αυτοσχέδια, όπως το άπλωμα των ρούχων. Κι ακόμη πιο εφευρετικά. Ελληνικές ΜΚΟ. Και ξένες. Εδώ σε μια απόπειρα να χτυπήσουν το βραβείο Πούλιτζερ, αγνώστου ταυτότητας δημοσιογράφοι κοιτάνε με μια κάμερα μέσα σε μια χημική τουαλέτα. Ίσως σκεφτήκατε “Τι σκατά περιμένουν να δουν;” . Κυριολεκτικά. Με αυτούς τους κυρίους από το Αφγανιστάν υπήρξε μια αμοιβαία συμπάθεια. Τους ζητήσαμε να τους βγάλουμε μια φωτογραφία. Μας απάντησαν με αυτό το μειδίαμα. Αυτός ο υπερβολικά σκληρός τυπάς από την άλλη δε μας χαμογέλασε. Μην πιστέψετε πως ήταν μελαγχολικός. Του προτείναμε να του δώσουμε το χέρι, μας απάντησε με bro fist που θα έκανε περήφανο κάθε γέννημα θρέμα του Brooklyn. Γνωρίσαμε κι αυτή την τεράστια φυσιογνωμία. Θα νικήσουμε, φυσικά. Στο δρόμο για την Ε1, στο πάρκινγκ που άραζαν οι περισσότεροι Αφγανοί πρόσφυγες, ανάμεσα στις νταλίκες βρήκαμε κι αυτό το φίλο με τη νταλίκα του. Στην αρχή μας φάνηκαν λίγο ζόρικοι, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά τη βρήκαμε την άκρη. Ξεχωρίζει ο συγκεκριμένος οπαδός της βασίλισσας ΑΕΚ. Προσπαθήσαμε κι εμείς λίγο να φτιάξουμε το ποδήλατο της μικρής, αλλά είμαστε άχρηστοι και παρατήσαμε τη δουλειά ταπεινωμένοι στους γονείς της. Στο δρόμο για την Ε1, μας πλησίασε ο 19χρονος Άχμαντ, χριστιανός από το Συριακό Κουρδιστάν. Mας έκανε κι αυτός bro fist όταν του είπαμε πως γνωρίζουμε τον τόπο του, λέγεται Ροζάβα. [break height=50] Ο Άχμαντ μιλούσε πολύ καλά αγγλικά. Όταν τον ρωτήσαμε την ιστορία του, μας είπε πως έχει έρθει μόνος του από τη Συρία, καθώς οι γονείς του έχουν κολλήσει στην Τουρκία. Βρέθηκε στη Μυτιλήνη μετά από δέκα (!) μέρες πάνω σε μια βάρκα, αλλά τίποτε δεν τον πτοεί από το βασικό του σκοπό να φτάσει στην Ολλανδία. [break height=50] Ο Άχμαντ μας εξήγησε την κατάσταση των προσφύγων από τον τόπο του, το Αφρίν, ένα από τα καντόνια της Ροζάβα (το συριακό Κουρδιστάν). Έφυγαν αφότου βρέθηκαν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην Αλ-Κάιντα, τις δυνάμεις του Άσαντ, το Daesh (το ΙSIS των δυτικών). Όλοι αυτοί τους βομβαρδίζουν, μας είπε, όλοι θέλουν να τους κόψουν τα κεφάλια, γι’αυτό έφυγε. Το μόνο που τον καίει είναι να μην ξεμείνει στην Ελλάδα, καθώς στην Ολλανδία αν με το καλό βρεθεί με τους γονείς του, έχουν γνωστούς και μπορεί να συνεχίσει τις σπουδές που ξεκίνησε στη Συρία. [break height=50] Του είπαμε καλή τύχη και συνεχίσαμε. [break height=50] Η φάση είναι πως ο κόσμος δε μένει στον Πειραιά πάνω από 4 μέρες, συνήθως μάλιστα πιο λίγο. [break height=50] Έρχονται με το καράβι, από Λέσβο κατά μεγάλη πλειοψηφία, μένουν λίγο και μετά φεύγουν, με δικά τους έξοδα για Ειδομένη. Το κράτος δεν ασχολείται πρακτικά μαζί τους και βασίζεται στους εθελόντες για τρόφιμα και ανθρωπιστική βοήθεια. [break height=50] Πολλοί από τους πρόσφυγες ξέρουν πως τα σύνορα στην Ειδομένη έχουν κλείσει και πως εκεί είναι πιο δύσκολα. Δεν τους νοιάζει όμως, δε θέλουν να μείνουν στον Πειραιά, δε θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα. [break height=50] Η ειρήνη είναι αυτό που απ’ότι φαίνεται λείπει. Λίγο πιο κάτω, φτάνοντας πια στην Ε1, κάναμε άλλες δύο μεγάλες γνωριμίες. [break height=50] Στα αριστερά ο 38χρονος Τζοάν, μουσικός από την Καταλωνία, με τη βάση του να βρίσκεται στην Ολλανδία. Γύριζε την Ευρώπη με το μουσικό του project, έμαθε για την κατάσταση εδώ πέρα και αποφάσισε να έρθει για να βοηθήσει. είναι ήδη 4 μέρες εκεί, θα κάτσει 10 συνολικά.Στα δεξιά, ο 18χρονος Φαρχάντ από το Αφγανιστάν. Γνώριζε καλά αγγλικά, όπως καταλάβαμε όταν μας είπε ότι “our backpack is open“. [break height=50] H γνώση αυτή τον έχει κάνει διερμηνέα εκεί πέρα. Ο Φαρχάντ θέλει κι αυτός να φύγει το συντομότερο και να πάει στη Γερμανία, καθώς έχει τη θεία του εκεί πέρα. Ήξερε για τα κλειστά σύνορα, δεν τον απασχολούσε. Αυτό που τον έκαιγε, είναι πως μπορεί να μη δικαιούται status πρόσφυγα, καθώς κάποιοι χαρτογιακάδες στις Βρυξέλλες αποφάσισαν πως το Αφγανιστάν δε βρίσκεται σε πόλεμο. [break height=50] Ούτε αυτός κατάλαβε μάλλον. [break height=50] Ο Φαρχάντ αδυνατούσε να καταλάβει πως είναι δυνατόν μια χώρα όπου καθημερινά γίνονται μάχες ανάμεσα στους Ταλιμπάν, το ISIS, το στρατό, τις βόμβες από τα αμερικάνικα drone και τα λοιπά να μπορεί να πει κάποιος πως δε βρίσκεται σε πόλεμο. Μας είπε πως στην πραγματικότητα το Αφγανιστάν βρίσκεται εδώ κι έναν αιώνα σε συνεχόμενο πόλεμο. Η αλήθεια είναι πως δε μπορούσαμε να του εξηγήσουμε. Το δέχτηκε με παράπονο. [break height=50] Εδώ πετύχαμε ένα ανεκτίμητο θέαμα: Μια παρέα 3 παιδιών από Ελλάδα, να έχει έρθει αυθόρμητα και να τραγουδά με κλαρίνο και ντέφι ηπειρώτικα τραγούδια για μια μεγάλη ομάδα παιδιών από το Αφγανιστάν, που άκουγαν με προσοχή. [break height=50] Όταν φτάσαμε, τους έπαιζαν τη Δεροπολίτισσα: [break height=50] Τους ρωτήσαμε για τα ονόματα τους και ντράπηκαν. Δεν ήθελαν καν να φανούν τα πρόσωπά τους, καθώς όπως μας είπαν “Δεν ήρθαν εδώ για να γίνουν διάσημοι“. Αυτό είναι και το σκεπτικό των περισσότερων ανθρώπων που έχουν έρθει για να βοηθήσουν εδώ με όποιον τρόπο μπορούν. [break height=50] Μετά, κάναμε άλλη μια μεγάλη γνωριμία. [break height=50] Η Μπεκτάρ από τη Συρία με τις κόκκινες γόβες δεν πρέπει να ήταν ούτε 7 χρονών, το όνομα της μας το είπε η αδερφή της η Ελόχα, που δεν πρέπει να ήταν ούτε 10 χρονών. [break height=50] Μια ντίβα. Παρότι όλοι την προέτρεπαν να φωτογραφηθεί, η μικρή μας έκανε τη δύσκολη. [break height=50] Μετά πετύχαμε τους δασκάλους. Όπως μας είπαν οι σύλλογοι εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του Πειραιά , δηλαδή ο Κερατσινίου Περάματος ‘Ν. Πλουμπίδης‘, ο Νίκαιας Πειραιά, ο Πειραιά ‘Πρόοδος’ και αυτός της Σαλαμίνας αποφάσισαν να έρχονται κάθε μέρα στο λιμάνι για να βοηθήσουν την οργάνωση του χώρου. Βρήκαμε αργότερα την ανακοίνωση της πρωτοβουλίας τους: Δελτίο Τύπου από τη συγκέντρωση εκπαιδευτικών ΠΕ στο λιμάνι του Πειραιά Συναδέλφισσες συνάδελφοι χαιρετίζουμε τη σημαντική προσφορά σας σε είδη αλληλεγγύης για τις/τους μετανάστες και πρόσφυγες από το υστέρημά σας, χαιρετίζουμε τη θετική σας στάση και τη συμμετοχή σας, ως ελάχιστη προσπάθεια να απαλύνουμε την καθημερινή θλίψη και την αγωνία πολλών μικρών παιδιών. Σήμερα Δευτέρα 7/3, στις 16.30, συναντηθήκαμε όπως ήταν προγραμματισμένο, εκπαιδευτικοί από τους συλλόγους του Πειραιά και δώσαμε την πρώτη συλλογή υλικών αγαθών (φάρμακα, τρόφιμα κλπ) για τις/τους μετανάστες πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά. Παράλληλα δημιουργήθηκε από όσες όσους ήμασταν εκεί, το πρώτο εβδομαδιαίο και τακτικό πρόγραμμα διαθεσιμοτήτων για κάθε ημέρα της εβδομάδας, από τις 15.00 μέχρι τις 18.00, με προοπτική να απασχολούμε τα μικρά κυρίως παιδιά με διάφορες δράσεις. [break height=50] Aπό την πρώτη μέρα ξεκίνησαν τη δραστηριότητα. Αυτό το κρατά μια δασκάλα, που ντρεπόταν να φωτογραφηθεί. Επί το έργον οι δασκάλες. Tα παιδιά την είχαν καταβρεί πάντως. Όπως φαίνεται κι εδώ πέρα. Στο τέλος τέλος, καταφέραμε να πείσουμε τον Ακρίτα και την Κυριακή από τους δασκάλους να βγουν μια φωτογραφία. Στο τέλος ανακαλύψαμε την αποθήκη, εκεί που καταλήγουν οι μεγάλες ποσότητες τροφίμων και όχι μόνο. [break height=50] Αυτά που μάζεψε και μαζεύει ο κόσμος (όπως προχτές) για να στηρίξει τους πρόσφυγες, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ και το κράτος τους έχουν γραμμένους. [break height=50] Διάφοροι άνθρωποι βοηθούν, είτε ανήκουν σε κάποια πρωτοβουλία είτε απλά εμφανίστηκαν μόνοι τους. Όσο κι αν φαίνονται πολλά, για τόσους ανθρώπους συνεχίζουν να είναι οριακά. Αυτό δεν αποθαρρύνει τους αλληλέγγυους. Γενικά, το συμπέρασμα που βγάλαμε είναι το εξής: Όταν κερδίζει η αλληλεγγύη, όλα θα πάνε καλά. [break height=50] (Ο φωτογράφος που τράβηξε όλες αυτές τις φωτογραφίες είναι ο Άρης Αθάνατος, του οποίου την εξαιρετική δουλειά μπορείτε να τσεκάρετε εδώ. Όλες οι φωτογραφίες των παιδιών τραβήχτηκαν με τη συναίνεση των γονιών τους)
