Πρόσφατα είχαμε κάνει μια ζοφερή έρευνα – περιήγηση στα γκρουπ του αντιεμβολιακού κινήματος στην Ελλάδα. Το συγκεκριμένο ζήτημα για μας είναι όπως αισθάνεται ένας στρατόκαυλος αμερικάνος που πολέμησε στο Βιετνάμ: Οκ καλώς πήγαμε, κάναμε το καθήκον μας αλλά ήταν τόσο άσχημα που δε θέλουμε και να ξαναπάμε. Απλά μετά κυκλοφορούν κάτι τέτοια (το είδαμε εδώ) και τα βλέπουμε ξανά μπροστά μας: [break height=50] Αντιεμβολιακή μανούλα του facebook έχει το γιο της στο εξωτερικό με πνευμονία (ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ) και λέει ψέματα στους γιατρούς πως το παιδί της είναι εντάξει για να μην “το κάνουν πειραματόζωο”. Ταυτόχρονα ζητάει συμβουλές στο group “Εμβολια=Απειλη η βοηθεια;” το οποίο δεν έχει καν τόνους στον τίτλο. [break height=50] Δεν ξέρουμε αν θέλουμε να αναλάβουμε δράση και να φωνάξουμε την Αστυνομία, την Πρόνοια ή το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Μπορεί απλά να θέλουμε να πάμε στον Αμαζόνιο και να γίνουμε μυρμηγκοφάγοι.
