Μπορεί από τα 80s κι έπειτα οι κινηματογραφικές παρωδίες να μετατράπηκαν λίγο-πολύ σε έναν εύκολο και φτηνό τρόπο για τα στούντιο να χρησιμοποιήσουν την δημοτικότητα άλλων τίτλων για να έχουν γρήγορο και relevant κέρδος, αλλά τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Πολύ πριν τα αμέτρητα spoofs horror και teen ταινιών που κατάκλυσαν την παιδική μας ηλικίας, υπήρχε ένας άνθρωπος που λεγόταν Μελ Μπρουκς κι ο οποίος άλλαξε το τι σημαίνει παρωδία στη μεγάλη οθόνη. [%contentAd%] Όχι ότι δεν υπήρχε κινηματογραφική σάτιρα πριν τον Μπρουκς στο Χόλιγουντ. Ήδη υπήρχε η σπουδαία κωμική παράδοση του Τσάρλι Τσάπλιν, των Λόρελ και Χάρντι, των Άμποτ και Κοστέλο και, φυσικά, των αδερφών Μαρξ. Από το 1967 που εμφανίζεται με το The Producers όμως, ο Μπρουκς δημιουργεί ένα δικό του μοναδικό ύφος που καταφέρνει να συνδυάσει την σουρεαλιστική αλλοπρόσαλλη φαρσοκωμωδία, την αποδόμηση των μεγάλων παραδοσιακών συμβόλων της ψυχαγωγίας, την παρωδία της σύγχρονης pop κουλτούρας και την οξυδερκή κοινωνική κριτική – κάτι που τελειοποίησε μέσα στη δεκαετία του ’70 με τα Blazing Saddles και Young Frankenstein. Και μπορεί οι πιο πρόσφατες ταινίες του Μπρουκς (δηλαδή η 90s περίοδός του που έκλεισε με το βασανιστικό Dracula: Dead and Loving It) να απείχαν πολύ από το επίπεδο του προηγούμενου έργο του, αλλά η επιρροή του βρίσκεται σε ένα τεράστιο τμήμα αυτού που γνωρίζουμε σαν κινηματογραφική κωμωδία σήμερα – παρόλο που ο ίδιος απουσιάζει σαν δημιουργός εδώ και 23 χρόνια. Έτσι λοιπόν, μαζέψαμε όλες τις μεγάλου μήκους ταινίες του Μελ Μπρουκς και καλούμε εσάς, αγαπητοί φίλοι και φίλες, να ψηφίσετε χωρίς φόβο (αλλά με πάθος) την καλύτερη.
