ΟΚ, ας ξεκινήσουμε με τα στοιχειώδη. Το Venom είναι μια κακή ταινία. Δηλαδή, είναι μια ταινία χωρίς φαντασία, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς συνοχή. Ίσως δεν περιμένατε τίποτα ούτως ή άλλως από μια solo ταινία ενός villain του Spider-Man, αλλά η αλήθεια είναι πως ο superhero κινηματογράφος έχει κάνει μεγάλα βήματα τα τελευταία χρόνια. Ήδη από τον Dark Knight του Κρίστοφερ Νόλαν κι έπειτα, έχουν σχηματιστεί δύο άτυπα ρεύματα στο υπερηρωικό σινεμά: ένα όπου όλα παίζονται υπερβολικά safe και με τρομερή κοινοτοπία, κι ένα που καταφέρνει να παράξει καλές ταινίες. Όχι καλές-για-superhero-ταινίες, αλλά καλές ταινίες. [%contentAd%] Για παράδειγμα, το Logan είναι μια καλή ταινία, το Guardians of the Galaxy είναι μια καλή ταινία, το Winter Soldier είναι μια καλή ταινία και το Infinity War είναι μια καλή ταινία. Αν στον αντίποδα βρίσκονται αίσχη σαν το Fantastic Four, το X-Men: Apocalypse και το Suicide Squad, τότε περιμέναμε από το Venom να πέσει κάπου στη μέση, γέρνοντας ελαφρώς προς την πρώτη κατηγορία. Όχι να είναι κάτι εξαιρετικό, αλλά να είναι τουλάχιστον μια αξιοπρεπής ταινία. Κι είχαμε κάποια σημάδια γι’ αυτό, είναι η αλήθεια. Το καστ είχε έναν Τομ Χάρντι, έναν Ριζ Άχμεντ και μια Μισέλ Γουίλιαμς. Επιπλέον, ο Ruben Fleischer είχε δείξει με το Zombieland ότι, αν μη τι άλλο, είναι ικανός για διασκεδαστικό πλην επαρκώς ουσιαστικό mainstream σινεμά. Για να μην τα πολυλογούμε, όχι: το αποτέλεσμα μετά βίας το λες αξιοπρεπές. Υπάρχουν πλευρές του Venom που είναι κάπως διασκεδαστικές, όπως για παράδειγμα η άγαρμπη buddy comedy προσέγγιση που κάνει σχεδόν ευχάριστη τη σχέση Eddie Brock και Venom (κι ίσως αποδειχτεί μια καλτ ένοχη απόλαυση στο κοντινό ή μακρινό μέλλον), αλλά κατά τ’ άλλα η ταινία είναι βουτηγμένη στην κοινοτοπία, τις κακές ατάκες, τα βαρετά χρώματα, το προκάτ CGI, τον ψευδο-υπαρξιακό προβληματισμό, την απειλή για το τέλος του κόσμου. Ναι, αν νιώθετε ότι τα έχετε ξαναδεί όλα αυτά, είναι γιατί πράγματι τα έχετε ξαναδεί. [%contentAd2%] Κι επειδή, ούτως ή άλλως, μας αρέσει να κινούμαστε σε φαντασιωτικά πλαίσια, είπαμε να κάτσουμε και να σκεφτούμε μερικούς τρόπος με τους οποίους θα μπορούσε να προκύψει μια αληθινά, πραγματικά, αυθεντικά καλή ταινία Venom – ικανή να σταθεί δίπλα στις άλλες superhero περιπέτειες που αναφέραμε προηγουμένως. Γιατί, κακά τα ψέματα, μετά το φιάσκο του Spider-Man 3 και της νέας ταινία, είναι ξεκάθαρο πλέον πως το Χόλιγουντ μας χρωστάει έναν καλό Venom. Χρειάζεται R-rating Η αλήθεια είναι πως αυτή η προτροπή μοιάζει να αποτελεί μόνιμη επωδό για τους φίλους superhero ή fantasy franchises, και συνήθως εκφράζει μια παιδιάστικη εμμονή με τη βία, με την πρόκληση, με το edginess. Και ναι, οι εμπορικές επιτυχίες των Deadpool και It τα τελευταία χρόνια έχουν δώσει μια παραπάνω ώθηση στα studios ώστε να εμπιστευθούν περισσότερο το R-rated περιεχόμενό τους. Το ότι ο Venom χρειάζεται R-rating, όμως, δε σημαίνει ότι απλά θέλουμε να δούμε αίματα. Σημαίνει ότι πρόκειται για έναν χαρακτήρα χαοτικό, απρόβλεπτο, επικίνδυνο – και πρέπει αυτός ο χαοτικός κίνδυνος να γίνει απτός, χειροπιαστός, πειστικός – έτσι ώστε το ρίσκο και οι απώλειες και ο θάνατος να μετράνε αφηγηματικά αντί να αποτελούν κλασικές CGI παράπλευρες απώλειες. Χρειάζεται animation Ναι, δεν αστειευόμαστε εδώ πέρα. Υπάρχουν πλάσματα από κόμιξ που είναι πολύ δύσκολο να αποδοθούν αποτελεσματικά σε live-action. Η μία επιλογή είναι τα πρακτικά εφέ, τα οποία απαιτούν τρομερή μαστοριά και αισθητική, και τα οποία θα δυσκολεύονταν πολύ να κατασκευάσουν έναν πειστικό Venom. Η άλλη, συνήθης επιλογή είναι το CGI παραφούσκωμα και, ομολογουμένως, τα πράγματα τις περισσότερες φορές δείχνουν ψεύτικα – όπως κι ο Venom εδώ. Αντ’ αυτού, θα θέλαμε ένα διαφορετικό στυλ animation, σαν αυτό που χρησιμοποίησε ο Richard Linklater στα Waking Life και A Scanner Darkly, δηλαδή με interpolated rotoscope, που αφενός άφηνε χώρο στις ερμηνείες των ηθοποιών κι αφετέρου δημιουργούσε ένα αυθεντικά αλλόκοτο, απόκοσμο κι ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Χρειάζεται body horror Ουσιαστικά, έχουμε στο επίκεντρο τη σχέση ενός παράσιτου κι ενός ξενιστή. Αυτό από μόνο του, ανοίγει υφολογικά έναν δρόμο προς τη μεγάλη κινηματογραφική body horror παράδοση, στην οποία οι χαρακτήρες χάνουν εφιαλτικά τον έλεγχο του σώματός τους καθώς αυτό ανοίγεται σε νέους τρόπους ύπαρξης και συμβίωσης. Οι αρχετυπικές εφιαλτικές μεταμορφώσεις του σώματος, από τον Φρανκενστάιν της Σέλλεϋ και τη Μεταμόρφωση του Κάφκα μέχρι τα αριστουργήματα του Κρόνενμπεργκ (το The Fly, το Videodrome, το Dead Ringers) και τα ιαπωνικά Akira και Tetsuo, το Venom θα μπορούσε να έχει μια τεράστια δεξαμενή έμπνευσης για το πώς να χειριστεί το κεντρικό θέμα του. Χρειάζεται Spider-Man Κι ο λόγος είναι πολύ απλός. Τις περισσότερες φορές, ο superhero κινηματογράφος πάσχει από υπερβολικά αδύναμους villains – κακούς χωρίς κίνητρα, χωρίς βάθος, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς τίποτα. Αυτό, συνήθως, το ξέρουν καλά και τα ίδια τα studio, οπότε επιλέγουν την μέθοδο της υπερ-αναπλήρωσης, προσπαθώντας να κάνουν υπερβολικά γαμάτους τους ήρωές τους. Παρόλα αυτά, ο απλοϊκός δυισμός του καλού και του κακού καταφέρνει να σπάει όταν οι villains έχουν ένα αυθεντικά δικό τους point-of-view, όταν ο ήρωας αναγκάζεται να αμφισβητήσει κι αυτός τα κίνητρά του, όταν η χοντροκομμένη ηθική πυξίδα αποσυναρμολογείται λιγάκι. Έτσι, ένας καλός χειρισμός του Spider-Man θα μπορούσε να διατηρήσει στο επίκεντρο τον Venom, κρατώντας τον solo χαρακτήρα της ταινίας και εισάγοντας μια ουσιαστική σύγκρουση στον πυρήνα της. Χρειάζεται δράμα Όλα τα παραπάνω, όμως, λίγη σημασία έχουν εν τέλει αν στον πυρήνα της ταινίας δεν υπάρχει πειστικό δράμα. Όχι απαραίτητα πολύπλοκο, ας είναι απλό και αποτελεσματικό. Κι εδώ, στην περίπτωση του Venom, έχουμε έναν πολύ ενδιαφέρον διχασμό, έχουμε δύο εαυτούς στο ίδιο σώμα, κι αυτό το σώμα δεν ανάγεται ούτε στην μία πλευρά ούτε στην άλλη – είναι κάτι καινούριο, κάτι που τις ξεπερνά. Φυσικά, ο αφηγηματικός χειρισμός ενός τέτοιου διχασμένου εαυτού δεν είναι εύκολος – κι αυτό γίνεται εμφανές από το πόσες αποτυχημένες εκδοχές του μοτίβου Τζέκιλ/Χάιντ έχουμε δει στην οθόνη. Κι οι σεναριακές ή υποκριτικές απαιτήσεις είναι κι ο λόγος που η Marvel έχει πάρει από φόβο τον Hulk μετά από δύο αποτυχημένες ταινίες. Παρόλα αυτά, μπορεί να δουλέψει, εφόσον υπάρχει ένα σενάριο που καταφέρνει να πιάσει τη σχέση Eddie και Venom, δηλαδή αυτήν την αντιφατική, εφιαλτική εκδοχή υπεράνθρωπης ενδυνάμωσης. Και φυσικά, ο Τομ Χάρντι είναι ο καταλληλότατος εκείνος ηθοποιός που κατάφερε να απογειώσει μια υπέροχη ταινία, το Locke, όντας κλεισμένος για 1μιση ώρα σε ένα αυτοκίνητο μιλώντας στο τηλέφωνο.
