Tην Πέμπτη 28 Ιουλίου βγαίνει στις αίθουσες το reboot του Ghostbusters με γυναικείο καστ (καστάρα) κι εννοείται πως θα είμαστε εκεί στην πρεμιέρα αφενός επειδή Ghostbusters, αφετέρου επειδή Kristen Wiig. Σε έναν ιδανικό κόσμο, αυτή θα έπρεπε να ήταν η μεγαλύτερη είδηση σχετικά με την ταινία μέχρι στιγμής, αλλά επειδή αντ’αυτού ζούμε σ’έναν κόσμο γεμάτο σεξιστές μπετόβλακες, το Ghostbusters έχει αποκτήσει πολλή ανεπιθύμητη δημοσιότητα λόγω της λύσσας της εν λόγω πληθυσμιακής ομάδας με το γυναικείο καστ που οδηγεί σε σκηνικά απείρου κάλλους, όπως το αδιανόητο πέσιμο που δέχτηκε πρόσφατα η πρωταγωνίστρια Leslie Jones από trolls στο Τwitter. Who you gonna troll? Εμείς από την άλλη, όχι απλά χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία, αλλά προτείνουμε και άλλες 5 ταινίες που θα θέλαμε να δούμε να ξαναγυρίζονται με γυναίκες αντί για άντρες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και για το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον του πράγματος αλλά σαφώς κι επειδή οτιδήποτε ανάβει τα λαμπάκια σε σεξιστικά τρολ, είναι κάτι που βλέπουμε με μεγάλη συμπάθεια. 1. Fight Club Υπάρχουν πολλές ταινίες που έχουν στιγματίσει τα αγοράκια που τώρα βρίσκονται στα 30 συν πλην κάτι ψιλά, το Fight Club όμως, έσκασε τόσο άψογα συγχρονισμένα με την εφηβεία και το επαναστατικό πνεύμα που τη συνόδευε για πολλούς από εμάς, που έγινε καλτ φαινόμενο με συνοπτικές διαδικασίες. Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον από κοινωνιολογική άποψη να δούμε αν θα συνέβαινε το ίδιο και για μια ολόκληρη γενιά κοριτσιών, στην περίπτωση που η ταινία ξανάβγαινε με γυναικείους χαρακτήρες στις θέσεις των Tyler και Νarrator. Επίσης θα είχε τρομερό ενδιαφέρον να βλέπαμε το γυναικείο αντίστοιχο του Brad Pitt, που σ’αυτή την ταινία είναι πιο Brad Pitt από ποτέ για να το θέσουμε όσο πιο περιεκτικά γίνεται. Και να μη συζητήσουμε πόσο ψωμί υπάρχει από ατάκες που περιμένουν να πειραχτούν (“I’d fight Mother Teresa”). 2. Reservoir Dogs Kαλά, σιγουράκι αυτό δεν το συζητάμε, το μόνο που μας απασχολεί είναι οι τεχνικές λεπτομέρειες της μεταφοράς: Reservoir Cats ή Reservoir Bitches; Ταγιέρ ή φορέματα; Kαι το πιο καυτό ερώτημα απ’όλα: Yπάρχει κάποια ηθοποιός σε ολόκληρο το Xόλιγουντ που θα μπορούσε να θεωρηθεί το κατάλληλο αντίστοιχο της υπερσκατόφατσας του Steve Buscemi; 3. Lethal Weapon Yπό μία έννοια, όταν λέμε “Lethal Weapon” εννοούμε «αρχετυπικό cop buddy movie» επομένως τεχνικά μιλώντας, αυτή η μεταφορά έχει ήδη γίνει από το 2013 με το (πολύ αστείο) The Heat . Διόλου συμπτωματικά, πίσω απ’το The Heat βρισκόταν ο σκηνοθέτης του νέου Ghostbusters, Paul Feig. Επίσης διόλου συμπτωματικά, οι συνετελετές της ταινίας είχαν να αντιμετωπίσουν έναν οχετό από σεξιστικά παραληρήματα και κραξίματα. Δε μας αξίζουν ωραία πράγματα γενικά, ας το πάρουμε απόφαση. 4. 12 Angry Men Το 12 Αngry Men είναι μια παμπάλαια απρόμαυρη ταινία που διαδραματίζεται όλη μέσα σ’ένα δωμάτιο. Με λίγα λόγια ακούγεται σαν το πιο βαρετό πράγμα που σου έχει συμβεί ποτέ, κι όμως το σενάριο είναι τόσο θεϊκό που την καθιστά ένα απ’τα κλασικά αριστουργήματα του κινηματογράφου. Oι 11 απ’τους 12 ένορκους σε μια δίκη για δολοφονία είναι πεπεισμένοι για την ενοχή του κατηγορούμενου, και σταδιακά ο ένας και μοναδικός που διατηρούσε τις αμφιβολίες του, καταφέρνει και τους μεταπείθει όλους μέχρι που τον αθωώνουν ομόφωνα (σόρι αν αυτό ήταν σπόιλερ για μια ταινία που βγήκε πριν 59 χρόνια). Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε τους ηλεκτρισμένους διαλόγους της ταινίας ανάμεσα σε γυναίκες, αν και ένα πραγματικά ρεαλιστικό remake θα είχε διάρκεια περίπου 15 λεπτά: Ως γνωστόν οι γυναίκες έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται την ενοχή ή την αθωότητα ενός άντρα άμα τη εμφανίσει με πολύ εντυπωσιακά ποσοστά επιτυχίας οπότε ειδικά στην περίπτωση της ομαδικής ανάλυσης, η επιτυχία είναι εγγυημένη. 5. Fear and Loathing in Las Vegas Φόβος και παράνοια. Άλλη μια ταινία απευθείας από το top 10 του έφηβου εαυτού μας που ψάρωνε με την όλη φάση «ναρκωτικά, αλητεία, fuck the system». Σπαστική μανιερίστικη ερμηνεία του Tζόνι Ντεπ αν με ρωτάτε και ειλικρινά μετά από τόσα χρόνια, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν φέρνω στο μυαλό μου τη συγκεκριμένη ταινία είναι η υπέροχη καράφλα του. Βασικά, αυτός θα ήταν και ο ένας και μοναδικός όρος που θα έθετα αν ήταν στο χέρι μου η καλλιτεχνική διεύθυνση του remake: Nα πρωταγωνιστούσε μια γυναίκα με καράφλα (το ξέρω ότι δε λειτουργεί έτσι το πράγμα αλλά αφήστε με ήσυχο, είμαι ο καλλιτεχνικός διευθυντής ΟΚ;).
