Ο Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο, περισσότερο γνωστός ως Quino έφυγε από τη ζωή, αλλά άφησε πίσω του ένα τεράστιο και σημαντικό έργο. Ο Quino επίσης, υπήρξε έμπνευση για τους περισσότερους αν όχι όλους τους σκιτσογράφους που δημιουργούν σήμερα και παρακάτω θα προσπαθήσω να αναλύσω εν συντομία τους λόγους για τους οποίους συνέβη αυτό. Αποχαιρετώντας τον, λοιπόν, να οι 5 λόγοι για τους οποίους λατρεύουμε τον Quino: 1. Γιατί είναι η παιδική μας ηλικία. Γιατί δεν υπήρχε σπίτι που να έχει κόμιξ και ένα από αυτά να μην ήταν η Μαφάλντα. Γιατί στον μικροαστικό μικρόκοσμο της παρέας των πιτσιρικάδων φίλων της Μαφάλντανς στο Μπουένος Άιρες έβλεπες να καθρεφτίζεται ο εαυτός σου (εγώ είμαι ο Φελίπε παρεμπιπτόντως) οι φίλοι σου αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον σου. 2. Γιατί μπορούσε με την ίδια ευκολία να μιλήσει για τα μικρά και τα μεγάλα. Γιατί η Μαφάλντα μπορούσε ταυτόχρονα να κάνει το πιο απλό, αλλά πάντα εύστοχο χιούμορ με το οποίο θα ενθουσιαζόταν ένα παιδί, αλλά και να μιλήσει για θέματα πολύ πιο «ενήλικα» με τρόπο που θα σε έκανε να θέλεις να καταλάβεις περισσότερο τον κόσμο ως μικρός αλλά και να απολαύσεις το κόμικ ως μεγάλος 3. Γιατί μπορούσε σε ένα ασπρόμαυρο καρέ χωρίς λόγια να πει όσα δεν χωράνε σε ένα ολόκληρο βιβλίο. Μεγαλώνοντας και ανακαλύπτοντας το έργο του Quino πέραν της Μαφάλντας (συνήθως σε περιοδικά όπως η Βαβέλ και το Παρά Πέντε) έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματική μεγαλοφυία του αργεντίνου σκιτσογράφου, ο οποίος με μοναδικό τρόπο μπορεί να σε αγγίξει και να κάνει να σκεφτείς χωρίς να χρησιμοποιήσει ούτε μία λέξη 4. Γιατί η σάτιρά του ήταν ο ορισμός της σάτιρας (κυρία μου). Γιατί πετσόκοβε την εξουσία με το βαμβάκι και ήταν πάντα με το μέρος του αδύναμου. Γιατί σατίριζε με μοναδική ευαισθησία και χωρίς να κουνάει το δάχτυλο και γιατί ήταν βαθιά πολιτικός χωρίς να γίνεται διδακτικός. Γιατί δεν σου επέβαλε την άποψή του, αλλά σε έβαζε να δεις τα πράγματα από την οπτική του με μοναδικό τρόπο 5. Για τη μοναδική ευαισθησία και εκφραστικότητα των σχεδίων του. Γιατί μέσα από απλές και περίπλοκες γραμμές χαραγμένες με μελάνι μπορούσε να δημιουργήσει χαρακτήρες βαθιά ανθρώπινους, είτε περνούσες μαζί τους όλη σου την παιδική ηλικία είτε τους γνώριζες σε ένα μόνο καρέ και δεν τους ξανασυναντούσες.
