Το περίεργο δεν θα ήταν να γινόταν, αλλά ότι δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής. Αυτή είναι και η μαγεία με το πρωταπριλιάτικο αστείο γύρω από την απόσυρση του Express Σκοπελίτης (το οποίο θα συνεχίσει κανονικά τα ταξίδια του, όπως επιβεβαιώσαμε από ταξιδιωτικό πρακτορείο): δεν ξέρεις αν πιο ταιριαστό σαν πρωταπριλιάτικο αστείο το ότι συνεχίζει κανονικά τα ταξίδια του ή ότι αποσύρεται μετά από μερικές δεκαετίες μποφόρ. [break height=50] Παίρνοντας έμπνευση από αυτό, πήραμε την απόφαση να κάνουμε ένα μικρό φόρο τιμής στα διάφορα σαπιοκάραβα του Αιγαίου κυρίως πελάγους, τα οποία έχοντας λιώσει μέχρι και το τελευταίο πριτσίνι τους, κατάφεραν να πάνε διακοπές εμάς, τους γονείς και ενδέχεται και τους παππούδες μας. Πάμε λίγο: [break height=50] Express Σκοπελίτης [break height=50] Το πλοίο – εταιρεία (είναι το μοναδικό πλοίο της Small Cyclades Lines της οικογένειας Σκοπελίτη) ένας από τους γνωστότερους σκυλοπνίχτες. Το πλοίο είναι το τρίτο κατά σειρά που φέρει το όνομα Σκοπελίτης (έχουν προηγηθεί άλλα δύο), ναυπηγήθηκε το 1986 στη Θεσσαλονίκη, έχει μήκος 45 μέτρα, έχει χωρητικότητα 340 επιβάτες και 11 ΙΧ και κουβαλάει χίπηδες και εσχάτως indie τυπάκια στη Δονούσα και στην Ηρακλειά από το 1998 που το έφεραν από γραμμή της Λέσβου. [break height=50] European Express [break height=50] Tα σαπιοκάραβα που πήγαιναν Κυκλάδες τουλάχιστον ήταν συνδεδεμένα με τις διακοπές, οπότε ακόμη και οι 12 ώρες στο καράβι για Αμοργό μπορεί να μεταφράζονταν σε ευκαιρία για socializing. Για να το πούμε ως έχει, μπορεί οι βάσεις για τη γέννηση κάποιων αναγνωστών μας να μπήκαν εκεί. Το ίδιο πράγμα δε μπορεί να ειπωθεί ακριβώς για το European Express, ένα καράβι το οποίο τους κρύους μήνες του χειμώνα μετέφερε κυρίως ντόπιους και φαντάρους από και προς Σάμο, Ικαρία κτλ. Αν δε σας καλύπτουν οι αμέτρητες βλάβες που είχε υποστεί, μάλλον θα σας καλύψει το ότι για μεγάλο μέρος της ζωής του το καράβι έγερνε. Στο λιμάνι. [break height=50] Aυτό το πραγματικό δελφίνι των ελληνικών θαλασσών δεν κάνει πλέον ταξίδια αλλά έχει βγει off στο Πέραμα μέχρι να αποφασιστεί η τύχη του. [break height=50] Θεόφιλος [break height=50] Ξεκινάμε με το ότι όταν το είδα πρώτη φορά, ο λιμένικος δίπλα το έλεγε Θεότυφλο. Συνεχίζουμε με το ότι εδώ μπορείτε να διαβάσετε γραπτά τα έντονα παράπονα των επιβατών για τη λειτουργία του συγκεκριμένου θωρηκτού της ελληνικής ναυσιπλοΐας (το ταξίδι πρέπει να τους έμεινε αξέχαστο πραγματικά). Τέλος οκ, πόσα πλοία μπορείτε να πείτε πως τα είδατε να έχουν σφηνώσει κανονικά στο λιμάνι, τεμαχίζοντας πάνω στην τρέλα τους κι ένα ΙΧ; [break height=50] Θεόφιλος = Σκληρός Καριόλης [break height=50] Ανθή Μαρίνα Άλλη μια αξιαγάπητη παντόφλα, ιδιοκτησίας της ειδικές στις τέτοιες παντόφλες εταιρείας του Γεράσιμου Αγούδημου. Όλα αυτά τα πλοία ήταν πιο αργά από το θάνατο, αλλά η αλήθεια είναι πως συνήθως τα κατάφερναν να φτάσουν στον προορισμό τους. Το γερμανικής προέλευσης και μεγάλος σε μέγεθος για τα δεδομένα Ανθή Μαρίνα είχε κλείσει ήδη 23 χρόνια ζωής όταν έφτασε στην Ελλάδα για να κάνει τις διαδρομές της και άντεξε μέχρι το 2009. Το 2012 τελικά τη στείλανε για σκραπ. [break height=50] Κάποιος ευσυγκίνητος το έκανε και βίντεο: [break height=50] Μιλένα [break height=50] Για πιο μερακλήδες από το Ανθή Μαρίνα. Το Μιλένα ήταν ήδη 18 χρονών το 1988 που ήρθε από την Ιαπωνία στην Ελλάδα (κάντε τις πράξεις) μαζί με το αδερφάκι του, το Νταλιάνα. Aπό τότε όργωσε όλο το Αιγαίο: Προς Σάμο, Μυτιλήνη, Αστυπάλαια κλπ, Δωδεκάνησα, Κυκλάδες, τα πάντα. Να ειπωθεί απλά ότι έφυγαν από τις ελληνικές θάλασσες το 2005 μαζί με το Νταλιάνα ως σαπάκια, αλλά επανήλθαν (!) όταν η Νέα Δημοκρατία κατάργησε την 35ετία, στο πέρας της οποίας τα καράβια έπρεπε να αποσυρθούν. Οι ιστορικοί αυτοί σκυλοπνίχτες, στα πατώματα των οποίων κοιμήθηκαν τόσες χιλιάδες τουρίστες μπήκαν οριστικά στη σύνταξη στο τέλος του 2011, μόλις 41 χρόνια από τη στιγμή που ναυπηγήθηκαν. [break height=50] Να ειπωθεί απλά ότι εμείς μάλλον θα δουλέψουμε περισσότερο πριν τη σύνταξη από αυτούς τους σκυλοπνίχτες. [break height=50] Πανορμίτης Πάμε σε κάτι πραγματικά σκληρό. Στην εποχή των μακρινών 80s και πριν, την εποχή που την εσωτερική συγκοινωνία ανάμεσα στα μακρινά νησιά (όπως πχ τα Δωδεκάνησα) έκαναν κάτι πλοιάκια που μαζί με το εισιτήριο έπρεπε να καταθέσεις και τη διαθήκη σου. Ο Πανορμίτης ήταν ένα από αυτά, με έτος κατασκευής το 1967, στο οποίο δεν έμπαινε καν φορτηγό οπότε το ξεφόρτωναν με τα χέρια. Kι επειδή μια εικόνα = χίλιες λέξεις: [break height=50] Κι επειδή το πλοιάκι μπορεί να μη λέει πολλά με το μάτι, αλλά έχει τύχει να κάνει τις αναγκαίες διαδρομές με 8 και 9 μποφόρ το χειμώνα, είχε και μια αντίστοιχα thug κατάληξη. Όπως διαβάσαμε, κατέληξε να γίνει πλωτό καζίνο στο Ισραήλ. [break height=50] Δημητρούλα [break height=50] Δεν είναι το παλιότερο από τα σαπιοκάραβα, αλλά είναι από τα πλέον εμβληματικά. Το συγκεκριμένο πλοίο της GA Ferries του Γεράσιμου Αγούδημου ξεκίνησε ως VERGA στην Ιταλία το 1978, όπου και συνέχισε για 20 χρόνια περίπου. Έγινε διάσημο ως Δημητρούλα στα ελληνικά του δρομολόγια, τα οποία έκανε από το 1997 που αγοράστηκε. [break height=50] O oρισμός του πλοίου που έφτανε στον προορισμό του: όπως επιβεβαιώνει ο επιβάτης που έκανε το 2001 33 ώρες για να φτάσει στο εξωτικό Καστελλόριζο. Μετά από μια τριετία στον Πειραιά όταν φαλίρισε η εταιρεία, πήρε κι αυτό το δρόμο για να το διαλύσουν. [break height=50] Παναγία της Τήνου – Άγιος Γεώργιος – Ρομίλντα [break height=50] Το καράβι με τα χίλια ονόματα (Hengist, Stena Hengist, Romilda, Apollo Express 2, Παναγία Εκατονταπυλιανή, Express Artemis, Παναγία Εκατονταπυλιανή, Άγιος Γεώργιος, τελευταίο το Παναγία Τήνου). Από χίλια χέρια είχε περάσει επίσης το συγκεκριμένο γιοτ, μεταξύ άλλων φυσικά και από τη GA Ferries ως Ρομίλντα, το οποίο μπορεί να σας μπερδέψει γιατί υπήρξε και νεώτερο Ρομίλντα. Είχε ναυπηγηθεί το 1972 στην Αγγλία. [break height=50] Θα το θυμόμαστε φυσικά για τη θεαματική βύθιση του στο λιμάνι του Πειραιά, ένα μοναδικό ρεκόρ καθώς κανένα άλλο από τα πλοία που προαναφέρθηκαν δε βυθίστηκε, παραδόξως. Η βύθιση συνέβη γιατί το καράβι είχε πάρει νερά επειδή είχε μείνει πολύ καιρό σε αχρηστία. [break height=50] Ροδάνθη [break height=50] Η ναυαρχίδα (μη γελάσετε) της GA Ferries, η οποία κατασκευάστηκε το 1974 στην Ιαπωνία ως Virgo. Ήρθε στην Ελλάδα για να κουβαλάει τουρίστες το 1989, το οποίο και συνέχισε να κάνει με καθυστέρηση πάντα για 20 χρόνια χωρίς έκτροπα, ενώ είχε κάνει και διαδρομές Ελλάδα – Ιταλία στην Αδριατική. Το αρκετά όμορφο για τα δεδομένα αυτών των καραβιών Ροδάνθη έμεινε κι αυτό να περιμένει στον Πειραιά κάπου 3 χρόνια, μέχρι που έφυγε κι αυτό το 2011 για να γίνει παλιοσίδερα. [break height=50] Βιτσέτζος Κορνάρος [break height=50] Άλλο ένα θρυλικό “κρουαζιερόπλοιο” που έκανε την υπέροχη διαδρομή Αθήνα – Κρήτη – Δωδεκάνησα (κάψτε τα μυαλά σας). Λειτουργεί ακόμη οπότε χαλάει λίγο την πιάτσα, αλλά όταν με το καλό θα βγει στη σύνταξη θα έχουμε να θυμόμαστε ένα τρακάρισμα με το European Express που αναφέρθηκε παραπάνω, καθυστερήσεις, κάμποσες βλάβες και μερικές στενές επαφές με τις αποβάθρες. Α, και ότι στο Ρέθυμνο τους φαινόταν προσβολή ότι εξυπηρετεί το λιμάνι τους (!) το συγκεκριμένο στολίδι των θαλασσών: «…Κατάντια για το Ρέθυμνο, να φύγει, πρεμούλα, απαράδεκτη κατάσταση, άγονα μυαλά, πλοιάριο μιας άλλης εποχής, ντροπή, αμαύρωση για το τόπο μας» [break height=50]Θα μας λείψει πραγματικά αν ποτέ εξαφανιστεί. Bonus: Ο αυθεντικός Σκοπελίτης [break height=50] Όπως γράψαμε πάνω, πολύς κόσμος έχει την εντύπωση ότι ο Σκοπελίτης ήταν ένα πλοίο, με αποτέλεσμα να του δίνουν άλλα 20 χρόνια ηλικίας. Η βασική ομοιότητα είναι ότι φτιάχτηκαν στο ίδιο ναυπηγείο (1965, ναυπηγείο Χωματά της Θεσσαλονίκης) με δυο δεκαετίες διαφορά, το οποίο είχε επίσης τα ονόματα Ρήγας και Σποράδες. [break height=50] Για να καταλάβετε, μιλάμε για ένα καραβάκι που είχε περίπου το μισό μέγεθος του Express Σκοπελίτης. Υποτίθεται ότι στο τέλος πουλήθηκε στην Αγγλία, όπου και έγινε πλωτό εστιατόριο. [break height=50] Κάποτε στο Κουφονήσι.
