Οι ξένοι παίχτες που αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι γενικά μια πονεμένη ιστορία. Το μπάτζετ των περισσότερων ομάδων είναι χαμηλό, η φήμη του πρωταθλήματος λίγο καλύτερη από αυτή του Κοσόβου ή της Μαλαισίας, και οι πρόεδροι συνήθως φέρνουν καραβιές παιχτών από το εξωτερικό που αν δεν έπαιζαν μπάλα θα μπορούσαν να πρωταγωνιστούν σε αυτή τη διαφήμιση:

Παρότι το έδαφος δεν είναι και πολύ πρόσφορο, έχουν υπάρξει φωτεινές εξαιρέσεις παιχταράδων που κάποια στιγμή στην καριέρα τους αποφάσισαν να δοκιμάσουν τον ελληνικό ήλιο και το πιτόγυρο. Μπορεί ο Ροναλντίνιο να μην έγινε ποτέ μόνιμος θαμώνας στον Βέρτη, όμως είδαμε στη χώρα μας έναν Ριβάλντο, έναν Ρεκόμπα και μερικούς ακόμα παγκόσμιας κλάσης μύστες του ποδοσφαίρου, έστω κι αν ήρθαν σχεδόν μεσήλικες.

Δεν έπαιξαν όλοι τη μπάλα που θα περίμεναν όσοι έτρεξαν στο Βενιζέλος να τους υποδεχτούν, είχαν όμως την ευκαιρία κάποιοι από αυτούς να παίξουν στο Ελ Πάσο ή να φάνε φτυσίδια εκτελώντας κόρνερ στην Τούμπα.

Με αφορμή την διαφαινόμενη απόκτηση του Βαλμπουενά από τον Ολυμπιακό, ας θυμηθούμε μερικά βαριά ονόματα που κλώτσησαν μπαλίτσα στα μέρη μας λίγο πριν τη σύνταξη.

Ριβάλντο

Χωρίς αμφιβολία το μεγαλύτερο όνομα που έχει αποκτήσει ποτέ ελληνικός σύλλογος, ήρθε στα μέρη μας το καλοκαίρι του 2004, δώρο του Σωκράτη Κόκκαλη στους οπαδούς του Ολυμπιακού που του το ζητούσαν. Έκατσε 3 χρόνια στον Ολυμπιακό, πήρε 3 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα, ενώ παραλίγο να αποκλείσει στο Άνφιλντ την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ. Το διαζύγιο με τον Ολυμπιακό είχε μπηχτές και δάκρυα, ακολούθησε άλλη μια γεμάτη χρονιά στην ΑΕΚ με την οποία νίκησε την πρώην ομάδα του με 4-0 και έδειξε ισάριθμα δάχτυλα.

Έφυγε από την Ελλάδα το καλοκαίρι του 2008, και σίγουρα τίμησε το όνομα και τη φήμη του τα 4 χρόνια της παρουσίας του εδώ.

Φήμες λένε ότι δηλώνει ακόμα 40 ετών και παίζει μπάλα σε κάποια χώρα του τρίτου κόσμου. Α, και δεν το κάνει για τα λεφτά.

Τζουζέπε Σινιόρι

Απ’ ό,τι φαίνεται το 2004 όλοι ήθελαν να αγωνιστούν στη χώρα που κατέκτησε το Euro και τη Eurovision, και έτσι, το ίδιο καλοκαίρι που υποδεχθήκαμε το Ριβάλντο, ήρθε τα μέρη μας ο Τζουζέπε Σινιόρι για λογαριασμό του Ηρακλή. Στα 36 του και έχοντας αναδειχθεί 3 φορές πρώτος σκόρερ στην Ιταλία, περίπου δύο χιλιάδες γριές τον υποδέχθηκαν στο Μακεδονία. όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη των προσδοκιών. αφού κατέγραψε 5 συμμετοχές χωρίς να σημειώσει γκολ και αποχώρησε από την ομάδα το Νοέμβριο.

Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ

Από τα μεγαλύτερα ονόματα που ήρθαν στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία, ο Βούλγαρος στράικερ φόρεσε στα 35 του τη φανέλα του ΠΑΟΚ και έγινε συμπαίχτης των Κίτσιου και Τζαβέλλα. Ήταν αρκετά τίμιος και έκανε γεμάτη χρονιά αλλά τον Ιούνιο του 2016 ο ΠΑΟΚ αποφάσισε να μην του ανανεώσει το συμβόλαιο. Η ιστορία έγραψε ότι πήρε λιγότερα πρωταθλήματα Ελλάδας από τον Στέλιο Μαλεζά.

Άλβαρο Ρεκόμπα

Ο Ουρουγουανός πρώην παίχτης της Ίντερ υπέγραψε στον Πανιώνιο το Σεπτέμβριο του 2008 και μαζί με τον βαψομαλλιά συμπατριώτη του, Φαμπιάν Εστογιανόφ, ξεβλάχεψαν το ελληνικό ποδόσφαιρο δημιουργώντας ένα απίστευτα ποιοτικό δίδυμο, τηρουμένων των αναλογιών.  Έλυσε τη συνεργασία του με τους κυανέρυθρους το Δεκέμβρη του 2009, έχοντας προλάβει να μας χαρίσει αρκετά γκολ και ασίστ:

 

Μίκαελ Εσιέν

Με σπουδαία καριέρα στην Τσέλσι, ο Γκανέζος μέσος έγινε κάτοικος Αθηνών στα 33 του, το καλοκαίρι του 2015 για λογαριασμό του Παναθηναϊκού. Έκανε μια κάκιστη χρονιά τις λίγες φορές που αγωνίστηκε, αποκλείστηκε από την Καμπάλα, έβαλε ένα γκολ στον Λεβαδειακό και έφυγε από την Ελλάδα  χωρίς να αποτελεί μια ευχάριστη ανάμνηση ούτε για αυτόν ούτε για τους φίλους του Παναθηναϊκού η παρουσία του στη χώρα μας. Μέχρι και το Μάιο του 2018 απασχολούσε την ελληνική αθλητική επικαιρότητα αφού τα χρέη του Τριφυλλιού προς το πρόσωπο του έγιναν αιτία για αφαίρεση βαθμών. Το greek dream του Εσιέν συνοψίζεται σε αυτά τα δύο βίντεο:

Γκέρεμι

Το 2010 ο Κώστας Πηλαδάκης έφερε στον Κάμπο έναν πρώην παίχτη της Ρεάλ που είχε κατακτήσει δύο φορές το Τσάμπιονς Λιγκ με τους Μερένχες. Ο Καμερουνέζος δεξιός οπισθοφύλακας ήταν το μεταγραφικό μπαμ της Λάρισας πριν 9 χρόνια. Στα 31 του, .έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους οπαδούς της θεσσαλικής ομάδας όμως η συνέχεια δεν τους δικαίωσε, κινούμενος σε εξίσου ρηχά νερά με την ομάδα, που εν τέλει υποβιβάστηκε. Κατέγραψε 10 συμμετοχές με τους βυσσινί και μάλλον έχει ήδη ξεχαστεί η παρουσία του στη χώρα μας.

Πάπα Μπούμπα Ντιόπ

Το καλοκαίρι του 2010 η ΑΕΚ φέρνει στη χώρα μας τον 32χρονο Σενεγαλέζο μέσο Πάπα Μπούμπα Ντιόπ. Με σημαντική καριέρα στην Αγγλία και συμμετοχή στην εξαιρετική πορεία της Σενεγάλης στο Μουντιάλ 2002, ο Ντιόπ ενθουσίασε τους Ενωσίτες στο άκουσμα της απόκτησης του. Έκατσε ένα χρόνο στην Ελλάδα και πρόλαβε να κατακτήσει το κύπελλο και να φάει εξάρα από τον Ολυμπιακό.

Έ

Αλιόσα Ασάνοβιτς

Ο Κροάτης μέσος έγινε παίχτης του Παναθηναϊκού το 1998 σε ηλικία 33 ετών, προερχόμενος από ένα Μουντιάλ στο οποίο η Κροατία πήρε την τιμητική τρίτη θέση. Έχοντας φορέσει τη φανέλα της Ντέρμπι Κάουντι και της Νάπολι, ο “Φιλόσοφος” ήταν ένα μεταγραφικό μπαμ για την εποχή, παρά το σχετικά προχωρημένο της ηλικίας του. Έπαιξε μπάλα δύο χρόνια στη χώρα μας, σκόραρε 9 φορές σε 44 ματς και έφυγε το καλοκαίρι του 2000 σαν φίλος.

Κριστιάν Καρεμπέ

Άλλο ένα μεταγραφικό μπαμ του Σωκράτη Κόκκαλη, ο Γάλλος μέσος με καταγωγή από τη Νέα Καληδονία έπιασε λιμάνι το καλοκαίρι του 2001. Έχοντας στο ενεργητικό του ένα Μουντιάλ και ένα Euro με τη Γαλλία αλλά και δύο Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ κανένας δεν αμφέβαλε ούτε στιγμή για την αξία του. Αν μη τί άλλο, ήταν άρχοντας στο κέντρο.

Έπαιξε 3 χρονιές στον Ολυμπιακό κατακτώντας δύο πρωταθλήματα, μοίρασε μπουκέτα σε Οκκά και Καφέ και έφυγε σαν φίλος από τη χώρα μας, μέχρι να ξαναγυρίσει στον Ολυμπιακό σε άλλο πόστο.

Πάμπλο Γκαρσία

Ήρθε στη χώρα μας την ίδια χρονιά με τους συμπατριώτες του, Ρεκόμπα και Εστογιανόφ, και δέθηκε ταχύτατα με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Μπορεί να μην πήρε κανένα τίτλο με την ομάδα της Θεσσαλονίκης, όμως εξελίχθηκε σε ένα σύμβολο αντίστασης για τους οπαδούς του Δικεφάλου του Βορρά. Το μπουκέτο στον Ντιόγκο μέσα στο Καραϊσκάκη, το κυνήγι του Ντουντού στο ίδιο γήπεδο, η επίδειξη των κοχόνες του στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ΑΕΚ και οι έξαλλοι πανηγυρισμοί με τον Μουσλίμοβιτς στην Κωνσταντινούπολη το 2010 είναι επαρκείς λόγοι για να θεωρείται είδωλο από τους Θεσσαλονικείς οπαδούς.

Ακόμα και αν δεν κουβαλούσε τόσα κιλά τρέλας όμως, η αδιαπραγμάτευτη ποιότητα του εντός αγωνιστικού χώρου θα αρκούσε από μόνη της για να μνημονεύεται ως σημαία των φετινών πρωταθλητών Ελλάδας.

Πλέον έχει ρόλο προπονητή στα τσικό του ΠΑΟΚ.