Θυμάστε την εποχή που ο βασικός καφές της χώρας ήταν ο φραπές, ζήσατε γαμάτα παιδικά χρόνια. Ναι, αγαπητές φίλες και φίλοι που γεννηθήκατε υπερβολικά αργά για να προλάβετε αυτή την κατάσταση, κάποτε οι επιλογές ήταν ο φραπές (και ο ζεστός στιγμαίος για τις κρύες νύχτες του χειμώνα), ο ελληνικός της γιαγιάς και του παππού και ο φίλτρου που θα βλέπατε σε κανέναν χώρο εργασίας, αυτός που έχει ψηθεί 7 ώρες συνεχόμενες σε μια καφετιέρα που δεν έχει πλυθεί 5 χρόνια και είχε καταλήξει να θυμίζει αργό πετρέλαιο στη γεύση.

Απίστευτα πράγματα με βάση τα τωρινά δεδομένα. Κι όμως, ακόμη κι αυτό είχε φετιχοποιηθεί. Τότε μιλούσαμε για την κουλτούρα της φράπας, της φραπεδάρας, του φραπόγαλου, του φραπέ με τάβλι και γυαλιά ηλίου παρατημένα ακριβώς δίπλα. Ο φραπές ήταν ο εθνικός μας καφές. Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν καταλήξει να απολαμβάνουν τον λεγόμενο «καραβίσιο», τον αχτύπητο στιγμιαίο καφέ που θα μπορούσε να είναι φτιαγμένος με χώμα και νερό χτυπημένα στο σέικερ. Τόσα ξέραμε, τόσα λέγαμε.

Από τότε, μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι, ή μάλλον στο καλαμάκι. Μπορείτε να ευχαριστήσετε τους γείτονές μας τους Ιταλούς γι’αυτό: Αυτοί εφήυραν τον εσπρέσο και τις άπειρες παραλλαγές του, αυτοί μας δίδαξαν τι είναι καλή εσπρεσομηχανή, ο καπουτσίνο, ο αράμπικα και ο ρομπούστα, το σωστό φλιτζάνι, ο λούγκο και ο στρέτο. Από εκεί και πέρα, η χώρα μας δεν τα πήγε κι άσχημα και συνέχισε επάξια τον πεφωτισμένο δρόμο του εσπρέσο. Αν μη τι άλλο, δεν είναι ο φρέντο εσπρέσο μια άξια προσθήκη στο διεθνές ρόστερ (ή ίσως, roaster) καφέδων με βάση τον εσπρέσο; Μπρίκια κολλάμε (pun intended);

Έτσι, είτε ως φρέντο εσπρέσο, είτε ως φρέντο καπουτσίνο, είτε ως ό,τι θέλετε, ο εσπρέσο πήρε τη θέση του φραπέ. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς. Και φυσικά, έτσι αρχίσαμε να έχουμε και αυξημένες απαιτήσεις από τον εσπρέσο μας, είτε όσον αφορά την παρασκευή, είτε όσον αφορά την ποιότητα της πρώτης ύλης. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να μπορούμε να εκτιμήσουμε πράγματα όπως τους Single Estate καφέδες των Coffee Island.

Γιατί ο καφές δεν έχει να κάνει μόνο με το είδος ή έστω την ποικιλία ή τη χώρα προέλευσης. Ο κάθε παραγωγός, η κάθε φάρμα, η κάθε μονάδα επεξεργασίας και ο κάθε συνεταιρισμός βάζουν κάτω το κλίμα, την τοπολογία (έδαφος, υψόμετρο, κλίση κλπ – το terroir για να το πούμε όπως οι Γάλλοι), τις γεωργικές πρακτικές που χρησιμοποιεί και φυσικά το μοναδικό στην κάθε περίπτωση ανθρώπινο κριτήριο και βγάζει κάθε φορά έναν τελείως μοναδικό καφέ. Όταν κανείς τα ξέρει όλα αυτά λόγω της σχέσης και του απευθείας εμπορίου με τον παραγωγό είναι που ο καφές μπορεί να πιάσει άλλο λέβελ.

Γιατί αν εκτιμήσατε το Single Origin (πχ Κολομβία ή Αιθιοπία ή μια ευρύτερη περιοχή της καθεμίας), θα αγαπήσετε το Single Estate! Περάστε από ένα Coffee Island και δοκιμάστε χωρίς χρέωση όλες τις Single Estate ποικιλίες, ώστε να δείτε τι μας προσφέρει τελικά ο κόπος μιας συγκεκριμένης φάρμας ή παραγωγού.

Γιατί έχουμε απαιτήσεις από τον καφέ μας, όχι αστεία!