Σωτήριον έτος 2010. Μπορεί και 2012, θα σας γελάσω και δεν θα το ‘θελα. Τέλος πάντων, μπορεί να ήταν και το 2009 ή το 2011. Όπως και να ‘χει, μιλάμε για περίπου 10 χρόνια πριν. Κυριακή της Αποκριάς, η προηγούμενη της Καθαράς Δευτέρας για να σας βάλω στο κλίμα. Οκτώ άτομα λοιπόν σε ένα μπαρ, ανοίγει παρένθεση: εδώ θα πρέπει να σας ξεκαθαρίσω -γιατί μικρά παιδιά είστε μπορεί να μη θυμάστε- ότι παλιά, τα μπαρ ήταν ανοιχτά και μπορούσες να πας το βράδυ να πιείς ένα ποτό με τους φίλους σου, κλείνει η παρένθεση.

Εκεί, λοιπόν, κι ενώ ψάχναμε πώς θα περάσουμε την επόμενη ημέρα που είχε ήδη ξημερώσει, έπεσε η ιδέα από τον Κώστα: «Και δεν πάμε στο εξοχικό μου στην Αίγινα που δεν θα είναι και κάνεις, να περάσουμε την Καθαρά Δευτέρα;». Μπορεί τώρα να σας φαίνεται περίεργο, αλλά η αλήθεια είναι ότι γύρω στις 3 το πρωί πέφτουν οι καλύτερες ιδέες! Έτσι λοιπόν ήπιαμε άλλο ένα ποτό, περιμέναμε να ανοίξουν οι φούρνοι, τα μίνι μάρκετ και τα ψιλικατζίδικα για να πάρουμε τις απαραίτητες προμήθειες (δηλαδή χαρταετό -έτσι για καλό-, ούζο, χταποδάκι και φυσικά περίπου έναν τόνο Μακεδονικό Χαλβά!), τις φορτώσαμε σε δύο αμάξια και ξεκινήσαμε για το λιμάνι του Πειραιά.

Όπως όμως διαπίστωσα μόλις φτάσαμε, μαζί μας ξεκίνησαν κι άλλοι 20.000 άνθρωποι. Δεν ξέρω τώρα αν και οι 20.000 είχαν εξοχικά στην Αίγινα. Να σας πω την αλήθεια δεν το ‘χω ψάξει από τότε, αλλά φαντάζομαι ότι κάτι είχαν στο μυαλό τους. Μετά από κάνα δίωρο αναμονής στο αμάξι λοιπόν, και ενώ όλοι είχαμε ψιλοκοιμηθεί, έρχεται ένας λιμενικός με μια έκφραση του στυλ «Ωχ Παναγία μου, θα πω πάλι αυτό που ‘χω πει σε άλλους 19.000 ανθρώπους σήμερα» και μας λέει ότι έχει βλάβη το πλοίο και ότι θα έπρεπε να περιμένουμε το επόμενο. Όπως και να ‘χει, θα καθυστερούσαμε τουλάχιστον 3-4 ώρες. Τότε, λοιπόν, πετάγεται ο Νίκος και λέει «Και δεν πάμε στο Τατόι; Δεν είναι μακριά, πάμε στα καπάκια να αράξουμε στο κτήμα». Δεν τον ρώτησα ποτέ, αλλά υποθέτω ότι ο Νίκος δεν είχε εξοχικό στο Τατόι, όπως είχε ο Κώστας στην Αίγινα, γιατί αν είχε, φαντάζομαι ότι θα τον έλεγαν Νικόλαο. Τέλος πάντων, κάνουμε όπισθεν, καμιά τριανταριά μανούβρες κι άλλη μια ώρα για να βγούμε από το λιμάνι του Πειραιά και ξεκινάμε για Τατόι.

Εμείς κι άλλοι 40.000 άνθρωποι που σίγουρα δεν είχαν εξοχικό στο Τατόι. Η ώρα είχε πάει περίπου 12 το μεσημέρι, εμείς ακόμα στο αμάξι να κοιμόμαστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, όποτε βρίσκαμε χρόνο. Δηλαδή στο φανάρι όταν ήμασταν κολλημένοι στην κίνηση, λίγο πριν βγούμε εθνική, όταν ήμασταν κολλημένοι στην έξοδο κ.λπ. Το σίγουρο είναι ότι γεμίσαμε τις μπαταρίες μας και ήμασταν εντάξει από ύπνο. Και τότε η Αγγελική ρίχνει από το πουθενά την καλύτερη ιδέα: «Ακούστε, άκρη δεν θα βγάλουμε, δεν πρόκειται να καταφέρουμε να πάμε πουθενά τέτοια ώρα, θα έχει πάντα και παντού πάρα πολύ κόσμο. Να σας πω κάτι; Γιατί δεν πάμε στην ταράτσα μου στο κέντρο της Αθήνας να αράξουμε εκεί, να φάμε την ταραμοσαλάτα μας, να πιούμε το ούζο μας και να τσακίσουμε τον Μακεδονικό Χαλβά; Έτσι κι αλλιώς, τέλεια μέρα έχει!».

Μας φάνηκε η καλύτερη ιδέα του κόσμου. Και έτσι και έγινε.

Περάσαμε εκείνη την Καθαρά Δευτέρα στην ταράτσα μιας οκταόροφης πολυκατοικίας στην Πατησίων με θέα την Ακρόπολη, ανάμεσα σε ηλιακούς θερμοσίφωνες, πλυμένα ρούχα που στέγνωναν και μερικές χιλιάδες περιστέρια που μας έκαναν παρέα γιατί τα ψίχουλα της λαγάνας πραγματικά τους φάνηκαν αδιανόητος μεζές. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μας ένοιαζε καθόλου.

Ήμασταν όλοι οι φίλοι μαζεμένοι, μια παρέα, γελούσαμε, πίναμε και τρώγαμε κάτω από τον απροσδόκητα καυτό ήλιο του Μαρτίου, έχοντας παράλληλα την καλύτερη θέα του κόσμου.

Γιατί τελικά αυτό είναι το νόημα της Καθαράς Δευτέρας: να βρίσκεσαι με ανθρώπους που πάντα περνάς καλά, τους αγαπάς και σ’ αγαπάνε.

Μπες και εσύ στο tonimatisagapis.gr, μοιράσου τι είναι αυτό που σε «δένει» με την Καθαρά Δευτέρα, βοήθησε τον Μακεδονικό Χαλβά να στηρίξει τα παιδιά του Ελληνικού Παιδικού Χωριού στο Φίλυρο και μπες στην κλήρωση για να γίνεις 1 από τους 20 τυχερούς που θα κερδίσουν λαχταριστά προϊόντα.

Γιατί μαζί μπορούμε να απελευθερώσουμε ακόμα περισσότερη αγάπη!

Και του χρόνου!

Φωτογραφίες: Χρήστος Λώλος