Είναι αυτές οι διαδρομές που κάναμε κάθε μέρα για να πάμε στο σχολείο που θα μας μείνουν πιο αξέχαστες από κάθε άλλες εκείνα τα χρόνια. Τότε που ξυπνάγαμε, πλενόμασταν, τρώγαμε το πρωινό μας, χαιρετούσαμε τους γονείς και με μία βαθιά αίσθηση ματαιότητας και απελπισίας, ξεκινάγαμε για το σχολείο φορτωμένοι με μία ωρολογιακή βόμβα.

«Wait, what;», θα πείτε και θα έχετε δίκιο αγαπητές φίλες και φίλοι, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας – η συγκεκριμένη βόμβα δεν είχε εκρηκτικά. Από την άλλη όμως, όπως το νιώσαμε (κυριολεκτικά) πάνω στο πετσί μας, δεν υπήρχε δυστυχώς και καμία επίλεκτη ομάδα πυροτεχνουργών για να κόψει το μπλε καλώδιο και να μας σώσει.

Ας θυμηθούμε τις ένδοξες αυτές στιγμές:

Ακμή όνομα και πράγμα, μπορεί και όχι

Ήταν δύσκολη εκείνη η εποχή για όλες και όλους μας. Έπρεπε να κάνουμε πειράματα στον εαυτό μας (ποια μέθοδος σπασίματος θα προκαλέσει λιγότερο όλεθρο δηλαδή), να αποκτήσουμε διπλό διδακτορικό στην ψυχολογία και τη φαρμακολογία (το άγχος τα κάνει σίγουρα όλα χειρότερα) και να πάρουμε σημαντικές στρατηγικές επιλογές: να τα σπάσω πριν την πενταήμερη και να μοιάζω σαν τον έφηβο Τόνι Μοντάνα ή να υπάρχει εκείνο το φρικτό σπυρί στο σαγόνι για πάντα ως ντοκουμέντο.

Οι φωτογραφίες ήταν μακράν το χειρότερο, γιατί για την ακατανόμαστη ενότητα «ερωτική ζωή» δεν μιλούσε κανείς, όπως στα βιβλία του Χάρι Πότερ δεν μιλούν για τον Βόλντεμορτ. Τα φλας ήταν αδυσώπητα, η μανία να καταγραφούν τα πάντα για τις νεότερες γενιές από άσχετους τυχάρπαστους (γονείς, καθηγητές, κλπ) ασταμάτητη και τα σωτήρια φίλτρα του κινητού απείχαν πολύ ακόμη χρονικά. Αν ακούσετε κανέναν να λέει άσχημα λόγια, για το Instagram, είναι γιατί δεν το έζησε στην ακμή του (no pun intended).

Και φυσικά, το αμείλικτο καθημερινό δούλεμα. Γιατί μπορεί να είχαμε όλοι σπυράκια, όμως αυτό δεν είναι λόγος για να μην κάνουμε καζούρα ο ένας στον άλλο (και κάποιοι να την πληρώνουν χειρότερα, προφανώς) έτσι; Εκείνες οι μέρες ειδικά που τα διαβολικά εξογκώματα στο πρόσωπο φούσκωναν και κόντευαν να γίνουν μεγαλύτερα από το κεφάλι μας ήταν οι χειρότερες, καθώς υπήρχε περίπτωση να σπάσουν και να σκορπίσουν τον τρόπο την πιο άβολη στιγμή. Μη σου τύχει.

Το νόημα όμως είναι να μην κρύβεσαι!

Τώρα που τα ΣΥΛΛΟΓΙΟΜΑΣΤΕ όλα αυτά, πόσο πιο ωραία θα ήταν αν όλη αυτή η όρεξη για δούλεμα πήγαινε σε κάποιον αξιόλογο σκοπό. Γιατί το δούλεμα ομολογουμένως δεν είναι ωραίο να συμβαίνει σε κανέναν, όμως τουλάχιστον βγάζει μια λογική να τρως δούλεμα επειδή ακούς Sin Boy, πιστεύεις ότι ο Κυριάκος Βελόπουλος έχει τη λύση ή γελάς με τα βιντεάκια του Luben.

Γιατί εδώ που τα λέμε, είναι πολύ λάθος να κρύβεται κανείς από τον περίγυρό του, να φοβάται να πάει σχολείο και να διστάζει να κοινωνικοποιηθεί. Η ζωή είναι πολύ ωραία και παρότι η εφηβεία φαίνεται δυσάρεστη και να κρατάει για πάντα, είναι από τις όμορφες και σύντομες περιόδους της ζωής μας. Δεν αξίζει να τη χαλάνε τέτοια άσχημα συναισθήματα.

Όλοι τα έχουμε περάσει αυτά και γελάμε μαζί τους τώρα – αν δε μας πιστεύετε, όπως είπαμε υπάρχουν και οι μαρτυρίες. Για την ακρίβεια, η καμπάνια #minkrivesai δίνει άλλο ένα κίνητρο σε όλους να πουν την (πονεμένη) ιστορία τους για την ακμή και να κερδίσουν κάτι πολύ βοηθητικό: Κάθε ανάρτηση για την ακμή στο Instagram με το hashtag #minkrivesai θα μπαίνει στο minkrivesai.frezyderm.gr αλλά και σε ένα μεγάλο διαγωνισμό που θα τρέξει από 1 έως 11 Νοεμβρίου, μέσω του οποίου τρεις τυχεροί νικητές θα κερδίσουν προϊόντα περιποίησης του λιπαρού με τάση ακμής δέρματος για 1 χρόνο!

Τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής δεν μπορούν να χαλάσουν από την καζούρα από τους συμμαθητές μας. Το νόημα είναι αυτό το απλό: #minkrivesai