Όλοι έχουμε τρέξει από μία φορά σε έναν Μαραθώνιο, έτσι δεν είναι; Μπορεί και όχι δηλαδή, αλλά τουλάχιστον όλοι και όλες ξέρουμε τι είναι: Η σύγχρονη μεγάλη τρεχάλα από το μέρος όπου έγινε η μάχη των Αθηναίων με τους Πέρσες το 490 π.Χ., στην οποία συμμετέχει τόσος λαός προς τιμήν του δρομέα Φειδιππίδη που τον έτρεξε πρώτη φορά.

Ευτυχώς για όλους τους εμπλεκόμενους, το «πέθανα από το τρέξιμο» πλέον είναι αυστηρά μεταφορικό. Επίσης, ο σύγχρονος Μαραθώνιος γίνεται χωρίς κράνος και πανοπλία όπως το είχε κάνει ο Αθηναίος runner που ξεπέρασε τα όρια του εθελοντισμού.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Χωρίς όμως να θέλουμε να θίξουμε τον Φειδιππίδη, την διαδρομή του, τους Αθηναίους, τους Πέρσες ή οποιονδήποτε, νομίζουμε πως ήρθε η ώρα να τα πούμε ξανά από την αρχή για την περίφημη κούρσα. Για την ακρίβεια, να την γυρίσουμε ανάποδα, γιατί αυτό χρειάζεται η freestyle προσέγγιση της ζωής!

Όχι, δεν μας χτύπησε ο ήλιος έτσι ξαφνικά. Ούτως ή άλλως, ένας αληθινός freestyler δεν θέλει απλά να τα ανατρέψει όλα έτσι απλά για να κάνει σαματά! Αυτό που πιστεύει είναι το νόημα είναι πρώτον να το ζεις έτσι ώστε να αισθάνεσαι πιο free, και δεύτερον ότι μία μικρή, απλή και χρήσιμη ιδέα ώστε να πετύχεις το πρώτο είναι καλό να συζητιέται.

Η ιδέα με την οποία έχουμε να κάνουμε εδώ είναι απλή και σύντομη: Νομίζουμε πως ο Μαραθώνιος είναι καλύτερο να σταθεί ανάποδα – και από Μαραθώνιος να γίνει Θώνιοςμαρα, αν το θέλετε. Και υπέρ του ΘώνιουΜαρα νομίζουμε ότι υπάρχουν μερικά πολύ δυνατά επιχειρήματα, όπως εξηγεί και ο Θύμιος που το έκανε:

Για να δούμε λοιπόν:

Γιατί να πρέπει να πας ως εκεί για να ξαναγυρίσεις Αθήνα, όταν μπορείς απλά να πας στο Μαραθώνα;

Το πιο σημαντικό είναι ότι ξεκινάει τελείως λάθος. Για την ακρίβεια, ξεκινάει κυριολεκτικά ανάποδα, καθώς πρέπει να φύγει κανείς αξημέρωτα από την Αθήνα, προκειμένου να φτάσει στο Μαραθώνα και από εκεί να τρέξει όλη την τεράστια κούρσα για να επιστρέψει τελικά στην εξωτική μεγαλούπολη (όπου το 490 μ.Χ. δεν έγινε καν κάτι!). Εκεί πέρα δεν υπάρχουν μάλιστα καν Πέρσες, να γνωρίσουμε και κανέναν άνθρωπο και να πιούμε μαζί του μια ΑΜΣΤΕΛ Free. Είναι πράγματα αυτά τώρα;

Αντί για όλη αυτή την αναποφασιστικότητα, θα έπρεπε να γίνεται το πιο απλό. Να φεύγουμε από την Αθήνα και να πηγαίνουμε τρέχοντας ως τον Μαραθώνα, όπου στο κάτω κάτω, παίζει και λίγη εξοχή. Εκτός του ότι γλιτώνουμε όλο αυτό το βαρετό πηγαινέλα, οι επίδοξοι μαραθωνοδρόμοι θα έχουν και ένα πρόσθετο κίνητρο, ότι τρέχουν για να φτάσουν σε κάτι καλύτερο από μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα τσιμέντο.

Το καλύτερο τέλος διαδρομής είναι στην εξοχή με δροσιά, ταβέρνες και θάλασσα

Και κάπου εκεί έρχεται και το καλύτερο επιχείρημα υπέρ του Μαραθωνίου στα ποδανά. Ο Μαραθώνας δεν είναι κανένα τυχαίο μέρος – στο κάτω κάτω, οι Πέρσες ήρθαν με καράβια. Όταν ο Μαραθώνιος μπορεί να καταλήγει απευθείας στις αμέτρητες παραθαλάσσιες ταβέρνες και μεζεδοπωλεία της περιοχής, γιατί να κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη και να τον βάζουμε να καταλήγει στο Καλλιμάρμαρο;

Καλό και το Καλλιμάρμαρο δε λέμε. Όμως αν δεν είναι freestyle Μαραθώνιος το να τρέχεις με σκοπό να πέσεις με τα μούτρα πάνω στα σαγανάκια και τα χταποδάκια, τι είναι; Τερματίζεις σε όποια θέση μπορείς, αφήνεις τον καθαρό αέρα να μαζέψει τον ιδρώτα και ανοίγεις μια παγωμένη ΑΜΣΤΕΛ Free για να γιορτάσεις μαζί με την παρέα τον επιτυχημένο τερματισμό. Και φυσικά, γυρνάς με το πάσο σου.

Νομίζουμε ότι είμαστε σε καλό δρόμο για να σας πείσουμε για τα πλεονεκτήματα του ΘώνιουΜαρα, των 42 χιλιομέτρων αλλά με freestyle τρόπο. Γιατί μία πιο free ζωή μας αρέσει!