Είτε τον αγαπάς, είτε τον μισείς, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα με βαριά φανέλα. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα οι «Πράσινοι» σάρωναν τα πάντα σε Ελλάδα και Ευρώπη παρουσιάζοντας κάποιες πραγματικά σπουδαίες ομάδες. Τα τελευταία χρόνια αυτό άλλαξε. Ο Παναθηναϊκός πέρασε ένα δύσκολο διάστημα και από τον αφρό της Ευρωλίγκα βρέθηκε στα χαμηλά στρώματα. Στα πολύ χαμηλά. Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια το ρεκόρ της ομάδας δεν θύμιζε σε τίποτα τα παλιά μεγαλεία. Πρόπερσι το «Τριφύλλι» τέλειωσε τη σεζόν με έντεκα νίκες, ενώ πέρυσι μόλις με εννέα. Κι όταν έχεις μάθει να σηκώνεις την κούπα κάθε δύο χρόνια και με παίκτες όπως οι Μποντιρόγκα, Διαμαντίδης και πολλοί άλλοι, σου πέφτει κάπως βαρύ να έχεις αρχηγό τον Παπαπέτρου και να σε κερδίζει το κάθε χωριό. Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Ιωάννης αποχώρησε για να γίνει παίκτης του άρχοντα των δαχτυλιδιών ή του μελιτζανί βασιλιά. Του Ζέλικο Ομπράντοβιτς τέλος πάντων. Παράλληλα ξεκίνησε και μια προσπάθεια να φτιαχτεί ξανά ένα αξιοπρεπές ρόστερ. Πράγματι ήρθαν κάποιοι καλοί παίκτες, όμως τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Στη χωρά που λατρεύουμε την ατάκα ‘’αυτός δεν θα βγάλει παρέλαση’’ όλοι πίστεψαν ότι θα έχουμε μια από τα ίδια και βιάστηκαν να τελειώσουν τον Ράντονιτς. Παρόλα αυτά από τη στιγμή που ήρθε ο Μπέικον (τον οποίο ο προπονητής είχε κόψει αλλά τι σημασία έχει), η ομάδα άρχισε να ρολάρει. Ως αποτέλεσμα έφτασε τις τέσσερεις σερί νίκες στην Ευρωλίγκα και τις έξι συνολικά στη χρονιά χωρίς να πάρει ούτε ένα πέναλτι και κοιτά το μέλλον με αισιοδοξία. Λέτε να έχουμε ανάσταση του εξάστερου;
