Πριν το ξεκίνημα της φετινής σεζόν, είχαμε καταλάβει πως οι διαφορές ανάμεσα στις μεγάλες ομάδες είχαν μειωθεί και πως ίσως δούμε ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Τελικά αυτό που είδαμε ήταν η πιο συναρπαστική κούρσα τίτλου που έχουμε ζήσει στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σε μια χώρα που παράγουμε περισσότερη τοξικότητα απ’ ότι αντέχουμε ήταν σίγουρο ότι από τη στιγμή που το πρωτάθλημα κρίθηκε οριακά, η σκατίλα που θα τρώγαμε θα ήταν αρκετή σε ποσότητα. Παρόλα αυτά ακόμη κι έτσι, αυτό που κρατάμε στο φινάλε είναι ότι είδαμε τέσσερεις ομάδες με τα καλά και τα στραβά τους να τα δίνουν όλα για τον τίτλο, αμέτρητες ντερμπάρες και για πρώτη φορά playoffs που πραγματικά αναβαθμίζουν το προϊόν.

Πρωτάθλημα που καθήλωσε

Το φετινό πρωτάθλημα κρίθηκε στην τελευταία αγωνιστική και μέχρι πριν ένα μήνα ήταν στο κόλπο για να το πάρουν τέσσερεις ομάδες. Οι ποδοσφαιροκουβέντες, το άγχος από Κυριακή σε Κυριακή και η αναζήτηση ακόμη και των πιο κλασμένων ειδήσεων για την καθημερινότητα της ομάδας μπήκαν ξανά στην καθημερινότητα μας. Χόρτασε η ψυχή μας ντέρμπι ζωής και θανάτου στα οποία όλοι γουστάραμε και όλοι ξενερώσαμε και οι διαδρομές από το ζενίθ στο ναδίρ έγιναν συνήθεια. Τα γήπεδα γέμισαν ξανά και οι ομάδες αναγκάστηκαν να ξεπερνούν συνέχεια τον εαυτό τους για να παραμείνουν στο κόλπο.

Ο Παναθηναϊκός οδήγησε την κούρσα και με τη μεγάλη διαφορά που πήρε στο ξεκίνημα έδωσε στους υπόλοιπους να καταλάβουν ότι πρέπει να φτύσουν αίμα για να τον φτάσουν. Όσο εκείνοι λέγανε ότι δεν παίζει μπάλα και ότι άδικα βρίσκεται εκεί, εκείνος παρέμενε γαντζωμένος στην κορυφή και έπεσε από αυτή μια στροφή πριν το φινάλε. Η ΑΕΚ κατάφερε να τον ακολουθήσει, να καλύψει διαφορά 8 πόντων για να τον πιάσει και να μας χαρίσουν μαζί την πιο συναρπαστική μονομαχία τίτλου που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε με παιδική χαρά το καλοκαίρι, όμως κατάφερε να μαζέψει τα κομμάτια του, να παλέψει και να κλείσει με αξιοπρέπεια τη σεζόν. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε την παραμικρή ελπίδα για πρωταθλητισμό το καλοκαίρι και μέσα από τον ανταγωνισμό κάλυψε πιο γρήγορα δρόμο και έγινε διεκδικητής του τίτλου αναδεικνύοντας ταλέντα που ήρθαν για να μείνουν.

Μας αρέσει το ποδόσφαιρο ή το κουτσομπολιό;

Παρόλο που το πρωτάθλημα μας κρατούσε στην τσίτα με όσα γίνονταν μέσα στο χορτάρι, δεν αποφύγαμε και πάλι το πανηγύρι της τοξικότητας. Εκεί που κανείς δεν αναγνωρίζει κανέναν και για να είναι κάποιος καλύτερος αυτόματα συνεπάγεται ότι είναι κλέφτης και ότι προφανώς δεν αξίζει τίποτα από όσα πέτυχε. Προφανώς η τοξικότητα δεν είναι κάτι που γεννιέται αποκλειστικά από τον κόσμο των ομάδων. Οι ίδιοι οι σύλλογοι και οι άνθρωποι γύρω από αυτούς φροντίζουν να τη συντηρούν και μετά να πέφτουν όλοι μαζί από τα σύννεφα με τις ακραίες συμπεριφορές και τα περιστατικά βίας.

Ξέρουμε ότι είναι δύσκολο να μη σε πάρει μπάλα σε αυτό το γαϊτανάκι, αλλά πολλοί «ποδοσφαιρόφιλοι» μοιάζουν να γουστάρουν τέτοιες καταστάσεις. Ψάχνουν την παραμικρή αφορμή για να βγάλουν τον αντίπαλο βρώμικο και την ομάδα τους πιο καθαρή και από αποδυτήρια που έχουν καθαρίσει Ιάπωνες. Το εναντίον όλων είναι μια ρητορική που όλοι υιοθετούν θεωρώντας ότι κάνουν κάποιο αντάρτικο ενάντια των υπόλοιπων και κατηγορώντας τον αντίπαλο για όσα στο τέλος της ημέρας κάνουν οι ίδιοι. Εμείς εδώ θα αναρωτηθούμε αν όλοι αυτοί γουστάρουν πραγματικά το ποδόσφαιρο ή το κουτσομπολιό και την ίντριγκα που στήνεται στοχεύμενα γύρω από αυτό. Όλοι μπορούν να αισθάνονται αδικημένοι και να αντιπαθούν όποιον θέλουν, αλλά έχουμε την εντύπωση ότι αν ασχολούνταν παραπάνω με το παιχνίδι και όχι με το παρασκήνιο, όλα θα ήταν καλύτερα για όλους.

Η ήττα της τοξικότητας

Με όσα έγιναν φέτος η πεποίθηση (ίσως και απλά η ελπίδα) ότι στο φετινό πρωτάθλημα το ποδόσφαιρο ήταν ο πρωταγωνιστής και άφησε την τοξικότητα σε βήτα ρόλο έχει μια κάποια βάση. Αν πάρεις μια απόσταση και δεις τα πράγματα ψύχραιμα, όλοι αδικήθηκαν και όλοι ευνοήθηκαν γιατί απλά έτσι γίνεται στο ποδόσφαιρο. Στο τέλος της ημέρας όλοι ξέρουν ότι οι ομάδες που έφτασαν να διεκδικούν τον τίτλο μέχρι το τέλος ήταν αυτές που το άξιζαν και πως όποιος κι αν το έπαιρνε θα ήταν το ίδιο δίκαιο.

Επίσης όλοι ξέρουν ότι ο Ολυμπιακός είναι δίκαια τρίτος και ο ΠΑΟΚ δίκαια τέταρτος. Ό,τι άλλο είναι να χαμε να λέγαμε. Κι αν οι ομάδες επιλέξουν να σταθούν εκεί και να μην ασχοληθούν με το πως θα γίνουν καλύτερες, δεν πρέπει να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Όλοι γουστάρουμε να το παίρνουμε με +20 αλλά όταν η φάση πάει όπως φέτος τότε γουστάρουμε περισσότεροι. Ακόμη κι αν στο τέλος μόνο ένας θα χαρεί. Το φετινό πρωτάθλημα ήταν ένα από τα πιο συναρπαστικά στην Ευρώπη, ενώ μετά από καιρό μπορούμε να πούμε ότι είδαμε και αρκετά ματς με καλό ποδόσφαιρο και ικανοποιητικό θέαμα. Όσο κι αν προσπάθησαν να το τινάξουν στον αέρα, αυτό μας κράτησε σε αγωνία μέχρι τέλους. Μακάρι να μην αργήσουμε πολύ να ζήσουμε ξανά κάτι τέτοιο.