Δεν υπάρχει πρόβλημα με τον μην σε απασχολεί ιδιαίτερα να εμβαθύνεις στο ποδόσφαιρο ως παιχνίδι. Μιλάμε άλλωστε για κάτι ψυχαγωγικό και όταν περνάς καλά δεν χρειάζεται να το αναλύεις και ιδιαίτερα. Το «βλέπουμε μπαλίτσα» δεν χρησιμοποιείται ειρωνικά εδώ. Αντίθετα είναι απόλυτα σεβαστό. Ούτε σημαίνει ότι αγαπάς λιγότερο την ομάδα σου ή κάτι τέτοιο. Θες να την βλέπεις να κερδίζει, δύο τρεις φαντεζί παίκτες να κάνουν τα δικά τους και όλοι να παίζουν για τη φανέλα. Καλώς ή κακώς όμως το ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί τόσο πολύ που αν θες να εστιάσεις περισσότερο σε αυτό υπάρχουν πολλά πράγματα στα οποία μπορείς να σταθείς. Η νοοτροπία και όχι τόσο επίπεδο, του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν το κάνει εύκολο, όμως κάτι τύποι σαν τον Ματίας Αλμέιδα μπορούν να βοηθήσουν όσους θέλουν να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο από μια διαφορετική οπτική να κάνουν ακριβώς αυτό.

«Έχω μια ιδέα»

Αυτή είναι μια ατάκα που παίκτες και επιτελείο πιθανότατα άκουσαν πολλές φορές να βγαίνει από το στόμα του Αλμέιδα. Από τα πρώτα δείγματα γραφής καταλάβαμε ότι ο Αργεντίνος είναι ένας προπονητής που ψάχνεται ασταμάτητα και έχει μπόλικες ιδέες για το παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας ο Σιμάνσκι έπαιζε κεντρικό στόπερ σε τριάδα, όχι επειδή ο προπονητής του ήθελε να τον αλλάξει θέση, αλλά με σκοπό να συνηθίσει την ευθύνη του να παίζεις τελευταίος και να το εφαρμόσει ως αμυντικό χαφ. Αποτέλεσμα; Ένας παίκτης που δεν είχε καν θέση, μονιμοποιήθηκε ως εξάρι και η ΑΕΚ είδε έναν Σιμάνσκι που δεν ήξερε ότι έχει. Ο Γκαρσία από εξτρέμ έγινε φορ και από ένας παίκτης που όλοι έβλεπαν ότι έχει καλά στοιχεία αλλά καθόλου ουσία, ξαφνικά μεταλλάχτηκε στο πρώτο σκόρερ της ομάδας και σε έναν ποδοσφαιριστή που η ΑΕΚ ζητάει πάνω από 15 μύρια για να τον πουλήσει στις ευρωπαϊκές ομάδες που εδώ και μήνες έχουν κατασκηνώσει στην Opap Arena για να τον έχουν από κοντά.

Εκεί όμως που ο Αλμέιδα μεγαλούργησε ήταν στην περίπτωση του Σέρχιο Αραούχο, δημιουργώντας μια θέση μόνο για εκείνον. Ο αρχηγός της ΑΕΚ έφυγε από την κορυφή της επίθεσης και μετατέθηκε σε έναν ελεύθερο ρόλο που τυπικά τον θέλει να παίζει πίσω από το φορ, αλλά στην πραγματικότητα τον βρίσκει να κινείται σε όλο το γήπεδο. Ο Αραούχο ήταν ο δεύτερος επιθετικός, ο τρίτος χαφ και ο τρίτος στόπερ της ΑΕΚ. Η προσφορά του ήταν τεράστια και πολύπλευρη και αποτυπώνεται στους δείκτες στατιστικής που πραγματικά διέλυσε μέχρι να χτυπήσει και να μπει στα πιτς για τα τελευταία ματς της σεζόν.

Ομάδα με ταυτότητα

Η ιδέα όμως που έκανε την ΑΕΚ πρωταθλήτρια δεν αφορούσε μόνο έναν παίκτη, αλλά έναν συγκεκριμένο σχηματισμό και μια συγκεκριμένη νοοτροπία. Το 4-4-1-1 του Αλμέιδα είναι ένα σύστημα που δεν συναντάς συχνά και ειδικά με τη διάταξη που εκείνος εφάρμοσε. Με έναν τύπου ρόμβο στο κέντρο δηλαδή και δύο παίκτες στα πλάγια που γινόντουσαν από χαφ εξτρέμ και το ανάποδο ανάλογα με τη φάση επίθεσης και άμυνας. Ο Αλμέιδα επέμεινε να φέρει στην ομάδα τον Πινέδα ακόμη και χωρίς option αγοράς. Εννέα μήνες μετά όλοι καταλάβαμε γιατί. Στο πρόσωπο του Μεξικάνου μετουσιώνεται όλο το ποδόσφαιρο του Αλμέιδα. Ένα παιχνίδι ρευστό ως προς την εναλλαγή των θέσεων, με πίεση παντού, αυτοθυσία και προσφορά σε πολλούς τομείς. Οι δυο τους γνωρίζονταν από παλιά και η παρουσία του Πινέδα χάρισε στην ομάδα έναν παίκτη που ξέρει σαν την παλάμη του τη φιλοσοφία του προπονητή.

Ο Πινέδα υπήρξε σημείο αναφοράς για τους υπόλοιπους και επέτρεψε στον Αλμέιδα να τον χρησιμοποιήσει ως κύριο εκφραστή των ιδεών του. Γρήγορα όλο το γκρουπ μπήκε στο κόλπο και η ΑΕΚ έγινε μια ομάδα προπονητή από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ένα σύνολο που πρεσάρει λυσσασμένα, παίζει σε πρωτόγνωρο τέμπο για τα ελληνικά δεδομένα , δεν κλείνεται ποτέ στην περιοχή της και επιτίθεται μαζικά. Με πιο απλά λόγια, μια ομάδα μοντέρνα που παίζει το παιχνίδι του σήμερα χωρίς φόβο. Ο Αλμέιδα μας έδειξε ότι ο πρωταθλητισμός μπορεί να συνδυαστεί με καλό ποδόσφαιρο και έστησε μια ΑΕΚ που κυριάρχησε ακόμα και στα ματς που έχασε. Τα στατιστικά εμφανίζουν την ΑΕΚ πρώτη με σημαντική διαφορά σε κατηγορίες όπως οι ενέργειες στην αντίπαλη περιοχή, πάσες αντιπάλου στο δικό της μισό, κατοχές του αντίπαλου με 10+ πάσες, επίθεση του αντίπαλου με build up και ενέργειες του αντίπαλου στην περιοχή. Από τα μέρη μας έχουν περάσει αρκετοί καλοί προπονητές, όμως τόσο συγκεκριμένη ταυτότητα όπως αυτή που έδωσε ο Αλμέιδα στη φετινή ΑΕΚ, λίγοι κατάφεραν να δώσουν στην ομάδα τους.

Ένα πρότζεκτ που θες να δεις πως θα εξελιχθεί

Η δουλειά του Αλμέιδα στην ΑΕΚ γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή αν αναλογιστεί κανείς ότι ανέλαβε μια ομάδα που πέρυσι ήταν μια κινούμενη θλίψη. Ο δρόμος που διέσχισε μέσα σε λίγους μήνες είναι εντυπωσιακά μακρύς και σε κάνει να αναρωτιέσαι που μπορεί να φτάσει αν ο σύλλογος συνεχίσει να τον στηρίζει. Με την παρουσία του αυτόν τον πρώτο χρόνο, ο Πελάδο έχει δημιουργήσει μια σιγουριά πως ότι κάνει είναι σωστό. Το καλοκαίρι πέρασε από κόσκινο όλες τις μεταγραφές και τελικά δεν ήρθε ούτε ένας παίκτης που να μην έδωσε πράγματα. Την ίδια στιγμή έδειξε σε όλους ότι δεν υπάρχουν ονόματα και βασικοί. Όποιος του δίνει αυτό που ζητάει θα παίζει και όσοι είναι εδώ υπολογίζονται σημαντικά. Κάπως έτσι το ρόστερ μεγάλωσε τρομερά και η ΑΕΚ είχε δύο λύσεις σε κάθε πρόβλημα που εμφανιζόταν στο δρόμο της.

Όλοι ήξεραν ότι ανά πάσα στιγμή πρέπει να είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν στο πιο απαιτητικό παιχνίδι και ως αποτέλεσμα δημιουργήθηκε ένας κορμός 20+ ποδοσφαιριστών που όλοι τους υπήρξαν πρωταγωνιστές σε μεγάλες βραδιές. Εκεί που τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια η ΑΕΚ ήταν ένας οργανισμός που τα έκανε ΟΛΑ λάθος και ξενέρωνε όσους την αγαπάνε, μέσα σε λίγους μήνες έγινε μια ομάδα με σεμιναριακό προγραμματισμό που αποπνέει υγεία. Κεντρική φιγούρα σε αυτό το comeback ήταν φυσικά ο προπονητής της.  Με την προοπτική του νταμπλ και τη συμμετοχή σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης να δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό, έχει πραγματικό ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της δουλειάς του Αλμέιδα από δω και πέρα. Ενός τύπου που φαίνεται πως έχει τα φόντα στο άμεσο μέλλον να προπονεί σε κάποιο μεγάλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αλλά όσο είναι εδώ έχουμε σίγουρα πράγματα να πάρουμε από εκείνον